Szczerze,to po tytule spodziewałam się raczej typowego dresa, osiedlowego Sebka, a nie części garderoby Mi osobiście tekst czytało się całkiem dobrze, choć jak na humoreskę, nie śmiałam się wiele. I jeszcze ta groźba mężczyzny w restauracji albo wypłacanie odszkodowania.

Bardzo fajny koncept z tym lustrem A poza tym opowiadanie bardzo smutne, czytało się jednak lekko. Pozdrawiam

Tekst bardzo mi się podobał na początku. Ale potem jakoś wszystko potoczyło się szybko, zbyt szybko. Chciałabym móc dłużej zatrzymać się przy tym tekście, więcej poczytać. Szkoda.
Pozdrawiam

Oki, następnym razem będzie dłużej

Hm, to nie wiem, usunąć tekst? Nie siedziałam nad tym od długiego czasu. Od długiego czasu nie pisałam.

Może zwyczajnie powinnaś napisać o czymś prostszym niż śmierć?

Przepraszam a gimnazjalisci nie moga dobrze pisac?

Cześć

Opowiadanie jest całkiem ładnie napisane, można je przeczytać z lekkością. Myślę, że jak na debiut jest naprawdę nieźle, grunt to teraz pracować nad stylem. Mam jednak zastrzeżenie, co do dialogów, bo moim zdaniem brzmią sztucznie, nienaturalnie, nikt raczej by nie rozmawiał w ten sposób. Poza tym, wątpię, aby Piotr mógł spotkać takie ogłoszenie, przypięte do jakiegoś drzewa, już prędzej natknąłby się na nekrolog. Nie sądzę też, aby rodzice jakoś szczególnie chętnie rozmawiali z kimś obcym o śmierci jej córki.
Czy Piotr uległ miłości od pierwszego wejrzenia?
Szkoda również, że niektórzy ludzie znajdują w samobójstwie sposób na rozwiązanie swoich problemów i pozbycia się wszelkich smutków.

Pozdrawiam

Nie trudno było się tego domyślić...

A ja bym chciała przeczytać sobie rozdział pierwszy. To jakiś problem?

Napisałam zasadniczo.

Racja, tak jak powiedzieli przedmówcy, przeszczep serca od żywego dawcy to coś, na co by się nie zgodził żaden lekarz. I tak chyba zasadniczo, to Michael powinna odziedziczyć grupę krwi po jednym z rodziców. Błędami się nie zajmę, skoro sobie tak życzysz, ale strona techniczna też się liczy. Pokazujesz w ten sposób swój szacunek do czytelnika. Ostatecznie publikujesz tutaj, aby się uczyć, prawda?

Pozdrawiam

Owszem, ludzie potrafią być podli, ale pokazać im, że jest się silnym, to jest coś! Najgorsze to sobie dać dmuchać w kaszę. Mnie też dokuczano, więc wiem, o czym mówisz i Cię rozumiem. W liceum ludzie są jakby bardziej dorośli - myślę, że na pewno skończy się to całe prześladowanie. Bądź dobrej myśli.

emila9871 Ależ mi dzieciaki w podstawówce dokuczały i wtedy też wydarzyło się kilka smutnych wydarzeń. Potem zresztą też, żyć mi się nie chciało, ale dzisiaj wiem, że tak się nie da na dłuższą metę i że trzeba coś z tym zrobić, aby nie doszło do tragedii. Jedna z moich koleżanek popełniła samobójstwo i nie powiem, odbiło się to na mnie, bo byłam z nią całkiem blisko (proszę tego nie odbierać źle) i próbowałam jej pomóc. Może jej rodzice nie powinni odpuszczać z psychologiem, może nie powinni dochodzić do wniosku, że lepiej, niech pobędzie trochę sama - a może największym błędem było proszenie mnie o pomoc. Mam wrażenie, że nie sprostałam temu.
Także nie bagatelizuję problemu. Po prostu sądzę, że trzeba być silnym, szukać pomocy u innych, a nie uciekać się do takich rzeczy jak cięcie się, bo to jedynie prowadzi do tragedii.
Wyciągnęłam kilka, mam nadzieję, trafnych wniosków i tego samego życzę każdemu. Żeby przykre wydarzenia obracał w cenne i dobre doświadczenie.

niewidoczna - pewnie mają, ale to nie znaczy, że życie się nad nimi ulituje. Dlatego lepiej, żeby może się trochę zahartowali.

pablovsky - zrozumiałam kilka spraw Co do mojej dojrzałości to bym dyskutowała.

Cześć, sama jestem nastolatką, mam 16 lat, ale kompletnie nie rozumiem, jak można się ciąć. Przecież to jest takie cholernie głupie. Powinniśmy starać się być silnymi, radzić sobie z problemami, bo co nas czeka w dorosłym życiu, kiedy mając naście lat, nie radzimy sobie? Zresztą, tak na dobrą sprawę, jakie nastolatki mogą mieć poważne problemy? Owszem, niektórzy mogą mieć naprawdę poważne sprawy, z którymi nie potrafią sobie radzić, ale to nadal mały odsetek.
Dlatego Alex15 to nie jest żadne cierpienie, tylko zwykła słabość. A z ludźmi prawie zawsze można się dogadać, a jeśli nie - to trudno. Można przecież znaleźć sobie znajomych poza szkołą, chodząc chociażby na jakieś dodatkowe zajęcia, które rozwijają nasze pasje. Ludzie nie kończą się i nie zaczynają tylko na szkole.

Pozdrawiam