Jest lekko, balladowo i romantycznie - tyle, że sporo się w poezji zmieniło od czasów Mickiewicza, Byrona i Poego, także pod względem stylistyki i poetyki. Rymy się wyświechtały, miłość sprzedała (ba, nawet sama poezja "się sprzedaje" ). Kto by dziś zrozumiał starych wieszczów, przecież są martwi od wieków? Kto dzisiaj czyta rymowane wiersze?

Wiersz sprawia wrażenie epigońskiego. Czas się w nim zatrzymał i tylko jakaś zjawa sprzed wieków majaczy gdzieś w tle ...

Cudownie jest zakończyć dzień oszlifowanym diamentem.

Pełna podziwu i uznania

pozdrawiam

Wszystko już przede mną zostało napisane. Pozostaje dorzucić jeszcze kilka słów od siebie. Wasinko - Twój tekst jest bardzo sielski i nostalgiczny, a przez to czytał mi się z przyjemnością. Opowieść płynęła gładko i delikatnie jak nić pajęcza, lśniąc we wrześniowym słońcu.

Odniosłam też wrażenie, że zamiarem narratora jest zachowanie w pamięci obrazów tchnących nadzieją i radością życia - to one mają trwać jak wieczny sen, którego wojna nigdy nie zdołała przerwać.

Twój tekst absolutnie mnie oczarował. Skojarzenia z mickiewiczowskimi tęsknotami za utraconym rajem młodości - czy nazbyt szkolne?

Gdyby nie przekreślenie, to byłby całkiem przyzwoity tekst. Szkoda, że krecha wydaje się w nim bardziej przerażająca od treści, którą zasłania. Moim zdaniem - zabieg przesadzony, może to próba zwrócenia uwagi, ale mnie jako czytelnika trochę drażni.

Autorze, odsłoń się! To teraz żadna tajemnica, że masz coś do powiedzenia!

Pozdrawiam

Mariushu - Miło mi się dyskutuje na ten temat, chyba będę wpadać do Ciebie częściej Poza tym widzę, że dyskusja obrosła argumentami, ale to chyba dobrze, że odmienność zdań zaostrza polemiczne apetyty. W kwestii wymiany zdań - nie ciosów - jestem jak najbardziej na tak .



Nie bądźmy zbyt surowi w ocenie początkujących autorów. Każdy kiedyś jakoś tam zaczyna, nie od razu z wybitnymi utworami na koncie. Podobno nawet pierwsze utwory noblistki, Wisławy Szymborskiej, nie powalały treścią ni formą i dopiero za sprawą poety Adama Włodka nabrały szlifu (swoją drogą, o samym Włodku podręczniki do historii literatury haniebnie milczą - czyżby ze wstydu?).

Mariushu - należę do tych osób, które w każdym wytworze językowym starają się znaleźć jakąś cechę indywidualną - wystarczy, że spełnia wymóg spójności, a więc jest tekstem. Każdy tekst niesie ze sobą jakiś przekaz, reszta jest kwestią odbioru, decydująca o tym, czy dany tekst przetrwa w obiegu literackim (papierowym lub elektronicznym), czy nie. Jest dla mnie sprawą dyskusyjną, czy awangardowość może objawiać się w naciąganej do granic metaforyczności i gramatycznych udziwnieniach - na pewno każdy podobny zabieg ma jakiś zamiar, cel i skutek.



Oj, nie stawiałabym znaku równości między chłamem i twórczością niszową. To nie to samo. Chłam to zbyt obraźliwe określenie. Każdy ma prawo pisać, ale nie każdemu jest dane być docenionym przez szerszą publiczność.

Wielu uznanych poetów, weźmy chociażby przykład przedstawicieli Awangardy Krakowskiej: Tadeusza Peipera, Brunona Jasieńskiego czy Stanisława Młodożeńca, pozostawiło po sobie masę utworów kompletnie niezrozumiałych dla współczesnego odbiorcy i nieaktualnych pod względem zawartego w nich przesłania, a nawet wątpliwych ideowo (patrz: casus wypowiedzi krytycznej Stanisława Barańczaka ze zbioru esejów pt.: Etyka i poetyka, Wydawnictwo Znak, Kraków 2006). Mimo to, nie umniejsza się ich udziału w historii literatury - dlaczego? Oto jest pytanie!

Czasami tylko odnoszę wrażenie, że nadrzędnym kryterium, pozwalającym jakieś dzieło/literackie wytwory docenić jest nie tyle kryterium oryginalności, ile emanującej zeń prawdy - i w tym miejscu znów wypada się zgodzić z sądami Barańczaka.

Więcej nie chciałabym mącić, bo wyjdę na pseudokrytyka z Bożej łaski i jeszcze ktoś o mnie na tym zacnym portalu wiersz napisze

Pozdrawiam i życzę łaskawej weny,
Fabby

Może nieco przesadziłam - kwestia doboru słów, o które się nie spieram. Każdy ma prawo nazywać to tak czy inaczej.

Nieco zgorzkniałe, ironiczne, ale nie bez racji, subiektywnej, rzecz jasna. Jestem bardzo ciekawa, w które zjawiska poetyckie/twórcze konkretnie wymierzyłeś szydercze ostrze w słowach:


Pozdrawiam

Bardzo mi się podobało Twoje opowiadanie - to płytkie stwierdzenie, ale nic dodać w tej kwestii nie mogę, mimo znajomości alfabetu
No, może jedynie poza tym, że bardziej od niekompetentnych durniów i mitomanów przerażają mnie dobrze wykształceni troglodyci - a takich zdarza mi się spotykać, o zgrozo, coraz częściej...

Pozdrawiam

Trudno nie zgodzić się z powyższym. Sentencjonalnie i ponadczasowo odnosisz się (odnosi się podmiot liryczny/liryczna) do legend (albo faktów) związanych z procesem twórczym, dostrzegasz w nich też sens funkcjonowania instytucji autora - przykłady ujęte w metaforach potwierdza szereg biografii znanych poetów i pisarzy, również tych, którzy za twórczość zapłacili najwyższą cenę. Poetycka zabawa słowem i sensem, z refleksją w tle - czyli niebanalny wiersz introwerki, który polubiłam od pierwszego przeczytania

Pozdrawiam

Przedstawiona w powyższym majstersztyku formy krótkiej acz treściwej sytuacja kobiety przewrażliwionej (czy znerwicowanej - nie celuję w terminologii fachowej), stawia w jakże jednoznacznym świetle wszelkiej maści hejterów. Stwory te, określane mianem tak pokraczno-makaronicznym, obierają zwykle strategię szpiega z krainy deszczowców i, nadużywając prawa do anonimowości (a raczej nie wiedząc, co począć z tą wolnością w sieci), przy użyciu prymitywnej argumentacji przyczyniają się skutecznie do obniżenia poziomu samooceny osobników bardziej prospołecznych. Powiem krócej: głupców nigdy nie zabraknie, a co wrażliwszych - po prostu szkoda.

Tekst trafiony pod każdym względem niczym szóstka w totka i do tego z refleksją, jakże aktualną. Nic dodać, nic ująć - gratuluję autorce!

Pozdrawiam!

Dementi - Beckett widziałby w tym raczej swoją "Końcówkę", a jakże!

A ja wolę ujęcie sentymentalne i w takim duchu z/prze - interpretowałam to prozatorskie cacko. Najpiękniejszy jest sposób, w jaki narrator uwiecznił postać gracza - jak się okazuje w zakończeniu przedstawiony z dbałością o szczegóły portret starca to w gruncie rzeczy epitafium albo elegia na odejście. Mało kto dzisiaj grywa w szachy, a kiedyś ta gra uchodziła za elitarną.

Bardzo mi się podobało, szczególnie w sposobie opisu (choć może te złożone zdania - jak wyjęte z Prousta, mogłyby być przeplatane nieco krótszymi).

Pozdrawiam, oczekując na następne dzieło.

Odebrałam ten tekst jako postmodernistyczne "Czekając na Godota" - ciekawe, co na to Beckett?

Witaj!
Napisana przez Ciebie zgrabna scena z życia pracownika biurowego w sentencjonalny sposób ujmuje wszystkie grzechy główne współczesnego konsumpcjonizmu: chciwość, łapczywość oraz impertynencja granicząca ze zwykłym chamstwem, do tego dołóżmy snobizm i pretensjonalność. Tak nas ta kultura przerobiła i to jest naprawdę smutne. A jeśli chodzi o pana tupetem, to naprawdę mierny z niego kawosz, albo za wiele chciał naraz

Pozdrawiam i dziękuję za podzielenie się tekstem.