Cześć.
Zgodzę się z Esy - nie certoliłeś się z dosłownym opowiadaniem, co widzisz na obrazie, potraktowałeś konkursową inspirację jako punkt wyjścia do autorskich refleksji i to jest, moim zdaniem, niezwykle cenne.
Ale sam wiersz jest, w moim odczuciu, nieco nieporadnie poskładany, ujęcie tematu nie zachwyca. O ojczyźnie pisać jest niemal tak trudno, jak o miłości, bo temat został po wielokroć zmielony przez różnych twórców, potrzeba świeżego, nowatorskiego spojrzenia, żeby pisanie nie skończyło się czymś miałkim.
Puzdro.

Cześć.
Takie uporczywe powtarzanie jednego wersu/motywu kojarzy mi się z twórczością Konrada Góry, wrocławskiego poety, nie wiem, czy podejrzewać Cię o bycie Konradem Górą Po jednym tekście trudno rozstrzygnąć.
Słabo trochę z tym krztuszę się w niebycie trwaniem i inwersją - imho zbędną - radości kęs (ale może nie czuję zamysłu w jednym i drugim przypadku).
Epatowanie chujem w dupie też mnie nie przekonuje, celnie użyte w tekście wulgaryzmy mogą być równie świetne jak każdy inny celnie użyty środek, ale moim zdaniem tutaj występuje zbyt gęsty las chujów, słowo traci swoją moc, staje się miałkie i spłycone. A płytkość i miałkość to jedni z głównych wrogów poezji.
Puzdro.

Cześć.
Osobiście jako czytelnik nie przepadam za tekstami z nadmiarem trybu rozkazującego, zresztą, chyba nikt nie lubi, kiedy się mu rozkazuje.
Pierwsza strofa przypomina streszczenie jakiegoś poradnika typu "Jak zostać szczęśliwym człowiekiem w zaledwie jeden weekend". Takie poradniki też niespecjalnie lubię, są miałkie i niczego nie wnoszą do życia.
Druga strofa nie jest tak rozwrzeszczana i tak irytująca jak pierwsza, kontrastująco wycisza, sam zabieg może jest interesujący, ale na jego niekorzyść działa niedopracowanie, według mnie, tekstu, szczególnie tej nieszczęsnej pierwszej strofy, która - niech już sobie będzie rozwrzeszczana - jest nieporadna, szczególnie jeśli chodzi o powtórzenia. Po cóż dwa razy o upijaniu się i wolności?
Puzdro.

Cześć.

To teraz ciocia Emilka trochę poględzi.

Jeśli już, to "ze swych" (próbowałaś wymówić "z swych" na głos?), a w ogóle krótsze formy zaimków - me, twe, swe etc. - brzmią dzisiaj odrobinę staroświecko i pretensjonalnie (chociaż oczywiście w pewnych sytuacjach nie wyglądają źle, ale najpierw trzeba wytworzyć te sytuacje).

Dalej - jeśli jakiś zaimek nie jest bezwzględnie konieczny, to znaczy, że jest najzupełniej zbędny. Zaimki w nadmiarze zapychają wiersz, nie wnosząc niczego do treści.
Dalej - zaimki pisane wielką literą są charakterystyczne dla listów, w poezji raczej się tego nie praktykuje. Jeśli wiersz jest kierowany do konkretnego Kogoś i ten Ktoś koniecznie musi być akcentowany Wielką Literą, to czy nie lepiej po prostu posłać wiersz temu Komuś, a zrezygnować z prezentowania go szerszej publice?

Po pierwsze - "to mrowisko", po drugie - w języku polskim nie stosuje się cudzysłowów z pojedynczych apostrofów

Dalej - rymy. Bardzo wyrazisty, mocno rzucający się w oczy środek artystyczny, z którym należy się obchodzić bardzo ostrożnie, bo łatwo zepsuć wiersz, łatwo popaść w śmieszność. Rymy dokładne i gramatyczne to domena prostych, miałkich rymowanek, ludowych przyśpiewek, piosenek disco polo. Odbierają powagę ważkiemu tematowi. A jeśli dodatkowo naciąga się treść, czyni ją sztuczną, przekombinowana i dziwną tylko po to, by uzyskać rymy, tworzy się rzecz groteskowa w złym tego słowa znaczeniu. Ty ponadto nie trzymasz rytmu, przez co tekst się sypie i rozłazi.

Ogólnie rzecz biorąc, poezji w wierszu nie widzę, ale mało jest geniuszy, którzy od pierwszego tekstu pisali wybitnie. Jeśli mogę zaproponować (wszelkie rady z autopsji): dużo czytaj. Bardzo dużo i bardzo różnorodnych rzeczy. Mogę rzucić na początek kilka nazwisk, te nazwiska powinny prowadzić do kolejnych nazwisk: Tuwim, Grochowiak, Jacek Dehnel, Jacek Podsiadło, Różewicz, Herbert, Świetlicki, Białoszewski, Świrszczyńska - zobaczysz, jak szerokie są możliwości pisania, jak różne można tworzyć wiersze i jak bogatych środków używać.

Obok czytania dużo pisz - nie wszystko pokazuj od razu szerszemu gronu, najpierw analizuj to, co napisałaś, zastanawiaj się, czy nie ma zbędnych słów, poezja (wg mnie) to nie tylko sztuka pisania, ale też skreślania, nie tylko sztuka mówienia, ale też milczenia.

Na koniec - nie poddawaj się bez względu na wszystko (jeśli czujesz, że poezja to coś, w co chcesz się pakować i w czym chcesz utonąć). Opinie ludzi nt. twoich wierszy zawsze będą różne i niekoniecznie pochlebne, nigdy nie będzie tak, że zachwycisz wszystkich - i prawdopodobnie nigdy nie zachwycisz siebie.

Tutaj jeszcze kilka linków:
dekalog dobrego wiersza - z którym nie trzeba się zgadzać; można się spierać, byle konstruktywnie: http://www.portal-pisarski.pl/forum/temat/269/leszek-zulinski-dekalog-dobrego-wiersza/strona:1
o debiutowaniu na Portalu: http://www.portal-pisarski.pl/forum/temat/1160/debiut-na-pp-poezja-co-warto-wiedziec-zanim-opublikujesz-wiersz
ciekawy tekst teoretyczny o metaforach: http://www.portal-pisarski.pl/forum/temat/754/na-tropie-metafory

Puzdro!

Cześć.
Nie przekonuje mnie tytuł, w sensie ta zabawa z nawiasem.
Jeśli chodzi o kawałek nerwowo/ (nerwowe) - chodziło Ci o uwypuklenie dwuznaczności? Nie ma potrzeby aż tak wykładać kawy na ławę, czytelnik nie przedszkolak, wyczuje, że "nerwowy" ma dwa znaczenia, nie trzeba mu tego wytykać palcem.
Właściwie to trochę nie gra mi wplatanie synaps w nici neuronów, używanie terminologii naukowej wymaga, według mnie, precyzji, a synapsa to jednak pojęcie oznaczające miejsce komunikacji neuronu z neuronem, mam problemy z wyobrażeniem sobie wplatania w neurony miejsc je łączących.
Tak, owszem, czepiam się, bo ogromnie lubię terminologię biologiczną/medyczną/naukową i tak dalej w poezji, ale tylko wtedy, kiedy terminologia ta jest sensownie użyta.
Podoba mi się skruszały umysł odbity od brzegu i żywy ocean - ale otoczenie tych dwóch fraz już nie zachwyca, potraktowałabym je jako punkt wyjścia do napisania nowego tekstu.
Ale to luźna sugestia tylko, wiadomo.
Puzdro.

Cześć.
Tekst przypomina mi typowe bazgrołki gimnazjalistek/licealistek, sama takie produkowałam w czternastym roku życia. Wiesz, te mroki, ciemności, otchłanie, fallen angels etc. etc. Zła wiadomość: większość takowych tekstów jest płaska, banalna i pretensjonalna. Dobra wiadomość: z tego się raczej wyrasta
Znika czu­cie - tylko ból - generalnie to pod czucie podchodzi także czucie bólu, więc to wygląda trochę nie teges.
Tekst nie jest długi, a mimo to przegadany - drugą strofę można by było spokojnie zredukować, powtórzenia w jej wypadku są nie wnoszącą treści watą słowną.
Moim zdaniem - poezji w tekście raczej nie ma, ale zakładam, że jesteś autorem (autorką) (pardon, nick jest trochę niejednoznaczny ) początkującym, więc długa (a przy tym wąska, kamienista, pełna kłód i innych śmieci ) droga. Czytasz poezję? Jakich autorów? Może warto poczytać więcej i wnikliwiej, przyjrzeć się sposobom, w jakie piszą Wielcy, i zainspirować się nimi?
Puzdro.

Cześć.
Chciałam potraktować wiersz jak zabawkę z serii "zgadnij, o jakim poecie myślę" - ale, niestety, rozpoznałam tylko Haśkę Poświatowską (Izolda w szpitalnej bieli).
Od kogo są tygrysy wyskakujące z człowieka? Bo bardzo ładne (jeśli od Ciebie, to szacun, zrobiłabym z tego osobny wiersz ).
Wyliczankowa forma nieco męczy, przynajmniej mnie. Plus zgadzam się z allelują - są mocniejsze i słabsze momenty.
Puzdro.

Cześć.
Nie myślałeś może, żeby zrobić coś z interpunkcją? Bo aktualnie przecinki wydają się być rozsiane trochę losowo. No i - po przecinku zawsze spacja. Zawsze.
Trudno jest napisać wiersz na poważny temat, zestawiając go z dokładnymi rymami, zwłaszcza gramatycznymi - takie rymy to pójście na łatwiznę kojarzące się z banalnymi wyliczankowymi rymowankami, ludowymi przyśpiewkami etc.
Ponadto rymy powinny być podrzędne względem treści, nie nadrzędne - a tutaj treść jest naciągana pod rymy, przez co całość niespecjalnie trzyma się kupy.
w uszu? A nie "w uchu/w uszach"?
Tekst łapie się wytartych rekwizytów - śmierć, serce, aniołowie etc. - i nie rozwija ich w świeżych, nowatorskich kontekstach, przez co jest nieciekawy i wtórny.
A, jeszcze czysto technicznie - wyśrodkowanie tekstu jest konieczne? Mnie osobiście lepiej się czyta, kiedy wersy są normalnie wyrównane do lewej.
Puzdro.

Cześć.
Poprawiłabym interpunkcję - przecinek zza "skorupy" przesunęłabym za "tylko", dodałabym też przecinek po "tam".
Poza tym - ładne. Lubię takie proste, czyste obrazki, trafia do mnie zestawienie ślimaka z wszechświatem.
Puzdro.

Cześć.
Nie jestem fanką powtórzeń i uporczywego kręcenia się wokół jednego słowa, ale skojarzenie drzewa z drzwiami uważam za świeże i pojemne, zamyśliłam się nad możliwościami otwarcia drzewa i jestem za to zamyślenie wdzięczna.
W ogóle temat został świeżo, według mnie, potraktowany - nie tylko drzwi, ale też darcie przez wiatr i rozdzieranie ziemi, swoisty dualizm, ładne to bardzo.
Odchodzę ukontentowana, dobry tekst.
Puzdro.

Cześć.
Mam problem z tym tekstem. Z jednej strony ta istota cudnie przyczepiona/ do fiołkowych oczu brzmi jakoś tak, nie wiem, pretensjonalnie i odrobinę topornie, a z drugiej strony w interesujący sposób wskazuje, że w postaci najważniejsze były te oczy, na tyle ważne, że to niegodna uwagi reszta była do nich przyczepiona, a nie one do reszty.
głos cieniutki jak nitka - ładne.
Z trzecią strofką znowu mam problem, bo postać robi się melodramatyczna z tym opieraniem rąk o ziemię i płaczem.
A czwarta strofka jest okej, acz wycięłabym "tak".
Hm, bardzo okej jest ta strofka, otwiera na interpretacje, bo świat może się garbić nad płaczącą postacią, a może siedzieć odwrócony tyłem do niej i garbić się nad czymś innym albo ogólnie garbić się tak o.
O tytule zapomniałam. Tytuł jest ładny, ale ciężko mi jednoznacznie połączyć go z tekstem.
Moja wypowiedź jest trochę chaotyczna, ale mniej więcej oddaje moje odczucia względem wiersza.
Puzdro.

Niekoniecznie. Jeśli np. matka ma grupę 0, a ojciec AB, to dziecko będzie miało grupę A lub B. Może być też tak, że zarówno matka, jak i ojciec ma grupę B, a dziecko ma 0. Prawdopodobieństwo wystąpienia takich sytuacji nie jest skrajnie niskie. W komentarzu trudno rozrysować krzyżówkę genetyczną, więc sobie podaruję, biologica w liceum zrobi to lepiej

I moim zdaniem warto skupić się na tym, żeby poprawiać błędy i doskonalić się w ten sposób. No i - broń Boże się nie dołuj, nikt nie jest idealny, każdy się rozwija i każdy się uczy.

Puzdro.

Cześć.
Jeśli chodzi o mnie, to mój problem z wierszem nie polega na tym, że coś jest niejasne czy że coś uważam za bezsensowne, tylko z tym, że jest ogromny przesyt i przerost. Łapię, że eksperyment, niemniej jednak - dwuznaczności rozrastają się, rozgałęziają jak drzewo oskrzelowe i nie wiem, za którą gałązką pójść - a z pójściem za wszystkimi naraz sobie nie radzę. I jakoś tak sypie mi się to wszystko w głowie. No, więc podobnie, jak przedmówców, i mnie tekst zmęczył.
Końcówka mi się podoba, bo jest oddech od trzepoczących skrzydłami nawiasów i sam ciąg samotnieć - samotrzeć - samowtór jest ciekawy.
W każdym razie - eksperymentuj jak najbardziej, eksperymenty są ożywcze i zdrowe.
Puzdro.

Cześć.
Co takiego zrobiła Ci "cicha łza", że wolisz od niej "łzę cichą"? W sensie - dlaczego inwersja, co wnosi ta inwersja poza pretensjonalną sztucznością, czy nie lepiej byłoby bez inwersji?
Wycięłabym z drugiej strofy "swą" i "swych" - jeśli zaimki nie są wyjątkowo niezbędne, to znaczy, że są całkowicie zbędne, zaśmiecają tekst i lepiej byłoby tekstowi bez nich.
Wersyfikacja jest - przynajmniej dla mnie - męcząca, krótkie, urwane wersy okrutnie szarpią, źle się je czyta.
Treściowo, w moim odczuciu, bez rewelacji, zwróciłam uwagę na dwa momenty - zamykanie lata na klucz przez ptaki i "szron skroni" ze względu na brzmienie - poza tym jest raczej płasko i nieciekawie.
Puzdro.

Cześć.
Widzę, że nikt się nie kwapi, żeby coś powiedzieć pod wierszem, spróbuję ja.
Czcionka jest mała, co utrudnia czytanie, tę trudność pogłębia kursywa - po co kursywa? W czym kursywa jest lepsza od prostego kroju?
Brakuje przecinków, jeśli nie nagina się interpunkcji świadomie i z premedytacją, mając na celu uzyskanie konkretnych efektów, najprościej i najlepiej ją ujednolicić - albo wszędzie, albo nigdzie.
Są momenty, które uważam za ładne - Dni przepłyną między nocami/ jak rzeka między oczami ryb, biegniesz w ramiona ścian czy szare jak ręcznik, widać wprawę w klejeniu naprawdę interesujących, świeżych porównań, super. Aczkolwiek w tekście jako całości coś mi zgrzyta, nie jestem w stanie dookreślić, co konkretnie, więc nie mam pojęcia, czy chodzi o sposób konstruowania zdań czy o coś całkiem innego.
Mojego marudzenia tyle. Puzdro.