...bywa, że po latach trudu, gdy już na nic, na nikogo nie czekamy, przychodzi chwila gdy nieoczekiwane, niemożliwe naszym udziałem jest. Ofiarowane mi przez los spotkanie z Rimpocze to był wyjątkowy czas
Etatha, to co napisałaś, że poczułaś w słowach zapisanych spokój, wiesz to dla mnie znaczy tak wiele.
Dziękuję

...Przecież każdy z nich musi mieć miejsce” - czytam Twoje słowa, za oknem mrok, słychać głosy tych, którzy w poszukiwani nie bliskości w pobliskich pabach kolejno noc trwają. „… nade mną Wielki Wóz. Serce nocy i szept” - czytam Twoje słowa, za oknem krzyki tych co krzykiem zagłuszyć samotności kolejnej nocy nie zdołają . „…Znowu umrę sam”- czytam...
Coś w Twoich słowach jest, co obecnością kartki z szelestem przewraca i o życiu mijającym gada.

Kiedyś poproszono mnie o pomoc - właściwie sama chciałam, zostałam z dziewczyna z porażaniem mózgowym na kilka godzin sama. Od urodzenia, 36 lat w łóżku leżała, przez te kilka godzin bycia z nią zrozumiałam. Cisza, która była w niej... z nas dwóch ona już się jej nie bała.

Przeczytałam, wrócę. Słowa Twoje zmuszają do powrotu – powracają.

Serdecznie pozdrawiam Negro

Gdy interpunkcja "bryka" teksty nieczytelny jest. Alicjo "wymusztruj" interpuncje, będzie ładna miniaturka i z przyjemnościa przeczytam

...sadzimy nowe, i wierzymy, zawsze wierzymy, że wyrosną trwalszle. Wierzymy...
...gdy przestaniemy wierzyć usychamy jak krzew co nie zdążyć nasion zrodzić. Umieramy...

Piekny tekst Urielle

„… w dniu śmierci się narodzić.”
Powoli stąpam po cienkiej tafli, Twoich słów, czasami spoglądam w głąb i głębię widzę.
„ - zaśpiewaj mi kołysankę”
Podoba mi się Twój wiersz

„…jakby nasze losy się potoczyły gdybym”
Tu dotyczy to trzynastoletniego chłopca, jednego z wielu polskich dzieci, które opuściły Ojczyznę wraz z rodzicami. Tragedia dzieci, tragedia narodu, którego obywatele zmuszeniu są w poszukiwaniu pracy emigrować. Podoba mi się tekst, napisany bez patosu, z wyciszeniem emocji. A przecież pod opisami zwyczajnych miejsc, codziennych sytuacji wyczuwalna jest cienka granica miedzy krzykiem:- Dlaczego?

Pisz HouSton

Witaj Monia, przeczytałam tekst i odniosłam wrażenia jakby to był dopiero prolog. Coś się ładnie rozpoczęło, delikatnie zaczęło wciągać, a potem raptownie już „po”. Z pewnością warto nad tekstem popracować, zbudować płaszczyznę przeciw wagi dla części pierwszej.
Pozdrwiam

szybciutko przebiegło, coś szarpnęło, wywinęło koziołka i raptem przez okno wypadło
Frido tekst coś w sobie ma

Witaj Ajaka, Odchodzenie, wiele już tekstów na tym portalu czytałam, niektórych nie sposób, mimo upływu czasu zapomnieć, powracają słowa Blaszki,Wasinki, Ardo, wielu... W pisaniu przychodzi czas gdy każdy z nas staje przed pytaniem „o koniec”... o „początek”. Ty napisałaś po swojemu. Jak napisałaś? nie będę oceniać bo to Twoje spojrzenie, sama musisz poczuć co w pisaniu wagę dla czytelnika ma. Może tylko to jedno wykrzykniki, bywa że kropka jest bardziej wyrazista niż wykrzyknik. Krzyk najbardziej przejmujący jest ten niemy, co w ciszy bezgłosem brzmi.

"...zabijać Cię w Tobie... wieczór okazał się tym, czym być powinien - lustrem" - Ajaka w Twoim tekście jest wiele myśli- zapisów niedokończonych, które mimo natłoku słów, czytelnika zatrzymują.Wśród wielu tekstów dziś na portalu czytanych Twój przyniósł nutę zadumy, to znaczy, że potrafisz "wejść w kontakt" a co do "gramatyki itd" to już napisał Ołowiany Żołnierzyk.

Maski -na portalu był kiedyś "obecny" wstrząsająco wizjonerski tekst Ardo

W pierwotnej wersji list posiadał „ wyznaczniki”, potem pisząc próbowałam „poczuć”, z perspektywy „pisania na łączach” od trzech lat, na jakiej płaszczyźnie bliskości jest dwoje ludzi? Czy słowa:- Witam, Dzień dobry, Serdecznie pozdrawiam, słowa już wielokrotnie, przez minione lata, między nimi w listach napisane, w każdym kolejnym liście w czuciu obojga obecne, czy „słyszane świadomością istnienia” powinny zostać po raz kolejny napisane? W wersji ostatecznej wykasowałam nagłówek, podpis itp. Nie napisane powitanie, brak słów pożegnania buduje pamięć słów wielu. W moim odczuciu w tym liście osoba pisze do przyjaciela... pisze do duszy połowy... do siebie pisze.
A co dopracowania tekstu, z pewnością jeszcze będę go poprawiaćale dam mu troche czasu aby zacząć żyć we własnym wymiarze, wtedy do niego wrócę.
Miło, że zaglądnęłaś
Pozdrawiam z zasnutego mgła dziś.

Zdecydowanie mniej słów niż w Shirley Valentine a mimo toTwój Monodram "penetruje jaźń" nieprównywalnie mocniej niż sztuka Willy'ego Russella.
Dziś będzie mi "snuł opowieść" w codziennośći dnia.

Ajaka17 po przeczytaniu Twojego tekstu:
Rodzina - z perspektywy lat minionych:
MOS grupa dorastających dzieciaków, prostytucja, narkomania, rozboje, zaledwie kilkunastoletnie dzieciaki, z oczu wyziera im smutek, ból, cynizm... starość. Terapia przez sztukę, rysunek Damiana "Mój dom rodzinny" - duża, solidna budowla, jak świątynia, wypalone oczodoły okien i drzwi straszą czernią, jest martwy, już nikt w nim nie mieszka. Niebo jak szara brudna szmata pękło, w dziurze widać tylko pustkę. Chłopiec kilkadziesiąt razy karany za rozboje, a ma zaledwie 15 lat - rodzice bardzo zamożni, tylko zarabiając pieniądze, dla syna czasu już im zabrakło.
To co napisałaś, może inne, użyte słowa, bliższe by były myślą mi, mimo to tekst czytany przywołuje wspomnienia, budzi refleksje.


Pozdrawiam