Zajacanka, mam nadzieję, że uda Ci się dotrwać do końca

Wasinko, z końcówką, to troche tak, ze faktycznie jest burowato wilcza i przyznam, że poświęciłem dużo uwagi, by właśnie tak wyglądała, ale słyszałem też wcale niemało opinii, że finał psuje cały tekst Takie życie
Co do realiów, moja wiedza jest jednak dość pobieżna, aczkolwiek zajęło mi trochę czasu pozbieranie różnych informacji tak, żeby wszystko trzymało się historycznej kupy (jakkolwiek głupio to brzmi )
Pan Kleks, to wiadomo, klasyk

Macieju, cieszy mnie niezmiernie, że tak się spodobało i że dotrwałeś do końca w niekrótkim przecież kawałku.

Cóż "fascynacji Zmierzchem" u mnie nie uświadczysz, wręcz przeciwnie. Ta Rumuniia, może by wcale nie była zła, byłoby bardziej klasycznie, ale też to jest dziwny stereotyp, że wampiry muszą być stamtąd, bo przecież opowieści o nich pochodzą z całego świata.
Z końcówki nie jestem do końca zadowolony, natomiast co do Ryśku, to mam nadzieję, że jednak się mylisz

Tak naprawdę, temat wampirów lubiłem na długo wcześniej, zanim stał się tak obrzydliwie modny i z dużym niesmakiem patrzyłem jak stawał się popowy. Ale cóż... A to napisałem, bo jakoś tak wyszło
A że zwalnia... To wynika z dwóch kwestii. Po pierwsze w trakcie pisania zmieniłem konwencję, bo najpierw miało być bardzo dynamicznie, mrocznie, z horrorowym napięciem tzrymającym od początku do końca, potem dodałem sporo wątków refleksyjnych i całą tą florencką otoczkę, więc siłą rzeczy napięcie nieco siadło. Po drugie, wydaje mi się, że jednak co jakiś czas warto zmienić tempo, bo trzymanie czytelnika cały czas na granicy jest i męczące dla niego, i może wypaść śmiesznie, i mało naturalnie.
Pozdrawiam

A, z tym tam ten teges podciąganiem postaci pod realiane skojarzenia, to niby tak, ale z drugiej strony te podobieństwa są tak bardzo powierzchowne, że swobodnie można je pominąć.
Tematyka, cóż, ano prawdą jest, ze oklepana, zresztą już tytułem bawiłem się w debilne skojarzenie jednak miałem nadzieję, że komuś się się może spodoba
Fajno, że ktoś jednak przeczytał mimo nadmiernej ilości literek, fajno, że są takie wierne czytelniczki co się nie poddają
A skoro piątek taki roztapiający się, to proponuję na chwilę popatrzeć oczami bohaterki, na widok roztaczający się z Placu Michała Anioła

Ja tylko tak króciutko - świetne...

A mnie ta część podobała mi się bardziej od poprzedniej. Ładnie trzyma klimat, nuta tajemnicy jest wyraźna, nawet namacalna. Ma w sobie coś, nawet pokusiłbym się o stwierdzenie „magicznego” i zdecydowanie zachęca do brnięcia dalej.

Długie, więc w drobiazgowe wypisywanie błędów nie będę się bawił, ale trochę tego jest. W sumie dość ciekawe zestawienie, bo stylistycznie język wygląda nieźle, ale robisz głupie błędy w szyku wyrazów, budowie zdań itp. Do tego trochę literówek i podobnych brudów. Warto popracować nad korektą.
Mam wrażenie, że akcja dzieje się za szybko, za chaotycznie. Mniej więcej wiesz, co chcesz opowiedzieć, ale nie bardzo potrafisz nad tym zapanować. Brakuje Ci finezji i doświadczenia, wyczucia, gdzie dać dłuższy opis, gdzie przyśpieszyć, gdzie trochę zboczyć.
Te jastrzębie atakujące orków… Ja rozumiem, że jest trochę schematów w fantasy, że pewna rasy mogą, lub muszą wystąpić i pewne kwestie są podobne, bo tak właśnie ma być, ale to już za bardzo podchodzi pod tolkienowskie orły.
Pomijając powyższe minusy, to całkiem ładna bajka. To takie lżejsze fantasy, trochę naiwne, ale nie brak mu uroku, jest bardzo klimatyczne i przyjemne. Należałoby ten tekst jeszcze dopieścić, ale jak na swoją kategorię, sprawdza się. Podstawy do dobrego bajania masz niewątpliwie i przypuszczam, że każdy kolejny tekst będzie lepszy.

Zamysł i przekaz końcówki jest jasny, co do tego nie mam obiekcji, więc i tłumaczyś się nie trzeba. Tylko przedstawienie tegoż zamysłu mi nie podeszło.
Pozdrawiam

Bardzo bolesna prawda, ale i już absolutnie nie nowa i nie zaskakująca. Ładnie to wszystko opisałeś i podpisać się by też wypadało, jednak dużym minusem widzę to, że nie znalazłem w tym tekście absolutnie żadnej świeżej myśli, nic, czego bym już dziesiątki razy nie słyszał i setki razy nie myślał.

Lekkie i sympatyczne, według mnie fajniejsze od poprzedniej części. Nadal nie jest to coś co trzyma za ryj i nie pozwala przerwać czytania, ale jak na taki szybki skok w bok jest ok. Końcówkę skończyłbym na tym, że niunia wracała obita i zła, bez tego rozpisywania, co to teraz ona nie zrobi, ale od bidy może zostać.
Pozdrawiam

E tam. Cała opowieść jest fajnie napisana, na swój sposób wciąga, intryguje… Generalnie sporo plusów, a na finał banalny klops, który zepsuł mi całą przyjemność. To oczywiście odczucie subiektywne, ale znajduję to opowiadanie jako idealny przykład jak ostatnim akapitem można skwasić dobrą historię. Przenośnia z patetycznym zacięciem wypadła naiwnie, pretensjonalnie, przewidywalnie, po prostu słabo.

Jak dla mnie za dużo pozostaje w domyśle, w niedomówieniach; można oczywiście wychwycić sens, jednak wydaje mi się, że przesadziłaś. No, ale ja nie jestem specem od tego typu prozy. Lecz mimo powyższego, przeczytałem to z zainteresowaniem i w skupieniu, więc nie powinienem wybrzydzać. Wiem, to wszystko mało konstruktywne, ale moje myśli są teraz za bardzo chaotyczne, żeby coś przydatnego powiedzieć… A ten chaos wynika też ze skojarzeń z tym tekstem. Czy to dobrze, czy to źle? Za ponure i za ciężkie? Nie zgodzę się z Elwirą, bo ciężko mi sobie wyobrazić, żeby to napisać lekko i wesoło.
Pozdrawiam

Właściwie już odpowiedziałem - nie istnieje coś takiego jak słód w gródkach, a skoro nie istnieje, to i nie mogły go zostawić; być może mógł się skrystalizować cukier w miodzie pitnym (jak masz taki zwykły miód, to dość normalne, w pitnym może też? nie wiem) i mogły pozostać zabrudzenia. To wszystko.

Pozdrawiam

To już skracając do dwóch kwestii:
Ukrainiec - zasadniczo masz rację z tymi Polakami itp; moje wątpliwości wywodziły się głównie z tego, że mam wrażenie, że narodowość ukraińska jako taka narodziłą się chyba później? Jasne, że tam była wcześniej szlachta (czy jak tam ich nie nazwać), ale czy to była szlachta ukraińska? Jak napisałem, nie chciało mi się sprawdzać w jakim stopniu mam rację, skoro sprawdziłęś i wiesz o czym mówisz, to wszystko jest ok.

Gródki słodu - chyba nie spracyzowałeś o jaki trunek chodzi, ale słowo "słód" wskazuje jednoznacznie na piwo. Słodu używa się też do produkcji whisky, ale tego bym raczej na Kresach nie szukał. Inne alkochole robi się z innych surowców. Żeby było ściśle, to zbóż używa się oczywiście do robienia wódki, ale o ile mi wiadomo, to nie są to ziarna zesłodowane. Słód to ziarna zbóż (najpopularniejsze to jęczmień i pszenica) skiełkowane i odpowiednio wysuszone. W zależności od tego, jak się te dwa proceesy przeprowadzi i jakich zbóż się użyje otrzymuje się różne rodzaje słodu (jest ich naprawdę dużo, co przekłada się na dziesiątki, czy nawet setki rodzajów - uwaga, rodzajów, a nie marek - piwa). Co ważne wciąż pozostają to jednak ziarna zbóż, co stanowi odpowiedź na pytanie czemu słód nie może występować w gródkach. Jeśli interesuje Cię co dalej robi się ze słodem, żeby powstało piwo, to skrótowo opiszę, ale nie będę się wyrywał, bo to trochę nie na temat
Więc po piwie mógł pozostać jakiś osad, mogły zostać resztki piany (choć te dawne piwa nie pieniły się tak, jak dzisiejsze), względnie jakaś warstwa - nie wiem czego, powiedzmy, że odparowanego piwa. Acha, słodu "nie w gródkach" też w piwie oczywiście nie znajdziesz, bo w procesie technologicznym sie go wykorzystuje i usuwa.
Jeśli był miód, to o gródki byłoby łatwiej (choć też bym się zdziwił) bo tam jest więcej cukru, który mógłby się teoretycznie skrystalizować. Ale to na pewno nie będzie słód.
Po winie pewnie też coś mogłoby zostać, ale też na pewno nie słód i raczej nie w grudkach.

A co do tej sugestii, to raczej chodziło mi o tą część z pracą własną, to o innej osobie dopisałem później, co nie zmienia faktu, że oczywiście po to się między innymi wrzuca teksty na takie portale.

Pozdrawiam

„lotniczka” – jest takie słowo? To pytanie bez żadnej złośliwości.
Sto lat Cię nie czytałem, ale widzę, że się nie zmieniłaś Swoisty fanatyzm z jednej strony mnie bardzo śmieszy, z drugiej rodzi coś na kształt podziwu, choć jeszcze nie wiem, czy to na pewno jest podziw… Już tak ściśle odnosząc się do tekstu, to tym razem zasadniczo się z Toba zgadzam. To znaczy zgadzam się w zakresie porównania obu artystek. Podoba mi się też, że postarałaś się o szczyptę obiektywizmu w zakresie oceny wokalno-artystycznych walorów Peszkówny. Co jeszcze na plus, to na pewno to, że sprowokowałaś mnie, żeby wejść na youtube i posłuchać kilku utworów, o których wcześniej nie miałem pojęcia. Faktycznie ciekawy styl, choć to raczej nie jest moja bajka. Z walorów literackich, to nic szczególnego nie zauważyłem. Jest poprawnie i właściwie tyle.