Esy Floresy,

pewnie masz rację, co do tego, co nie pasuje, itd.

Dziękuję za podpowiedzi.

Zolu,

a skąd ta pewność rodzaju męskiego, a nie bezosobowego? Któż może dać wiarygodny dowód na to?

Podobnie pozostawiłem wszechczasu, a nie wszechczasów - synonim do wielu wymiarów. Próbujemy nazywać i opisywać na nasz ułomny ludzki sposób, na miarę naszego rozumowania, czym owa "góra" jest.
Od zarania najstarszych cywilizacji, więcej filozofowania niż racjonalnej pewności.

Dziękuję za komentarz.

Jacku Londyn.

Nie potrafię ci odpowiedzieć na Twoje wątpliwości, ponieważ nie napisałeś tak naprawdę żadnych konkretów. Rozwiń proszę pod każdym z cytatów wyżej wstawionych, co konkretnie wydaje ci się dziwne w tych zdaniach i dlaczego. Dopiero wtedy będę mógł się odnieść sensownie do Twoich wątpliwości.

Ze Spartakusem poradziłeś sobie znakomicie, więc nie wydaje mi się, aby inni czytelnicy mieli z tym problem.

A ponieważ z wewnętrznym żalem zgłosiłem Administracji rezygnację z dalszego uczestnictwa na Portalu Pisarskim i poprosiłem o zamknięcie konta, chciałbym zdążyć ci udzielić odpowiedzi.

Bardzo!
Gratuluję wyczucia

Twój wiersz jest dobrym znakiem. Może warto się nad nim pochylić. Nie potrzeba walczyć z otoczeniem, bo zwykle z nim mamy problem, a raczej z jego spojrzeniem na siebie. Tak już jest między ludźmi, bardziej obchodzą własne sprawy niż cudze. Dlatego, może lepiej doceniać siebie samemu i brać poprawkę na to, że inni za nas tego nie zrobią, bo mają do tego prawo.

Pozdrawiam.

LindoChico,

piszesz bardzo dobrze i przepraszam, że ośmielę się odpowiedzieć na dręczące cię pytanie. Spróbuj wybaczyć, tylko szczerze. Bo chciałbym przeczytać twoje wiersze napisane z perspektywy miłości do człowieka i świata. Podejrzewam, że będzie to PETARDA!

Jak to dobrze, że wspaniałe kobiety, nie robią tego o czym marzą. Wtedy możemy delektować się poezją.

Pozdrawiam.

Niezależność wymaga twardości i raczej Tobie jej nie brakuje, a i odwagi, by pisać wprost o wyżynach, a raczej szczytach nieznanych w poezji. Cenię śmiałych, nie klejących się do pochodów. I też nie dziwi do przekazu Różewicz, czy Herbert zwłaszcza, który jawnie odrzucał "ułożonych" poetów i wystawiał się do przodu. Jemu się udało, to może i Tobie.

Miladoro,

żeby zabierać głos w sprawie tego wiersza, trzeba mieć wprzódy słuch
muzyczny. Na tą chwilę, gdy to piszę, są 64 wyświetlenia tego wiersza, a mimo to boisz się otworzyć serce.

Średniowiecze
skończyło się dawno.

Hubercie,

jesteś wspaniałym człowiekiem i nie musisz tutaj niczego udowadniać.

Zaczynam podziwiać matematyków pośród poetów. Różnorodność jest piękna.

Serdeczności.

Nic dodać, nic ująć, przekaz zwarty, trafia pięknie tam gdzie powinien.



Gdybym mógł, to poprosiłbym ciebie, abyś przeczytał całą strofę bez "jak". Może zbędne.

Jeśli zmowa, to Ok.

Dziękuję za komentarz Miladoro.

Pracuję w dwójnasób.

Piszę "surówki" w myśl zasady nic na siłę, wypłynęło samo prosto z pióra bez myślenia o tym co mam pisać. I to jest przykład takiej surówki, czystej formy. A przy okazji, napisałem go kiedyś siedząc dosłownie na tej ławeczce, bo akurat było czym i na czym. To co wierszu, działo się naprawdę w tym czasie i tak to oddałem papierowi. Nie ma w nim innego rytmu i rymu niż ten, który tam był w około mnie.
Takie surówki zostawiam nader często, tylko po to, aby były śladem na tej drodze mojej pisaniny, ale nie tylko. Nie jest to jedyne moje zajęcie "twórcze", a cokolwiek robimy podpisujemy własny stylem, o ile go potrafimy nabrać. Innymi słowy, nawet bez podpisu autora, można go rozpoznać po przeczytaniu tekstu, czy obejrzeniu obrazu lub rzeźby, wysłuchania muzyki, itd.

Natomiast, część wierszy, na pewno chcę pisać zgodnie ze sztuką danego gatunku. Nie ukrywam, że jestem tu głównie po pewnego rodzaju doświadczenie w tym względzie, naukę. Dlatego na portalu czytam podpowiedzi do prac własnych i innych twórców i nie grymaszę, nawet jak mogą być cierpkie, delikatnie mówiąc. Uczę się ze wszystkiego, bo we wszystkim jest jakaś nauka.

Pomyślę, czy napisać drugi wiersz w oparciu o tę surówkę.

Mam też obawy, że wiersz jest niezrozumiały w pełni. Mogę się oczywiście mylić. Podałaś propozycję dla początku wiersza i użyłaś liczby mnogiej "hulają nogi", a to tylko jeden chłopiec na hulajnodze, tu nie ma pomyłki z mojej strony. Skręcają razem - on i hulajnoga. Gdzie oczy poniosą, to nie dwie pary oczu, a metafora.

I mam jeszcze pytanie. Co jest nie tak z "rymami do usunięcia". Zależy mi na zrozumieniu problemu jaki wskazujesz.

Najbardziej podoba mi się to kurde.
Kupuję w całości.

Nad resztą niech się pastwią inni.

Pięknie jest.

Będę szczery do bólu.

Prymitywne widzenie świata bije z tego wiersza. Brak całkowitego zrozumienia tematu. Brak zainteresowania sztuką satyry. Jedynie własne widzi mi się na to. To nie jest satyra literacka KatarzynoKonopkaChludzinska. Satyra ma zawierać elementy epiki i liryki, nawet w goryczy. A tu jest kpina ze wszystkiego.

Kłaniam się.