ajw, do prawdy nie mam pojęcia, czym i jak sobie zasłużyłem na pochlebne zainteresowanie z Twojej strony moją poezją. W każdym razie tego tego się trzymam i jest mi miło. Może, jak czas pozwoli dam większe słowo. Dziękuję i pozdrawiam

Cytując bardzo słuszne słowa za --
Sylwia Rohde

Tak naprawdę cała ta machina filmowa to tylko drugi bohater w tle, bo książka traktuje przede wszystkim o piciu, a cała reszta to tylko pretekst, by pić. Bo czy źle, czy dobrze to zawsze jest to dobry pretekst. Tylko, że u Bukowskiego nikt nie zna słowa pretekst, bo picie tam jest nieoderwalnym fragmentem każdej akcji, czy to się właśnie przebudzasz, czy kręcisz scenę, czy właśnie kłócisz o wypłatę – tak, nawet wtedy, ty i twój przełożony pijecie choćby małego drinka. Zresztą alkohol u Bukowskiego to nieodłączny towarzysz głównego bohatera, bez którego żadna z powieści nie mogłaby się obejść.

Bardzo trafione słowa w kontekście osobowości wielkiego poety, który jakże z rozmachem oraz niezależnie od wszystkiego wbił klin pomiędzy poezję, a swój odrapany z wszelkich złudzeń alkoholizm. Tutaj oczywiście jest całe pole do dyskusji i rozważań. Odnosząc się do Twojego słowa -- jak najbardziej słusznie odnosisz się do podmiotowości poezji Bukowskiego. Zawsze i wszędzie powtarzam oraz będę powtarzać - Bukowski uczynił ze mnie poetę niezależnego oraz odpornego na, powiedzmy wrzody na dupie w postaci -- jałowej oraz symetrycznej dendrengolady. Oczywiście, to nie jest tak do końca, że ulegam. Zawsze i wszędzie szanuję zdanie drugiego człowieka, jak poezji. Zawsze i wszędzie, jednakże pójdę już dziś własną drogą - bogatszą o własne i tylko własne doświadczenia. Nie uznaję poezji, która idzie zgodnie z nurtem i zawiera w sobie bogate, poetyckie figury -- które jednakże nie mają nic wspólnego z doświadczeniami poety - jako człowieka. Bardzo rozległy temat. Życzę dużo zdrowia oraz pomyślności w nowym roku i dziękuję za miłe słowo

Witam. Dla mnie osobiście, gdzie w swoim życiu zmagałem się z uzależnieniem od alkoholu, hazardu... dotykamy się z tym wierszem - za pomocą poezji oraz człowieczeństwa - w każdej przestrzeni. Przestrzeni bezpośrednio związanej z poezją, jak zamiarem uczynienia poezji z ludzkiej części układu mezolimbicznego (warto zapoznać się z tym --anty--poetyckim zwrotem). Akceptacja społeczna oraz jej brak jest tutaj kluczowym mechanizmem, który praktycznie decyduje o wszystkim. Uzależnienia ściśle behawioralne, czy też od od substancji psychoaktywnych -- generalnie poruszamy się w podobnej strefie dyskomfortu oraz czasu i przestrzeni. Nie mnie teraz rozstrzygać z zamiarem udania się po - sensu stricto. Filozofia i poezja od lat wzajemnie szukają inspiracji. O ile filozofia poszukuje odpowiedzi, o tyle poezja maluje i dostarcza inspiracji. Zresztą, to i również bywa zmienne. Chciałbym teraz odnieść się do drugiej quasi-zwrotki, otóż:

później poranek mokry jak ślimak
albo całe stado i wstręt bez skorupy
chcę dotknąć trawy nie myśleć
że gdy z niej wyjdę będę mieć brudne nogi

Moim zdaniem jest to najpiękniejsza - pod względem poetyckim, jak filozoficznym -- część wiersza. Niezwykle poruszające słowa. Bez znaczenia, co Autor "narozrabiał". To jest na dalszym planie. Na pierwszym planie jest jakże ludzki pierwiastek - etyka, moralność oraz zrujnowane, miejsce w spoleczeństwie -- versus moje wciąż, po ludzku i prawidłowo bijące serce. Gdzieś jednak jestem słaby i ulegam -- gdzieś jednak jestem wciąż człowiekiem i nie zamierzam się poddać... Bardzo elegancko to wszystko wybrzmiewa. Niezwykle do mnie przemawia i pobudza. Jeden z lepszych fragmentów w ogóle w historii poezji - gdzie autor udaje się w te mroczne rejony oraz próbuje dać szkic swojego świadomego oblicza. Bardzo, bardzo dobry wiersz. Pozdrawiam.

Witam, ateop.
Poezję czytam od zawsze. Wiersze piszę od zawsze.
Oczywiście obracamy się wśród całej złożoności wszechświata,
co za tym idzie interpretacji. W każdym razie poezja jest ze mną
wszędzie i od zawsze. Najdłuższa przerwa, czy też rozbrat z poezją
miał u mnie miejsce w latach 2005 - 2017. Wtedy i również zmagałem się
z chorobą alkoholową. To paskudna sprawa. Jednakże człowiek jest
i powinien być przygotowanym na wszystko. Czy mówiąc "przygotowanym
na wszystko" myślimy o najgorszym? Oczywiście, że nie myślimy. Jednak
nadchodzi ten czas i wtedy zdajemy najważniejszy egzamin w naszym życiu.
Poprzez poezję mierzyłem się sam z sobą. Poprzez konfrontację z samym sobą
próbowałem swoich sił udając się w różne kierunki poezji. Do czasu, kiedy
tak naprawdę zderzyłem się z nurtem szkoły NY. Następnie poprzez szkołę
nowojorską obcowałem jakże przepięknie z całym o'haryzmem Świetlickiego.
I wreszcie dotarłem do Bukowskiego. Tutaj na długo - niczym ten wieloryb -
przewalałem się z boku na bok - nie mogąc zrozumieć - dlaczego i w jakim celu.
Dzisiaj odnalazłem się w tym wszystkim. Po latach dokonałem wyboru i wiem,
gdzie jest moje moje miejsce na kanwie poezji. Chciałbym rzecz jasna mieć takowy
przywilej, aby nazywać siebie "poetą". Staram się w każdym razie i
robię to odważnie, jak świadomie. Bardzo słusznie odniosłeś się do mojego wiersza. Myślę, że gdzieś w głębi siebie liczyłem na takie słowa pod kątem mojego pisania. Wszyscy przecież pragniemy być wiarygodni - co za tym idzie - pragniemy dotrzeć do drugiego człowieka. To jest zresztą bardzo długa droga. Wpierw przecież należy dotrzeć do samego siebie.
Dziękuję za miłe słowo i życzę zdrowych oraz pogodnych Świąt.

Witam. Bardzo mi się podoba słowo, które
swojego czasu na temat istoty poezji wygłosił
Ryszard Krynicki. Otóż:
Im dłużej piszę wiersze, tym trudniej byłoby
mi powiedzieć, czym jest poezja. Mógłbym
tylko powtórzyć za Wisławą Szymborską:

Niejedna chwiejna odpowiedź
na to pytanie już padła.
A ja nie wiem i nie wiem i trzymam się tego
jak zbawiennej poręczy.

Wszystko się zgadza. Mądre i pokorne słowa.
Definicja nie istnieje. Jeżeli istnieje, to nikt jej nie zna.
Fizycznie jesteśmy ludźmi.
Duchowo i również.
Pisząc wiersze jesteśmy zatem zamieszani -- bardziej
w naszą fizyczną sferę, albo duchową. Dotykamy przedmiotów,
albo nie dotykamy i tylko czujemy. W Twoim wierszu
jest piękny duch oraz czucie ulotnej chwili.
Nie ma tutaj miejsca na mechanizm i fizyczną
formę. Jest tylko natchnienie i rozwiązana sznurówką.
Przepiękna kompozycja - subtelna i w harmonii z naturą.
Naturą pierwotną - niczym nie ograniczną.


wsuwam stopy w piasek
(...)
by ściszyć dzień do szeptu

Jakże elegancko i poetycko (cokolwiek to znaczy
w kontekście). Malujesz obraz i zostawiasz mnie
czytelnika sam na sam na wprost swojego dzieła.
Przepiękna przestrzeń. Wiersz napisany absolutnie
przez osobę bardzo wrażliwą. O ile tak naprawde
nie znamy definicji poezji, o tyle zawsze z przyjemnością
przyczytamy słowa, które zrodziły się w tak wrażliwym
człowieku. Bardzo dobry wiersz. Pozdrawiam.

Do gaga26111 Zawsze to miłe uczucie pozytywnie zaskoczyć kobietę. Dziękuję.

Bardzo słuszny wiersz. Niezwykle istotny i prawdziwy. Pokorny. Piszę teraz koment. na kolanie i nie mam również czasu na konkret. Pozdrawiam.

Z przyjemnością przeczytałem Twoje słowa. Dużo w nich prawdy. Pozdrawiam.

Dziękuję za miły komentarz. Nie zawsze jest łatwo zmierzyć się z przychylnym słowem, jak krytycznym. Pisząc poezję jesteśmy w pełni świadomi swoich słabości. Dziękuję i pozdrawiam.

To ja dziękuję. Wiara w etykę, która jest wpisana w nasz kod istnienia, jest ponad wszystkim. Należy z całej mocy pielęgnować ten najważniejszy dar od boga. W Twoim wierszu jest wiara głęboka.. To jest piękne.

Antygona, zdaje się jeden z najstarszych znanych w literaturze przejawów buntu
wobec rzeczywistości - w tym przypadku przeciw Królowi i przez niego
wdrążonym w życie zasadom. Poprzez biblię, antyk, średniowiecze, renesans,
barok, oświecenie, romantyzm, pozytywizm aż po współczesność bunt stał się
aktywną częścią wszelkiej sztuki. Bunt, to nieustające w człowieku dążenie
do zmian i poprzez - dążenie do ulepszenia formy, jak w ogóle dążenie do
sprzeciwu, który sam w sobie jest twórczy i potęguje wszelkie zamiany.
W pewnym sensie naiwność pojedynczego buntownika, który ponad wszystko
wierzy w słuszność swojej racji -- z czasem może przeistoczyć się w prawdę -
- zaakceptowaną przez większość. A to już jest pierwszy, poważny most łączący
sztukę z rzeczywistością.

Można długo dyskutować - w kontekście Twojego wiersza - co dalej i jak dalej;
a może nie dalej, a lepiej i co z tym zrobić. Jednak, gdy w gruncie rzeczy wszyscy,
gdzieś głęboko czujemy i rozumiemy ten ludzki - nieustający sprzeciw...
Zostawiam jednak to wszystko, gdzieś z tyłu głowy i sięgam po ostatnią
quasi-zwrotkę



Bardzo ładne zakończenie. Bardzo tutaj jest dużo wiary w siebie
i drugiego człowieka. I to dla mnie osobiście jest najważniejsze.
To kupuję i jestem urzeczony. Pozdrawiam.

zgadza się.

Alos, Vanillivi dziękuję za ciekawe komentarze. Do niektórych własnych tekstów bardzo trudno jest złapać właściwy dystans. Trudno jest też komentować i skracać drogę. Sporo wierszy wrzucam tutaj na stronę prosto ze smartfona. Drobne litery nie sprzyjają. W każdym uczyniłem parę poprawek. Uznałem, że warto. Dziękuję za rzetelne i miłe komentarze. Pozdrawiam.

Tak. Piękny wiersz. Wszyscy mamy swój świat, ukryte żądze, namiętności. Targa naszym umysłem wszechobecna fizyczność odmiennej płci. Nie zawsze mamy odwagę zmierzyć się z naszą prawdziwą w sferze seksualności naturą. Odpychamy od siebie żądze, które i tak powracają. Dość mocno osadzony wiersz w literaturze, jak życiu pisarki Anais Nin. Bardzo ciekawa interpretacja, jakoby zawieszona pomiędzy człowiekiem, wiarą a wszechświatem, jako przestrzenią -- kosmos. Oczywiście z warstwą filozoficzną można się zgadzać bądź nie. Jednak to nie rzutuje na odbiór poezji w tym wierszu. Dziwię się, że wiersz jak dotąd nie ma żadnego polubienia. Świetne. Pozdrawiam.

Odbijam się od Twojego wiersza i powracam, jak piłka do tenisa. Nie daje mi spokoju, nakręca moją wrażliwość - obezwładnia moj umysł. Nawet w pewnym stopniu -- uzależniłem się od tej części -- niepojętej, jak sam efekt magnetyzmu. Magnetyzm, tak to słuszne słowo. Jest tutaj w Twoim wierszu i stanowi o jego poezji. Nie zawsze rozumiemy ale zawsze czujemy. Czujemy i akceptujemy nie wnikając. Jest tutaj sporo symboliki -- podanej stylistycznie i semantycznie. Czasem być może zbyt abstrakcyjnie. Twój wiersz zatem należy odbierać wszystkimi dostępnymi nam zmysłami. I tak też uczyniłem. I tak też jest pod wrażniem. Oczywiście, rozumiem symbolikę gaju, jak ogrodu oliwnego. Oczywiście jestem pełen uznania dla wszelkiej pokory oraz ludzkiej refleksji, która jest mocno obecna w Twoim wierszu.

historii, która wynika jedynie z niedokończonej schadzki w ogrodzie

Fsscynuje mnie osobiście Twoje wnętrze. Tak. Człowiek, który powołuje się na takowe symbole - tak pokornie i tak zarazem z dystansem -- zapewne ma wiele ciekawego do przekazania. To jest siła Twojego wiersza.

prowadzono
gdzieś zbiory jego twarzy; spokojne, trochę wycofane formy
jakby najgorsze już się wydarzyło i trzeba tylko spokojnie przyjmować

Tutaj, wybacz, mam wrażenie zgrzyta dość mocno. Na polu semantyki przysłówka "spokojnie". Troszkę jakoby rozdarty na pół i sponiewierany.

Duszpasterstwo. Tak. Mógłbyś napisać coś więcej od siebie. Pozdrawiam.