Jestem zdania, że w poezji wyczytujemy to, co chcemy, innymi słowy, nasza interpretacja zależy bardziej od tego, co nam siedzi w głowie, niż od tego, co jest napisane.

Twój wiersz zdaje mi się poruszać bardzo podobną tematykę do mojego ostatniego wiersza o Hero i Lenadrze. Jeśli jesteś ciekawa czemu, proponuję na niego zerknąć, zanim przeczytasz resztę mojego komentarza. Jestem bardzo ciekaw, czy odniesiesz takie samo wrażenie.

Głównym motywem, który rzuca mi się w oczy, są zaburzenia odżywiania, z którymi zawsze będą mi się kojarzyć wymioty. Odzwierciedlając wewnętrzne przeżycia osoby nimi dotkniętej oraz będąc reakcją na otaczającą ją rzeczywistość, mogą one być reakcją na to nieustanne, bolesne czekanie, które nie spotyka się z doczekaniem się, czyli reakcją na nieodwzajemnioną miłość.

Wydaje mi się, że przez to, że zrezygnowałem z interpunkcji, wers, który sprawia ci problemy, może być odczytany na dwa różne sposoby. Miałem na myśli: "Więc znalazłam nową miłość: cyfry i jednostki."

Cieszę się, że masz zamiar wrócić, dziękuję za obszerny komentarz

Chcę zachować podział na cztery części, gdyż każda odnosi się do jednej z czterech części obrazu. Rozumiem jaki efekt chcesz osiągnąć poprzez zastosowanie przerzutni w pierwszej zwrotce, ale kłóciło by się to trochę z przekazem wiersza. Widzisz, realistycznie rzecz biorąc każde mango ma pestkę, ale dla podmiotu lirycznego nie ma to znaczenia, liczy się tylko miąższ. Pestka, symbolizująca przeszkodę, rozczarowanie i potencjalnie wiele innych rzeczy, istnieje według podmiotu lirycznego w jej gardle, co jest oczywiście w jakimś stopniu niezgodne z rzeczywistością.

Jeśli chodzi o drugą strofę, wydaje mi się że jest to poprawka czysto estetyczna, dużo znaczenia nie uległoby zmianie. Osobiście zależy mi na zachowaniu dość prostej wersyfikacji, dlatego też unikałem przerzutni, gdzie nie jest to konieczne.

Dięki za sugestie!

Bardzo interesujący wiersz, moim zdaniem mówiący o zepsuciu współczesnego społeczeństwa. Mój ulubiony fragment:

Mocny, ale nie obsceniczny, idealna równowaga.

Pozdrawiam

Pierwsze czytanie: nic nie zrozumiałem, ale uśmiech pojawił mi się na twarzy. Przypomniał mi wiersz Mirona Białoszewskiego pod tytułem "Osobowość Zachciankowa", który ostatnio czytałem. Podoba mi się.

Nie wiem, czy pijaństwa czy rozwiązłości seksualnej tyczy się ten wiersz (prawdopodobnie obu), więc będę musiał go przetrawić, zanim powiem coś więcej.

Bardzo zgrabnie poprowadzony wiersz. Czytało mi się przyjemnie, mimo że zazwyczaj wolę mniej dopowiedzianą poezję.

Czytam bez drugiej cząstki. Nie podoba mi się dopowiedzenie Wybaczysz. oraz cięży mi końcowa srebrzystość igliwia, gdyż jest zbyt abstrakcyjna i jest to druga pod rząd metafora dopełniaczowa.

Z drugiej strony uważam, że zakończenie pierwszej cząstki jest świetne i nie ma potrzeby dopowiadać nic po nim. Zakrywam dłonią drugą cząstkę i jednocześnie uśmiecham się i zachwycam melodyką i pięknem prostoty.

Myślałem, że znam Twój styl na tyle dobrze, że mnie już niczym nie zaskoczysz, a jednak. Wiersz na wyjątkowo wysokim poziomie.

Nie mam żadnych uwag do formy.

Zapytam się tylko najpierw, podróżujesz dużo po Ameryce Południowej? (fizycznie lub też w myślach?)

Przyciąga nas tutaj niestworzona jeszcze historia, w to miejsce, które nie jest do końca zdefiniowane, co podkreśla wszechobecna mgła, dym papierosowy, para. Uczucie zagubienia i braku orientacji w terenie potęgują wzmianki o ucieczce, lustro i zbijanie z tropu, jednocześnie nadając ruchu w wierszu, coś co najłatwiej jest mi określić szamotaniną lub błądzeniem po omacku.

W tej nieokreśloności mowa jest o dwóch osobach, które jakby miały się spotkać w danym miejscu, do których je ciągnie niczym lina, ale nigdy tam nie dotrą. Są jak dwa przeciwne bieguny magnesu, tak blisko, ale wciąż tylko tuż, tuż, ciągle się gdzieś mijają. Jak koty, chodzą własnymi ścieżkami.

Nieśmiałość stoi ludziom na przeszkodzie i często nas ogranicza. Gdyby nie ona, moglibyśmy się uwolnić od tego błądzenia, odnaleźć naszą drogę, gdybyśmy tylko mogli się od niej uwolnić, wszystko byłoby dużo prostsze ... ale czy na pewno? Wydaje mi się, że jest ona potrzebna, w końcu bez niej ten opętany bieg zostałby zakłócony, coś byłoby stracone.

Coś takiego mi wyszło w korespondencji z Twoim wierszem.

Opheliac, dziękuję za wizytę i za pozytywny komentarz.

Bardzo możliwe, że tytuł wprowadza w błąd. Ten wiersz jest jednak bardziej o samych wspomnieniach niż o Warszawie. Stąd też klimat tego miasta może nie być odczuwalny. Wtrącę tylko, że nawet duże miasta mają 'małomiasteczkowe' dzielnice, ogrody działkowe, itd.



Niezbyt rozumiem, co masz na myśli.

Dzięki, że wpadłeś!

Reksio, rzeczywiście, mogłem to wyrazić w inny sposób, nie to miałem na myśli. Żeby nie było, że rzucam słowa na wiatr, napiszę trochę więcej (często nie rozpisuję się zanadto, bo z doświadczenia wiem, że włożony wysiłek spotyka się z milczeniem z drugiej strony).

Po pierwsze, niekonsekwentnie stosujesz interpunkcję. Moim zdaniem należy albo stosować jej zasady wszędzie, albo nigdzie, bo inaczej wygląda to chaotycznie.



Zauważ, że można by wyrazić tę strofę dużo zwięźlej, tym samym nie powtarzając tej samej idei dwa razy bez wnoszenia czegoś nowego. Pierwszy wers właściwie zawiera się w drugim, bo skoro piszesz, że chciałbyś być poetą, to znaczy że nim jeszcze nie jesteś. Propozycja: tak chciałbym być poetą gdy nasiąkam twoją obecnością



Dużo bardziej naturalnie brzmi w języku polskim stawianie przymiotników przed rzeczownikiem, za wyjątkiem konkretnych wyrażeń typu "wojna zimowa". Propozycja: pustymi gestami



To słowo jest już raczej rzadko używane i jest pompatyczne, co nadaje wierszowi sztywności. Może lepiej: świętuję?



Wydaje mi się, że te dwa przymiotniki w tym wersie pełnią tę samą funkcję, czy naprawdę potrzebujesz ich obu? Moim zdaniem ktoś daleki niezbyt dobrze brzmi, może ktoś z oddali albo ktoś daleko (stąd)?



To tak miało być, czy masz na myśli w pustym domu? Jeśli tak miało być, to nie widzę w tym kontekście uzasadnienia dla takiego nietypowego użycia przypadków.



Podoba mi się ta idea, ale można by ją wyrazić w lepszy sposób. Propozycja: rozpada się z rozpaczy (skoro coś się rozpada z rozpaczy, to wiadomo, że jest jej nadmiar. Swoją drogą, można by się kłócić, że rozpaczy zawsze jest nadmiar, bo jest to uczucie niepożądane)



Myślę, że to w obrazie jest zbędne, bez niego ten wers przekazuje tyle samo znaczenia.



Tutaj znowu niezbyt płynny szyk zdania. Czy nie brzmi lepiej: talię nagiąć jak łuk? (masz też literówkę)



Rosa jest raczej zazwyczaj zimna/chłodna, ten przymiotnik dużo nie wnosi. Na dodatek zimna rosa pokrywająca twarz/powieki/jakąkolwiek inną część ciała jest frazą dość wyświechtaną w poezji.



Drętwota to jest brak czucia, czyli innymi słowy uschnięcie - znowu masz powtórzenie tej samej idei. Lepiej brzmiałoby po prostu: zdrętwiałe ręce

Na dodatek masz powtórzenie dwóch bardzo podobnych słów blisko siebie: uschnięte i niedoschnięte.

Mam nadzieję, że pomogłem

Czy się mylę, czy wyczuwam zapowiedź nowego Wiolina w tym wierszu? Brzmi bardzo zachęcająco. Trzeba żyć, póki żyjemy - taki wynoszę z tego wiersza przekaz.

Dziękuję za miłe słowa, introwerko. Owe kreatywne sformułowania są wynikiem mojego poszukiwania środków wyrazu innych niż używanie czasowników. Zauważyłem, że można napisać po prostu "ryk" zamiast "ryczałem", jednocześnie nadając więcej znaczeń. Tak samo z tym drugim wyrażeniem, "w' sugeruje ruch do środka czegoś i w tym przypadku łatwiej nawet było mi wyrazić to bez użycia czasownika (miałem na myśli coś w stylu: wysyłaliśmy/pompowaliśmy żywicę w gruszki, tak jak drzewa wysyłają swoje soki w miejsca, które ich potrzebują, np. w owoce).

Interesujący wiersz, dopiero jak sprawdziłem znaczenie słowa luteina, jego znaczenie okazało się oczywiste. Nadal nie jestem jednak pewien, co oznacza tytułowa nawka. Wikipedia mówi, że jest to duszek w wierzeniach słowiańskich, ale czy to o to ci chodziło? Jeśli tak, to nie rozumiem co może oznaczać fraza opadły nawki.

Miałem na początku problem ze zrozumieniem tych dwóch wersów, z jakiegoś powodu to, że mowa o wcześniej wymienionym prawie, jest niejasne.

Odnośnie drugiego z zacytowanych przeze mnie wersów: nie brzmi to rażąco źle, ale zastanowiłbym się nad ujęciem tego samego w rzeczowniku, tzn. [prawo] do wolności od trosk, co wydaje mi się bardziej idiomatyczne przy formułowaniu czyichś praw.


Ten wers też jest kłopotliwy, gdyż za pierwszym czytaniem chce się myśleć, że wyraz "średnio" jest przysłówkiem określającym czasownik "szeleścił". Ponadto, "średnio czysty" niezbyt dobrze funkcjonuje jako opis papieru, zastanowiłbym się nad użyciem "niezbyt czysty" albo po prostu "brudny" (ewentualnie synonimy tego słowa).


Niechby pisze się łącznie. Swoją drogą, niechby + tryb łączny (niechby były) wyraża życzenie, podobnie do oby + tryb łączny (oby były). Natomiast niech + tryb oznajmujący czasu przeszłego (niech będą) wyraża rozkaz lub przyzwolenie. Które ze znaczeń miałeś na myśli?


Na moje oko niepotrzebny jest tutaj ten dywiz.

Dobra, koniec marudzenia, czas na treść. Umyka mi ona, dwie pierwsze i dwie ostatnie strofy są dla mnie dużo bardziej jednoznaczne niż środkowa część. Wyczytuję tutaj traumatyczne wspomnienia z dzieciństwa: dzieci rozpakowują prezent, a tam paczka od wujka alkoholika, w której są wszystkie złe wspomnienia o nim.

Jedno z dzieci mogłoby sobie zażyczyć więcej, i tutaj mam problem. Za nic nie mogę rozgryźć symboliki obrazów jako dłoni. Rozumiem, że tyczy się to dłoni lewych i prawych (na jednych, inne zaś), skoro każdy ma tylko dwie. Na jednych obraz uśmiechniętych dzieci z symbolem pokoju: gałązką oliwną, (nie mam pojęcia co może oznaczać świeczka z czarnego wosku), na drugich karykaturalny obraz dzieci złączonych w jedno ciało (bliźniaki syjamskie?), zrośnięci w budynek (mieszkający razem?), ale karykaturalny, więc przesadnie ukazujący pewne fakty.

Końcówka wiersza przywraca mi umiejętność interpretacji, jest strach, są dzieci, które się do siebie przytulają, trauma. Wiersz niewątpliwie o relacji z bratem lub siostrą w stosunku do traumatycznych przeżyć. Jedynie te obrazy mi wciąż umykają.

PS: owszem, można zrosnąć się w krokodyla, kiedy dwie osoby, połączywszy się, tworzą krokodyla Ale zgadzam się, że niepotrzebnie masz dwa słowa, które mają bardzo podobne znaczenie. Mógłbyś napisać np. "zrośnięci w jedno ciało, budynek".

Długo zastanawiałem się nad tym wierszem i mam wrażenie, że mówi on o terapii psychiatrycznej. Najpierw mamy zabarwiony teorią Freuda opis przeszłości pacjentki, następnie walkę z id, które w tym kontekście może odnosić się do strachu przed otwarciem się. Trochę niepokoi mnie trzecia strofa, brzmi toksycznie. Czyżby terapeutka wymagała nieszczerego uśmiechu od pacjentki? Uczucia są uprzedmiotowione, tam mój strach moja miłość i żal jakby istniały poza pacjentką i były dla niej obojętne. Ale nie da się całkowicie odtworzyć osobowości drugiej osoby, nawet przez terapię ani stosowanie leków. Nigdy nie da się całkowicie zrozumieć drugiej osoby.

Tak rozumiem ten wiersz i podoba mi się