MaKir,

i ja dziękuję

CC

.. może i ja napiszę dla MaKir, jeśli pozwolicie - to dla Ciebie MaKir:

czy głupia?

- w odpowiedzi Jej „głupia”

kim miała być dziś dziewczyna
jak druh pogodny dobry blask
gdzieś pierzchnął i stawiał kroki
niejednokrotnie tak mawiał -

tak miał stawiać w taniec kroki
obiecując że rok minie
ty co działasz jak narkotyk
wszystko wprzódy w pył i w krąg czy

nie jednej urody usta
do całowania przywykłe
czy że jedno ma nie puste
czy że przeklina ponoć trwa

czy jest dziewczyna wspomnieniem
uśmiechem do całowania
i czy chodzi po ogrodzie
tak, nie szuka rozstania w nas

wszędy się zwraca pytaniem
czy masz tak czerwone usta
czy czerwone masz radości
i wspomina dzień spotkania

kiedy uczył dzień – czekała
o wieczornym … iść na całość
takie wtedy usta blade
miała, śmierć umiłowała

sad – usta do całowania
z posągów młodzieńcem byłem
i gdzieś odeszła w blady jad
w bladym narzeczu szukać zdrad

a lat miała ze dwadzieścia
zdawało się że wesoło
bez wahania i omyłek
i francuski pocałunek

jak cudownie sen po włosku
płynął znany błękit włoski
i cudowny grecki Amor
bił oklaski skrzydłem obcy

znany nam nie skryty bluszczem …
jak splatanie i narkotyk
uda w uda dotykanie
i rozkoszne jeszcze – potem …


CC

Droga Kobro i Droga Nurio,

cytując prace Autorki powinniśmy zadbać o wierność tekstu, a u Was ... nie tak, proszę spojrzeć na cytat wiosny, bądźmy dokładni i pracowici ...

- jeśli chodzi o "wierzę" to Autorka mogła mieć inne zamiar niż potknięcia komentujących, ale i im należy się zrozumienie ... "wierzę" we współczesnym świecie ma i nie raz wypalone oczy ... ale Autorka "wierzy" tylko w swoje, jak każdy z nas - tak bym to odebrał ... a wierzyć to synonim nadziei ...

Mamy więc spór o interpretację, a to nie jest aż tak istotne, ważne, że ładny wiersz!

MaKir,

CC

Witaj na PP,

CC

Mike,

piszmy więc sercem, i niech serducho nas ubogaca! I niech serducho nas zaboli, kiedy nie dalibyśmy rady.

Do usłyszenia, Mike, jako nie tylko czytelnik, ale poważny analityk - tego co szumi na falach i nas wyzwala, i nas ubogaca. Niech nas ubogaca zawsze czas... czas literatury...


Miło Ciebie czytać, będę analizował i będę przemyśleniem, hm, ale do tego wymagana jest współpraca, nie "wesoła" - ale na poważnie.

Życzę Weny, i radości z pisania,

CC

Mike,

zaglądam i Ciebie czytam, a Twoja proza nabiera innego wymiaru, jesli zapisać ją w redakcji wiersza, to wtedy jest bardzo ładne, kiedy przyczytałem pierwszy raz to dostałem gęsiej skórki !

Pozdrawiam serdecznie,
CC

Mike,

moje piosenki były zanurzone w źródle Marzenny muzyki, jest Ona nieokieznałym muzycznym ONAMATOPEJEM, hm, kiedy wysłuchałem JEJ "Dancing in the Moonlight", zanurzyłem i siebie w muzykę wieczną i przytoczyłem trzy przykłady, ale czekam, że Marzenna będzie kreować moją rozmowę w muzyce na PP. Marzenno, więc czekam ....

Teraz napiszę poważnie, że piszesz wspaniałe teksty - publikujesz, jako prozę, ale to są wiersze i proza poetycka. Więc powinieneś odsapnąć od subtelności komentarzy, jakie są pisane - tylko niezależność powinna dać wytchnienie ... a ten jest niezależny, kto pisze swoją literaturę, tak jak TY piszesz - życzę Tobie, aby to trwało dalej....

Dołączam się do Marzenny "Dancing in the Moonlight".

Pozostaję z szacunkiem,
CC

dancing on the moon light - and by body ... everybody .. feeling body.

Śliczna kompozycja Marzenno.

and whole by great ... on by fire - and by on tonight .... core tomorrow. And core to see me, I dont know ... and you by me. Dancing at the moonlight. Everybody ...

CC

To też jest świetne:


https://www.youtube.com/watch?v=22bK0C2obFc

https://www.youtube.com/watch?v=EaKDOYTZbJg

https://www.youtube.com/watch?v=5xxQs34UMx4

Tekst opublikowany jako proza jest praktycznie wierszem, a na pewno prozą poetycką, nie!? - to wiersz! – proszę aby przeczytać poniższą redakcję:

Odkąd pamiętam, zawsze mi się podobałaś.
Piękne rysy twarzy widziałem w wyobraźni,
gdziekolwiek dane mi było być.
Czasem na rybach łapałem się na tym,
że gdzieś w jeziorowej toni zamiast spławika spoglądałem na twoje usta,
drobne ręce,
tylko tę jedną kochaną postać,
jakże mi już bliską.
Mieliliśmy po piętnaście lat i całe życie przed sobą,
lecz kto wtedy mógł wiedzieć,
że nie wszystko pójdzie tak jak powinno,
że drogi poplączą się i nasze małe marzenia nie spełnią się.

Póki co spacerowaliśmy brzegiem rzeki,
marząc o wielkiej miłości i szepcząc słowa kochania.
Ani ja, ani ty nie mieliśmy wątpliwości,
że to przetrwa,
bo oboje byliśmy pierwszy raz zakochani,
a to wiązało się z pewnością, że tak już na pewno pozostanie.

Kiedyś wycięliśmy na pniu dwa serca
i nasze imiona i obok napis „na zawsze”.
Gdyby ktoś spytał nas wtedy, jak widzimy swoje życie,
radośnie odpowiedzielibyśmy,
że razem, po czasu kres, bez względu na cokolwiek,
bo to nie była zwykła miłość.

My byliśmy niezwykli, szaleni, spijający pocałunki ze swych ust,
szepczący wieczorami o tym, że nic nas nie rozdzieli,
może śmierć, ale na tamtym świecie również się spotkamy i nic,
co złe nas nie spotka – przeniesiemy tam swoje serca i zachowamy to do końca świata.

Mówiłaś mi, że jeszcze nigdy się tak nie czułaś.
Odpowiadałem, że jesteś moją pierwszą dziewczyną,
ostatnią, bo już nikogo nie chcę.

(…)


Ślicznie zostało napisane – można tylko powiedzieć, TAK dalej!

CC

PS.

.. więc wiele komentarzy to .... bełkot, GRATULACJE, MIKE.

CC

Marzenno, właściwa obrona, to sztych na wymiar ... to prawda, i trochę niedbale, aby była w tym pewna [słodka] obojętnosć. Marco potrafił sprowokować do przemyśleń.

Marzenno, Marco: .

Marco,

napisałeś :

zdziwienie co dzienne inne lecz banalne
kiedyś sporo
teraz z wyrazem melancholii
na wymiar jutra wybierzesz wbrew sobie ironię

bo spotkasz głupców we frakach
jeśli zechcesz a ponad to
sztych niedbale
i na wymiar

tak jest obrona konieczna ...


nie szytych

przenicowanie
aż nadto widoczne
przy stole

umiem już nakładać
odmierzoną obojętność
chociaż nie smakuje

-chociaż obojętnie.

Tak rozumiem ...

Jest Twoja obrona koneczna właściwa,

chociaż nie smakuje. To jest obrona konieczna.

...trawa pomięta, i śpiewam ja - przyszedłem i słychać melodię:

gdzieśmy siebie szukali – oczy piwne
wśród zieleni trawy ogromne i wpatrzone
gdzieśmy sobie siedzieli – oczy brązowe

Wiosen ty lat szesnaście lat
Nam świat zakręcił się pasją


... kalendarz jest moją tajemnicą (ma dwie strony, ja i TY), a TY też posiadasz swoją ... skoro otworzyłaś.

do usłyszenia, ponownie,
CC

Wiersz idealny (dokładny!) o wypadaniu dłoni i o tym najważniejszym:

czy mnie jeszcze potrafisz (?)


i o tym, co najważniesze i pełne rozdarcia w dotyku:

każdy deszcz zbliża mnie do ciebie

i o nadziei i o pragnieniach:


teraz znikam
tulę się w sobie

zostawiam ciebie na drogę


Piszesz, że czas zwolnia w nas a kamień daje lekkość tak potrzebną we wznoszeniu i tylko płomień wie (tak sądzę), że kamień to kłamca i morderca ... taka jest przewrotność rzeczywistości.


Z szacunkiem,
CC

Witaj Marzenko,

zawiła to historia miłosna, jak każda, a w zawiłości jest zawsze dwoje, on i ona, którzy są niepowtarzalni i piszą swoją historię, odmienną od innych - a powieść wtedy jest jak poezja, i każda powieść to wtedy swoja poezja.