Pomysł wydaje mi się, że już gdzieś kiedyś mi mignął, ale i tak uważam, za ciekawy, ale tekst jakoś bez "tego czegoś". Nie jest zły, ale brak mu iskry, która by rozpaliła czytelnika i wypaliła mu znamię w umyśle. Po przeczytaniu zadałem sobie pytania "i co ma z tego wynikać, i co dalej???" Chyba faktycznie zbyt szybko finiszujesz.

Za dużo jest "jej"
"Pozwolić losowi potoczyć jej życie" - fajny pomysł, ale coś nie do końca mi gra w tej formie
"...aż w końcu tylko praca zajęła jej myśli." - nie wiem czemu, ale to mi sie nie podoba
"masochistyczna siostra" - chyba nie najlepiej. Ona była masochistką, ale czy jest takie określenie, jak masochistyczny człowiek? Nawet jak jest, to mi się nie podoba.

Na plus, wspomniany już klimat, a także fragmenty opisów, na przykład bardzo mi sie spodobało, jak przedstawiłaś ból.

Pozdrawiam

Ano, właśnie wszystkim się nie dogodzi, ale dobrze, że jednak komuś To było odnośnie zakończenia, a co do emocji, to moja wina. Nie mogłem się zdecydować, czy napisać to w formie dziennikarskiego, suchego opisu, czy jednak bardziej literackiej historii i w efekcie jest takie coś pomiędzy.
Dzięki

Eeee, przekładanie cech bohaterów na autora, to nie jest najmądrzejsze...

Może i tak, choć jak już mówiłem, nie było to przypadkiem. Trochę denerwuje mnie moda na takie przeciąganie, dorabianie ideologii, cudowanie, czasem należy właśnie twardo, raz a dobrze uciąć i na tym koniec.

Bo on jest Herosem Turbo...

Z tych, które czytałem, to Twoje najlepsze. Świetnie przedstawiłeś bohaterów, fajnie, że są różni od siebie, super pokazany jest system myślenia.

No i zgadzam się z Tobą (choć nie ograniczyłbym się do tego jednego stwierdzenia - minimalistą nigdy nie byłem) "Dziewczyny tyłki do góry, hej!"

Już jest "jutro"? No dobra....

Zatem, Valdens, czemu końcówka "na siłę"? Na prawdę tak wygląda? Czasem piszę na żywioł to znaczy mam tylko ogólny pomysł i w trakcie pisania "akcja" rozwija się, idzie własnym rytmem, wtedy wszystko może się zdarzyć, jednak najczęściej mam dokładny plan, co chcę, żeby było i kiedy, tak i tu zakończenie było przemyślane jeszcze zanim zabrałem się do pisania. No, ale skoro się nie podoba, to szkoda Choć może i dobrze, bo to znaczy, że Czytelnik nie godzi się an taką wizją.
gazeta, piwo, idzie chodnikiem... - przecież tam jest akapit... ???
Z przejściem od Lucyfera, do Boga, to masz rację, powinno być klarowniejsze, jednak jeśli chodzi o sam koniec i snajpera, to celowo napisałem tak, żeby dopiero w ostatniej chwili było jasne do kogo on strzelał.
Robactwo doprowadza mnie do szału. Nie wiem, czemu tego nie wychwyciłem przy wrzucaniu tekstu

A jeśli pomysł Ci się spodobał, to może są dla mnie jeszcze jakieś szanse
Dzięki i pozdrawiam

Kabuki, to chyba nie jest takie dziwne, bo zło jest nieodłączne w wierze, tak samo jak dobro, bo niby skąd byś wiedziała, co jest dobre, gdyby nie było zła? Zawsze się cieszę, jeśli słyszę po poruszaniu czułych punktów
Zaś jeśli chodzi o tych ludzi, to nie tak, że oni udają, że czegoś nie ma, oni sprowadzają wszystko do poziomu, który znają i niech to sobie będzie, ale takie, żeby mogli to pojąć. Tekst miał wiele pokazywać, choć zwykle, jak mam ambitne plany, to nic z tego nie wychodzi...
I dodaj coś jeszcze koniecznie

Valdens, a Tobie odpowiem jutro, bo mam usterki po za granicami kraju...

Ilianne, w czym konkretnie brak konsekwencji? Szkoda, że nie trafiłem w Twój gust, ale cóż, mówi się trudno. To opowiadanie ma ciut ponad dwa lata i dziś, jak je czytam, też nie do końca jestem zadowolony ze stylu. Próbowałem nawet coś pozmieniać, ale mi nie szło, więc jest wersja "oryginalna". Jakoś łatwiej poprawia mi się czyjeś teksty

Valdens, przyznam, że trochę mnie zdziwiłeś, bo wydawało mi się, że abstrahując od jakości, tekst jest dość przejrzysty. Cóż, autor pewne rzeczy widzi inaczej
Podpowiadać nie będę, sprawi mi przyjemność, jeśli pokombinujesz sam i jeszcze napiszesz, na co wpadłeś. Z tym "tra ta ta ta" to masz rację, ale jak napisałem wyżej, chwilowo nie wiem, co z tym zrobić.
A klimat można poczuć bez zrozumienia. Powiem też, że na klimacie mi zależało, więc skoro coś takiego odczułeś, to super.
Pozdrawiam

E, nieee, ona by sobie grzecznie poszła i już nie wróciła

Co do drugiej części, to według mnie lepiej ją poprawić, niż wyciąć...

Jejku, jakaż wymiana zdań pod tekstem :0 Ja też tak chcę u siebie...

A tak poważnie, to tekst na łopatki mnie nie położył, ale uważam, że wcle nie jest taki zły, jak by to niektórzy chcieli widzieć. (tak nie na temat, Fantasjo, jeśli to przeczytasz, to mam osobistą prośbę, pisz konkretniej, co Ci nie leży, a nie nie, bo nie...). Podobałą mi się śmierć, w obu odsłonach, podobał mi się opis miasta i zakupów, podobałą mi się wizja gościa, który został sam jeden i siedzi sobie w domu zapijając whiskaczem, podoba mi sie, jak ten koleś sam się oszukiwał w kwestii uczuć do rodziny. Na plus też lekkość czytania, bo choć rozkładając na czynniki pierwsze, to stylu można się czepiać, to jednak połknąłem całość błyskawicznie. Mieszane uczucia mam do Jozue i do wizji raju, pół na tak, pół na nie mam też stosunek do dialogów. Nie podobało mi sie zupełnie zakończenie. Jest banalne, co razi zwłaszcza w porównaniu do pomysłowej reszty. Wcale nie wytłumaczyłeś przy tym, dlaczego Tomek został ostatni. Morał pasuje do tysięcy innych ludzi, przeżycie tragedii też, podobnie jak nieszczere uczucia.
A, jeszcze jedna niekonsekwencja.Jak śmierć stoi pod drzwiami to na pytanie, czy jeszcze ktoś żyje odpowiada "oczywiście", a chwilę później już zmienia front.

Nie pasuje to oczywiście do Twojej koncepcji, ale mnie strasznie zaintrygowało, co by było, gdyby na pytanie śmierci, czy ma sobie pójść Tomek odpowiedział "Tak, wy***alaj" ...

"Gdańsk zakryły opady..." - do bani; wiem, o jakie opady Ci chodzi, ale to brzmi strasznie nienaturalnie i koślawo. Na dodatek mimo wszystko w pierwszej kolejności kojarzy się z deszczem, który raczej ze swej natury nie zakrywa.
"...co przyśpieszyło wstawanie zdecydowanie." - niby nic złego, ale źle brzmi, tym bardziej, że wyszła głupia rymowanka.
"...kiedy po sylwestrze (...), kiedy obudził się..." - powtórzenie. To drugie "kiedy" bym wywalił.
Pozdrawiam

Forma do doszlifowania, ale pomysł zupełnie niezły. Podoba mi się zapis odczuć bohaterki, natomiast mniej fragment z pulsem.
Taki miś, to się musi naoglądać...

Bardziej mała, czy bardziej czarna?

Nie no, przecież Fantasji nie musiało się podobać, tak samo, jak każdemu innemu... W pewnym sensie napisała też, co jej nie leży, więc niech i tak będzie. Przecież nie nastawiałem sie na same superlatywy...

Natomiast (to już do Fantasji) nie do końca rozumiem, o co dokładnie Ci chodzi. Z tym Bravem na przykład? Co tu jest na poziomie tego typu pisemek? Nie twierdzę, że nic, ale zupełnie na poważnie chciałbym wiedzieć, co konkretnie. Jeśli chodziło Ci o stereotypowe i przejaskrawione myślenie, to i owszem, tak zresztą miało być. Jeśli zaś o coś innego, to napisz.
Nie podejmuję się wyrokowania, co jest literaturą, a co nie, ale - i to już może być drobny przytyk - jakie Ty masz podstawy do tak autorytarnych stwierdzeń?
A już tak tytułem wyjaśnienia Twój komentarz też uważam za "niegłupi", szkoda jedynie, że taki ogólny.
"Dotyczy to w równej mierze kilku innych komentowanych autorów tego portalu, zapowietrzonych na błyskawiczny poklask, tak że o osamotnieniu nie możemy mówić." - a tego, to już zupełnie nie rozumiem; dziwi Cię, że sprawiło mi przyjemność, że komuś tekst się spodobał? Albo może myślisz, że napisałem go z myślą o setkach piszczących, napalonych dziewczątek, które piszczą na mój widok jak tylko pojawie się na balkonie? O jakim - u kaduka - osamotnieniu mówisz? Ja tu nikogo nie znam, łącznie z osobą która mnie zaprosiła...
Pozdrawiam i liczę na odpowiedź.

Czasem mają ... acz na szczęście nie zawsze

Sacrum i Profanum, to niby dwa różne teksty, ale oczywiście pomyślane były jako komplet.
Dzięki, że wpadłaś