Już byłam na nie z powodu tej strasznej perspektywy ich życia: całe dnie spędzane przed telewizorem i kłótnie nie wiadomo o co. Powszechnie spotykane w powieściach, rzadko w życiu codziennym. Ale koniec (no, prawie koniec) przekonał mnie i zmieniłam zdanie. Myślę, że pojęłam o co chodziło w tym fragmencie i stwierdzam, że nie jest taki zły. Nie ma też błędów (przynajmniej ja ich nie widzę), więc wszystko gra.

To co mnie najbardziej tu gryzie to dialogi, a mianowicie kropki na końcu zdań w dialogach, np:



powinno to wyglądać tak:

- Leno, to ja, Wiliam - po drugiej stronie usłyszałam aksamitny głos mężczyzny.

I to tyczy się każdej wypowiedzi.

Druga sprawa. W tym zdaniu zdaje się, że czegoś brakuje...



Dalej:



powtórzenie




Po cóż te spacje przed kropkami?



Mała sugestia: torem.



Nie lepiej:
na zmęczonej, wykrzywionej twarzy grymasem bólu ?



Nieprawidłowy szyk zdania- ruszyłm w stronę głównego budynku szkoły.



ciemną?

Bardzo mnie inryguje, dlaczego nazywasz Lenę sierotę skoro ma rodziców, ale cóż... Może się nie znam. Druga rzecz: trudno się połapać o co chodzi, gdyż na początku Lena ma chłopaka, a później nie. Być może, że wyjawisz to w dalszej części ( bo będzie, prawda? xD), co zachęca mnie jeszcze bardziej do jej przeczytania.

Mimo drobnych błędów bardzo mi się podobało. Płynne, bez ortów, ciekawe i zastanawiające. Ogólem: wszystko czego wymaga się od dobrego opowiadania. Najbardziej do gustu przypadł mi język tekstu i porównania pewnych sytuacji do innych. Czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy.

W połowiwe tak jakby zmieniłeś treść opowiadania.
Poza tym:


więc

Więcej błędów nie widzę i nie jestem co do nich pewna.

A co do oceny, to nie mam pojęcia o czym był ten tekst. Nic z tego nie rozumiem. Niestety...

Zabawne porównania. Jak dla mnie nie jest takie złe..

Właśnie takie opowiadania lubię: miłość i nieszczęście. Może to trochę dziwne nawet, ale co tam... Zgadzam się z soczewicą. Dłuższe teksty są dobre, ale nie zawsze lepsze jeśli chodzi o wyrażanie uczuć.

Nawet, nawet. Wszystko wydaje się realne i łatwo wyobrazić sobie sytuację. Szkoda tylko, że takie krótkie.

Już na wstępie domyśliłam się, że jego miłością jest przedmiot. Nie byłam pewna tylko jaki. Na początku wydawało mi się, że to będzie gumowa kaczuszka xD

Mi takze się podobało. Ładnie i odpowiednio użyte słowa, poza tym śkądś to znam...

Bardzo ciekawy i płynny tekst. I tak jak pisał sirmicho; porównania są genialne. Pomysł także ;] A co do błedów i innych takich, to najbardziej kłują w oczy literówki w postaci braku kreseczk, laseczek i ogonków. Zdarzyło Ci się też nadużyć słowa "Grześ", ale to aż tak nie przeszkadzało.

Ja także nie rozumiem. To wygląda jakbyś chciała coś napisać tylko nie wiedziałaś o czym...

Bardzo przeparaszam za małe niedociągnięcia... Eryk- to było poprzednie imię bohatera. Widocznie przy zmienianiu gdzieś mi umknęło. Po drugie: zapomniałam dodać w tytule, że to nie jest całe opowiadanie.
No, tytuł też jest tak wymyślony na poczekaniu, bo nie miałam zbytnio pomysłu. To tyle. Dziękuję za ocenę. Postaram się to jak najszybciej naprawić.

Zauwżyłam w Twoich opowiadaniach, że bardzo lubisz kończyć je niedopowiedzeniem. Z jednej strony to dobrze, że nie wszystko wykładasz czytelnikowi i dajesz mu szansę na własne przemyślenia, ale z drugiej strony nie wygląda to najlepiej. Opowieść powinna kończyć się łagodnie i stopniowo, Ty jednak robisz to szybko gwałtownie urywając. Zdania poprzedzające ostatnie są napisane w taki sposób iż odbiorca ma wrażenie, że akcja będzie toczyć się dalej, a tu nagle zaskoczenie: koniec. Może to właśnie tak miało wyglądać, nie wiem. Nie pasuje mi to i takie jest moje zdanie. Poza tym bardzo ładne i ciekawe.

Fajne, ale scena z zabijaniem dziewczyny jest trochę sztuczna... Nikt nie reagował, a pęknięcie czaszki to już chyba przesada. ;]

Z dużej litery.

Opowiadanie ciekawe i wciąga, tylko koniec taki... Tak jak Jack uważam, że wygląda to tak jakby był wstęp do ciągu dalszego. Więc z niecierpliwością na niego czekam