Jola S.
Dziękuję ślicznie za zostawienie komentarza pod miniaturą. Bardzo cieszy mnie tak wysoka nota, gdyż zwykle te opowiadania, które zawierają elementy mojej autobiografii bywają lekko mówiąc pompatyczne i przesadzone
Chciałam też tą krótką formą nawiązać do niedawno usłyszanego wykładu psychologicznego, gdzie między innymi poruszany był temat mężczyzn, którzy podobno mają problemy z rejestrowaniem słowa "nie", więc gdy mówić im np. "tylko się nie zakochaj", słyszą i rozumieją to "tylko się zakochaj". Trudno mi jest w to uwierzyć, ale uznałam to za ciekawy temat do ujęcia w tej miniaturze.

Dobra Cobra
Dziękuję Ci, jak zawsze za wizytę. Wybacz, że zaniedbałam trochę twoje opowieści DobroCobrowe, ale to tak jak i resztę lubianych przeze mnie twórców. Niestety ostatnio życie wysysa ze mnie resztki czasu, który przez to leci na łeb na szyję. Mam nadzieję, że kiedyś powróci ten spokój

Pozdrawiam serdecznie i raz jeszcze dziękuję,
Ewa

Nie chodzi o fakty jakie przedstawiłeś, tylko sposób w jaki to zrobiłeś. W jednej wypowiedzi wszystko się wyjaśniło, chociaż już wcześniej można było przypuszczać, że może chodzić tu o związek kazirodczy.

Myślę, że zamiast tej całej wypowiedzi, bardziej naturalne byłoby powiedzenie czegoś takiego jak np. - Tato, nie zostawiaj mnie! Co będzie z naszym dzieckiem?
Coś w tym stylu. Tak myślę, ale to tylko moje zdanie
Pozdrawiam,
Ewa

Przeszkadzało mi trochę zakończenie. Takie prowadzenie czytelnika za rączkę. Wiem, że w konkursie liczą się słowa i to pewnie z tego powodu takie zagranie. Trochę jednak nienaturalne. Mimo wszystko podoba mi się bardzo pomysł i wykonanie.
Pozdrawiam,
Ewa

To raczej należy do poezji
Pozdrawiam serdecznie,
Ewa

Niebezpiecznie jest poruszać się w tematach religii, w takim kontekście i szczególnie w okresie świątecznym, jednak widać tu niewątpliwie wrażliwość i przemyślaną kompozycję.
Uważam to za udany debiut, chociaż nie znam się na tej poprawnej poezji.
Pozdrawiam serdecznie,
Ewa

Al-szamanko,
Dziękuję Ci bardzo za tak wspaniałą ocenę i komentarz pod tekstem. Myślę, że dopowiadać już tej miniatury nie będę, ale zabiorę się za inne projekty. Trochę zaniedbałam i portal, i pisarstwo, choć w dalszym ciągu zajęta byłam słowem (praca licencjacka).

Mike17,
Nie wiem dlaczego, ale nie ma tu reszty mojej odpowiedzi na Twój komentarz. W każdym razie chciałam powiedzieć, że zamierzam wracać częściej na portal ze swoimi tekstami i komentarzami. Będzie to trudna przeprawa, ale damy radę i w tej świątecznej odsłonie konkursu nie omieszkam czegoś popełnić.

Pozdrawiam serdecznie,
Ewa

Dziękuję slicznie i jeszcze raz przepraszam za pomyleczke

Nie wiem, czy dobrze interpretuję tekst, ale wydaje mi się, że jest to refleksja nad tą szerzącą się degradacją modelu pełnej rodziny. Przedstawiłeś sześć dialogów, jakie mogłyby zaistnieć na jakimś czacie dla skrzywdzonych przez los dziewczynek i udających ich tatusiów mężczyzn. Ciekawy pomysł na przedstawienie specyficznych potrzeb kobiet i uprzedmiotowienia ich przez panów. Czasy mamy takie, że choć coraz bardziej mobilne, to w konsekwencji samotne.
Pozdrawiam serdecznie,
Ewa

Interesujące ćwiczenie, doprawdy. Może się skuszę i popróbuję swoich sił W każdym razie, opowiadanie wydało mi się interesujące, choć trzeba podkreślić, że nie jestem miłośniczką fantasy. W każdym razie, wciągnął mnie motyw przewodni i to najważniejsze, choć początek może bym nieco skróciła na rzecz dialogów, ale to już kwestia gustu

Tu niepotrzebny rym, który zaburza kompozycję.

To chyba powinno być albo kontynuacją dialogu, albo następnym dialogiem.
Masz też dużżżo zaimów. Przejrzyj tekst ponownie, a nóż, coś wyłapiesz
Pozdrawiam serdecznie,
Ewa

Z pewnością je mamy wszyscy, ale nie w tym kłopot. Proponuję wstawiać większe fragmenty z akcją + pobawić się konstrukcją zdań, może wtedy komentarze będą inne.
Widzisz, w dzisiejszych, szybkich czasach najczęściej czytamy okrojone powieści, wyzute z codzienności, którą mamy podaną jak na tacy, na żywo. Proza zajmuje się raczej tym, co zaskakuje, zmienia poglądy, rozśmiesza, porusza itd. Dlatego właśnie ten fragment wydaje się mało atrakcyjny dla czytelnika.
Powiedz szczerze, jakimi książkami się zaczytujesz? Jeśli faktycznie pamiętnikami, to zwróć uwagę na to, że tam kartka po kartce coś się dzieje. Pomijane są wątki nie wnoszące nic do sprawy, jak np. ten powyżej. Całe to pakowanie można było zamknąć w jednym akapicie, tylko informacyjnie, jaki proces miał właśnie miejsce i do czego przygotowywał głównego bohatera. Takie jest moje zdanie, z którym oczywiście możesz się nie zgadzać. Jak pewnie wiesz, licentia poetica, więc masz prawo pisać, co chcesz, tylko warto jest posłuchać tych, do których ten tekst dotarł. Kto wie, może drzemie w Tobie wyborny artysta
Pozdrawiam serdecznie,
Ewa

Nie wiem, czy tak jest wszędzie, ale u mnie po prawej brakuje tekstu. Może to wynik edytora, z którego przeniosłaś tę miniaturę, w każdym razie z kontekstu tego fragmentu wynika, że jest to tekst, powiedzmy, że filozoficzny. Nic nowego w nim nie wnosisz, ani forma nie jest nawet średnich lotów, dlatego poradzę tylko: więcej portalu pisarskiego jak na lekarstwo. Tu, dzięki Bogu, jest miejsce prawdziwych pasjonatów, którzy pomogą Ci ruszyć z tym warsztatem w drogę ku świetności. Poza tym polecam poradniki pisarskie
http://www.portal-pisarski.pl/artykuly/dla-uzytkownika
tu znajdziesz wiele pomocnych informacji
Powodzenia!
Pozdrawiam serdecznie,
Ewa

Drogi Oldakowski,
Trudno mi jest ustosunkować się do tej, powiedzmy kartki z pamiętnika. Jest zdecydowanie osobista, dość nieporadnie zapisana i niezbyt ciekawa w sensie literackim, i obyczajowym. Rozumiem, gdybyś informował nas o niesamowitej przygodzie w podróży, strasznym pająku, który przejechał na gapę w Twoim bagażu podręcznym, albo... czymkolwiek innym niż prozaiczne pakowanie walizy na wczasy i tęsknota za domowymi bibelotami. To jest zwyczajne, niewiele wnoszące, owszem, czytelnik potrafi się wczuć w emocje jakie targały bohaterem, ale nic w tym odkrywczego. Wybacz, ale tak pojmuję literaturę - to przygoda, której sama czasem nie chciałabym doświadczyć.

dużo tu ponazywałeś

Strasznie mieszasz narrację. To niejedyny przykład.

Pozdrawiam serdecznie i życzę urodzaju,
Ewa

Piękna opowieść, choć nie wszystko wydaję się być prawdopodobne, jak np. to porwanie Helen i jej kochanka. Świat nie bywa aż tak sprawiedliwy, chyba że wierzyć w karmę, fatum...
W każdym razie podziwiam konstrukcję, która pojawiła się też w poprzedniej miniaturze, a którą uważam za genialną To przeplatanie się przeszłości z teraźniejszością w tak subtelny sposób, wspaniałe!
Pozostaję jednak, jako fanka, przy Twoim drugim opowiadaniu z tego cyklu. Jest dla mnie przecudowne
Pozdrawiam serdecznie,
Ewa

Rose_em ogólnie fabuła jest nie najgorsza, choć aż roi się tu od zwrotów akcji, co nie jest złe, gdy jest dobrze poprowadzone. Mam trochę wrażenie, że zbyt mocno wszystko opisujesz, bo te pierwsze akapity spokojnie mogłabyś ująć w jeden, jedynie informacyjny. To niezbyt istotne i nieco nużące np.
A tutaj się trochę pogubiłam. To oni się znali (Iga z Szymonem), czy nie, że tak się wypytują o życie. Jeśli się znają, to powinni wiedzieć takie rzeczy, mam wrażenie

Jeśli chodzi o całość, to trochę bym nad nią popracowała, ale to tylko moje odczucie
Pozdrawiam serdecznie,
Ewa

Według mnie jest to bardzo ciekawy pomysł na etiudę teatralną, choć nie najlepiej poprowadzony w sensie literackim. Dialogi są do znudzenia proste, aż się prosi o coś więcej. Samą metaforą publiki nie zdobędziesz, choć nie wątpię, że to "kartki noszące znamiona słonych łez".

końcówka wg. mnie wcale nie zagrała. To tak jakbyś nie miała już na to pomysłu. Trochę takie 'cliche', taki banał z największych możliwych.
Mimo wszystko przeczytałam całe dwie sceny, bo jak mówiłam, pomysł jest ciekawy, a jak już masz pomysł, to zwyczajnie trzeba szlifować warsztat, tak jak każdy inny twórca
Podsumowując, jako pierwszy komentator powiem:
Witaj na portalu! Ucz się od najlepszych (zwykle górna półka), komentuj (bo to też nie lada nauka) i baw się słowem
Pozdrawiam serdecznie,
Ewa