Michale,

:-)


Andrzej

Michale, przeczytałem…

masz według mnie dwie szpile – jedna to styl i technika a druga to fabuła, a oto co mogę rzec o stylu i technice:

Na dworcu kolejowym w Summer Place
panował ruch jak co dzień.
Przez peron przelewała się gęsta fala przyjezdnych i wyjeżdżających,
migały tu i ówdzie podekscytowane twarze
gorączkowo rozglądających się wokół podróżnych,
gdzieniegdzie zaś spokojne i pozbawione zapalczywości,
wypatrujące swego pociągu bez zbędnych emocji i szumu.
Każdy dokądś zmierzał lub właśnie,
tuż przed momentem, zakończył podróż.
Co chwila ze zgiełku wynurzała się granatowa czapka konduktora
bądź innego urzędnika kolejowego,
który bacznie sprawdzał długi wąż wagonów,
mających niebawem odjechać,
udzielał istotnych wskazówek roztargnionym i rozkojarzonym,
rzucał czujne spojrzenie na wielki zegar,
wiszący nad peronem.
Kipiało intensywnie bujne życie dworcowe
tym samym niezmiennym gwarem setek głosów,
symfonią gwizdów, pisków i szumów, głuchym,
przytłumionym odgłosem
ruszających w dal,
pociągów i zgrzytem hamujących,
dopiero co przed chwilą przybyłych.

(...)

I znów nadszedł piąty, dziesiąty czy piętnasty,
kto by liczył ilość randek.
I znów spotkali się na peronie,
by wsiąść do pociągu 514.
I znów oddali się rozkoszy,
aż do ostatniego przystanku…

(…)

Minął rok, a może i więcej,
kto by to liczył.
Renato szedł tym samym peronem,
co wówczas,
kiedy miał randki z Renee.
Nigdzie nie było wzmianki o składzie 514.
Wiedziony intuicją, ruszył do jednej z kas.
Musiał wiedzieć, co i jak,
nie mógł tego tak zostawić.
W końcu stracił miłość życia,
namiętność i czułość.
Jak teraz miał żyć,
jak poruszać się po świecie,
w którym nie ma miłości?
To było niewyobrażalne,
jak jazda samochodem o trzech kołach.
Bo on wciąż na nią czekał,
wciąż wychodził na pociąg na szesnastą,
lecz nikt nie stał w oknie.
Co gorsze, nie było pociągu…

- to jest piękna proza poetycka – używasz ją w całym swoim „Pociągu załamanych serc” – gdybyś zapisał swoja pracę nieco inaczej – to sądzę – że można by czytać ją jako poemat.

… a jeśli chodzi o fabułę – to robota psychodeliczna – mamy tu bycie, zaistnienie, relację ja i ty (czyli on i ona) - jak również Deja vu – i trwanie w dysonansie poznawczym w aurze niesamowitości i tajemniczości:

bohaterka (ona i osoba doświadczająca) nie była w stanie podać, kiedy miało miejsce to "wcześniejsze" wydarzenie (które jakoby teraz się powtarza), o które prosi bohater zdarzenia – bo miłość jaka im się stała nie była w ich pamięci – to tylko zdarzenie przygodne, dla niej nic wartego – a dla niego tylko Deja vu …

Ładnie to ująłeś ….



PS.

Michale, nie mogę wysyłać poczty do Ciebie, bo masz zapełnienie ... proszę wyczyść swoją pocztę.

:-)

a teraz jest jak powinno być:

To w końcu jabłuszko zgrzeszyło czy Adam i Ewa? Rozważania godne naszej poezji.




nie wiadomo do kogo ajw napisała ten ciepły komentarz, czy może do Apisa?



Gdy ktoś do kogoś adresuje swoje słowa pisze w tym dobrym stylu:


Dear (in this place the name),

(...) in short words of my letter (...)


and at the end
in this place respectful phrase:

kindest regards

and writes yourself name and surname - not some nickname


CC - sorry, Andrzej Feret


Zauważyłem, że jeśli operuje się nickami, to robi się papuzi bełkot, papuga musi byś lepsza od papugi.

tak jak Apis, też mam wiersz w temacie:

Dlaczego jabłuszko zgrzeszyło

Odwieczne pytanko, wy wiecie,
Nie dane są odpowiedzi,
Bólem ciężkim objęte,
Dlaczego w jabłuszku grzech siedzi.

Jabłuszko było cudowne,
Dłonią dotknięte, i skrycie,
Nie dało wiedzy szalonej,
Nie dało drogi na życie.

Pragnieniem było tak małym,
Spryciarny był tam wężyna,
Jabłuszko wzięła dziewczyna,
I sen od Edenu zaczyna.

Jabłuszkiem zbawiają bogowie,
Jabłuszkiem drzewo wspomina,
Jabłuszko jest u Adama,
Bo dała mu jego dziewczyna.

Więc czego jabłuszko zgrzeszyło,
Zerwała tylko to jedno,
By było mu miło zgrzeszyło,
Dlatego jabłuszko jest jedno.

Popieram Lilę, Zolu wracaj ....





CC

a nie na przykład,

łączysz "powinien" z "np." to masło maślane, twoja wypowiedź jest nie logiczna. Nie przyjmuję! Robicie takie masło maślane wszędzie.

Dodatkowo powiem, że ja języka ojczystego nie kaleczę, to obiegowa opinia, celowo puszczan w ruch!

To są słowa piosenki, to również brałem pod uwagę.

Wiersz napisany po przesłuchaniu piosenki:

https://www.youtube.com/watch?v=kRJIlENlWI0
https://www.youtube.com/watch?v=sp1Cfzl0INo
https://www.youtube.com/watch?v=-CPl-e1__uY


Walentyna Bielajewa

… Zawiążę tobie życie

Ja zawiążę tobie życie
Z puszystych moherowych nitek.
Ja zawiążę tobie życie,
Nie oszukam [1] ani jednej pętli.
Ja zawiążę tobie życie,
Gdzie witrażem [2] na polu modlitwy –
A życzenia szczęścia
W błyskach [3] prawdziwej miłości.
Ja zawiążę tobie życie
Z jowialnej [4] melanżowej przędzy. [5]
Ja zawiążę tobie życie
I następnie [6] z duszy obdarzę.[7]
Gdzie ja nitki czeszę? [8]
Nikomu nigdy nie powiem:
Choć [9] zawiązać [10] tobie życie,
Tajemnie [11] ja rozpuszczam swoją .


Trudno sobie wyobrazić, znając język rosyjski, że wykonawczyni piosenki śpiewa do lirycznej muzyki „wydziergam dla ciebie życie”, zastanów się jak to się odbiera? Robi się wtedy z tej piosenki po prostu kabaret.



Dodatkowo:

Не солгу [1] ни единой петли.

Nie oszukam [1] ani jednej pętli.


słowniczek: [1] обмануть (oszukać) / солгать (okłamać) – synonimy

więc twoje:

nie pomijając/opuszczając ani jednego oczka.

1. Pomijając/opuszczając to nie kłamać lub oszukiwać
2. Ani jednego oczka (7) – ani jednej pętli (6) – nie można zaśpiewać, a oczko to nie jest pętla.



jowialny «mający pogodne usposobienie i nieco rubaszne poczucie humoru; też: świadczący o takim usposobieniu»

• jowialnie • jowialność

• ... Grecja, ojczyzna nimf, stała się turystycznym deptakiem, oblicze Zeusa Gromodzierżcy jowialnie spogląda z tysięcy turystycznych gadżetów, nie budząc już przestrachu, tylko...
• ... dwuznacznych panów.
- O Polku mówimy, dobrodziejko, o chłopcu pani – rzekł jowialnie Skierś i spróbował zajrzeć Babce w oczy. Na szczęście w...
• ... Wasze zdrowie, towarzyszu Szczuka!
- Dobra wódka nie jest zła – stwierdził jowialnie pułkownik Bagiński. Święcki siedział pomiędzy dwoma wojskowymi: Wroną i Bagińskim...

CC ...jeśli marzenia się spełniają,
to moje marzenie właśnie...
zawiązało się z jowialnej moherowej przędzy
i witrażem na polu modlitwy...
nieznośnie wrzaśnie
wiesz, aż tyle szczęścia w niedzielne południe...
nie zdołam odwdzięczyć się, nigdy
nie zasnę...

Niechcący znów piszę wierszem,
powinnam przestać, bo kiedyś pęknę, jak mydlana bańka
pchnięta podmuchem ciepłego wiatru,
przeniosę myśli i umrę marnie
we własnym teatrze...

Bardzo dziękuję,
naprawdę jestem wdzięczna po stokroć!



NN… rude bażanty nad wypychem,
istotnie marzenie jasne …
teatrem marzeń w dzisiejszej rzeczy samej przędzy
akurat sprzecznie no tak modlitwy …
w dobie obecnej
zgoda, nie aż dwóch zdań w momencie paskudnym
a jakże wdzięczyć co się nigdy
nie zdarzy …

perfidnie znów piszesz wierszem
powodu szukam , bo świadomością, nie mydlana bańka
dęta przypadkiem celowo wiatrem,
bez racji umyślnie wpadniesz zawsze
we własnym spektaklu …

Bardzo dziękuję,
Otwarcie piszesz w kontekście prawdy

MarcinD:




MarcinD,

Fajowy twój komentarz, ale zauważmy, że jesteśmy w katalogu wiersze/poezja, dział beletrystki trzy piętra niżej: Proza/ beletrystyk/western

Już widzę ten film, pt. „Sama gotuję” – twój scenariusz westernowy osadziłbym jednoosobowo, całą noc myślałem – jak to obsadzić, i właśnie nad ranem mnie oświeciło – bo na Western Canal w kablówce szedł „Colombo” - więc proponuję tytuł dla twojego scenariusza „Porucznik Colombo powraca” – to ten gość w tej szopie, przy słoikach. Gdybyś nie wierzył w dobry przekaz tego obrazu – wiedz, że westerny to walka dobra ze złem (John Wayne jest moim ulubionym aktorem westernowym, El Dorado wraz z Mitchum’em to poezja westernu), to się nie martw, keep smiling, and come on, nara MarcinD .

CC

Kiedy Bóg stwarzał świat to Jego Duch unosił się nad wodami:

Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię
A duch boży unosił się nad wodami

Sądzę, że w przekazie biblijnym mamy powiedziane, że nasz świat jest światem z wody, ewolucja to również potwierdza, bo życie wyszło z wody na ląd …

Wszystkie ssaki przychodzą na świat z wody – płody są zanurzone w wodzie i nie oddychają płucami, maja pępowinę i oddychają tlenem z krwi matki.

Mój wiersz nawiązuje do wodnego świata Biblii – a wino jest również podstawowym jej elementem – po raz pierwszy słowo „wino” pojawia się w Księdze Rodzaju, kiedy to pierwszym, który je zrobił był Noe, Noe był pierwszym, który założył winnicę.

Co do wina i wody mam poważną hipotezę, że ten wodny świat - kiedy się będzie kończył to zostanie wypełniony winem, zamiast wody – i wtedy dokona się Exodus, poprzez czerwone morze (z wina) – tak jako to pokazano w czasach Mojżesza, kiedy on i Żydzi przeszli suchą stopa przez Morze Czerwone, do tego nawiązuje Ewangelia i opowieść o Kannie Galilejskiej, bo: dobry to gospodarz, który trzyma wino do samego końca … (będą czerpać do woli i będą szli... w Exodusie)

W wierszu o tym mówią słowa:

Solą na plaży bielą się już kości.

To opis Końca. W Ewangelii jest powiedziane, że Zbawienie przyszło od Żydów, a więc najpierw Żydzi (w Exodusie) a potem wszyscy pozostali.

Tak jak zauważyłaś próbuję siebie w treściach dramatycznych, i dlatego napisałem ten dialog, będę pisał jeszcze inne dialogi dramatyczne.

Pozdrawiam Marzenko,
dziękuję bardzo za wartościowy komentarz, ślicznie piszesz swoje komentarze.
CC

PS.
... a perły?, to nawiązanie do przypowieści o zbieraczu pereł, z Ewangelii.

Kolejna porcja świetnej poezji, Makirko.



CC

Dzień dobry Paniom,

a ja przetłumaczyłem pierwsze dwie zwrotki w ten oto sposób:


***

Śpiewaj, śpiewaj! Na cholernej gitarze
Twoje palce tańczą półkolem.
Zakrztusić by się w tym czadzie,
Mój ostatni, jedyny przyjaciel.

Nie patrz na jej nadgarstki
A z jej ramion wylewa się [dokładnie: lejący się] jedwab.
W tej kobiecie szukałem szczęścia [można też: szczęścia szukałem]
I niechcący znalazłem zagładę


***


Пой же, пой! На проклятой гитаре
Пальцы пляшут твои в полукруг.
Захлебнуться бы в этом угаре,
Мой последний, единственный друг.

Не гляди на ее запястья
И с плечей ее льющийся шелк.
Я искал в этой женщине счастья,
А нечаянно гибель нашел.

(…)

Mogę tłumaczyć dalej i jeszcze dalej i więcej, ale chciałbym o to być kulturalnie poproszony.

PS.
Miałem na uczelni ОТЛИЧНО z języka rosyjskiego i z pozostałych przedmiotów również. Nie dostałem dyplomu za czerwone oczy na zdjęciach.


CC

Jestem na fb pod swoim imieniem i nazwiskiem:

Andrzej Feret wiersze

Pozdrawiam szesnastolatkę ...

CC

PS.
Marzenko, czy Ty jesteś na fb?

... rozumiem,

jesteś liryczna empirystka, do tego nie tylko oczyma, ale jak nie dotkniesz tej fizyki, tej chemii - i takie tam (rozumiem dziewczyny!) - a o newralgicznych rzeczach nie będę pisał ... i jeszcze eksperymenty ...






Przeprowadźmy teraz krótką symulacje na Twoich liczbach, zauważmy, że gdy wykonamy dzielenia:


830/12 = 69,16666666666666666666666666666666666666666666666 ...

1240/12= 103,33333333333333333333333333333333333333333333333 ...

a to jest Ewangeliczne, mam na temat tych liczb pracę - właśnie z fizyki !!! Jest dostępna cała na moim fb.

PS.

Dodam, że Twoje komentarze na PP sugerują, że masz naście lat - pomiędzy 16 - 18, i zasługują na wpis do Twojego dziennika literackiego, to szczególna proza ... i należy ją sobie zachowywać. np.:

Bo powąchać to mogę ewentualnie kwiatki.

albo

Tak wierzę lirycznie, postaram się...ale nie obiecuję.

Marzenko,

Twoje wątpliwości są niezmiernie mocne, i wykraczają dużo daleko poza Twoją romantyczność, wodę i ogień możemy, my poeci, opisywać dużo bardziej lirycznie ...

Pozdrawiam Serdecznie,

CC