Coś z niczego to też sposób na pisanie, szczególnie że materia, jaką wykorzystałeś, nurza się w oparach absurdu ociekającego surrealizmem. Spodobał mi się ten klimat z lekka od niechcenia, choć uważałabym na zbytnie przeciąganie akcji w mnożeniu się zdań pojedynczych i skrótowość. Reszta, jak dla mnie - bez zarzutu, trawi się dobrze.
Pozdrawiam i, mam nadzieję, do następnego!

Drogi pablovsky,

Jako zwolenniczka diety wzbogacanej owocami sezonowymi, do których zalicza się również truskawki, zgłaszam sprzeciw wobec ukazanego w Twojej opowieści przedmiotowego, nacechowanego zboczeniem, traktowania tych aromatycznych poziomkowatych!
Stop przemocy seksualnej wobec truskawek!

Droga introwerko,

Przed nieokreśloną chwilą, jadąc autobusem, pełna zachwytu obserwowałam chmury o zachodzie słońca. Potem przez chwilę wstydziłam się banału jakim nacechowany był ten stan - chmury jak to chmury, czego się w nich doszukiwać? Co w nich takiego wyjątkowego, przecież są wszędzie i każdy je widzi.

Twój wiersz jest wyjątkowy, ponieważ wyrażona w nich oczywistość, po zmianie perspektywy zyskuje sens niejednoznaczny. Magiczne idem per idem, ubrane w słowa, po bliższym przyjrzeniu się zyskuje na znaczeniu i porusza wyobraźnię. Jest w nim pewna siła (nie)pozorności. Jednym słowem - intrygujące.


- wydaje mi się, że nawet niedokonany czas teraźniejszy czasownika jest tu na miejscu jak najbardziej.

Pozdrawiam

Każde błyskotliwe zdanie w tym tekście radośnie pobudza synapsy i ożywia wyobraźnię, a pewna doza ironii, jaką jest nasączony, przywraca nadzieję, że jeszcze można w tych trudnych czasach poczytać prozę, która jest po prostu genialna/świetna (niepotrzebne skreślić), a nie wyszła (o dziwo!) spod pióra Jerzego Pilcha. Tym gorzej chyba jednak dla Pana Jerzego...

Przychylam się do twierdzeń moich przedmówców (przedpiśmiennych?), tekst absolutnie absorbujący, intelektualnie intrygujący, oryginalny i słów mi brak żeby opisać coś więcej. Tylko dlaczego całość taka wyboldowana i ociekająca grubą warstwą tuszu?

Witaj,

Po przeczytaniu Twojego tekstu pozostało we mnie naprawdę miłe wrażenie. Stworzyłaś moim zdaniem zalążek dłuższej opowieści z pogranicza fantasy. Może warto by go było rozwinąć, ponieważ opis jest niezwykle kuszący pod względem literackim.

Pozdrawiam

Tekst treściwie zabawny, bez zbędnego wywalania bebechów na wierzch przytaczasz anegdotę, w której i straszno, i śmieszno. Z tym ostrzeżeniem na początku tylko lekka przesada - w końcu nie takie flaki straszne, jak je piszą.

Pozdrawiam uśmiechnięta

Racja, pozostaje tylko dodać: pisarz to tez człowiek i żadne słabości ludzkie nie są mu obce (reszta jest kwestią mniej lub bardziej pielęgnowanego daru od Boga).

Pozdrawiam

Zgadzam się z ajw, pragnę wyrazić swój podziw dla talentu opowiadającego - narracja poprowadzona z zadziwiającą lekkością, płynna i wyważona lecz bez widocznego wysiłku czy stękania, tak jakby autorowi słowa same cisnęły się pod pióro .

Droga amso,
Pozwól, że odniosę się do następującego fragmentu Twojej wypowiedzi:


Wiadomo od dawna, że nie tylko oni i nie tylko w tej dziedzinie. Weźmy pierwszy z brzegu przykład - uznawany za jednego z największych współczesnych filozofów i autorytetów intelektualnych, Martin Heidegger - należący do partii NSDAP w czasach istnienia systemu III Rzeszy, jawnie sympatyzujący z nazizmem. Podam jeszcze jeden przykład: Jean Paul Sartre, uzależniony od amfetaminy, który podobno nie napisałby "Bytu i Nicości", gdyby nie znacząca pomoc i udział Simone de Beauvoir - uznawanej za rzeczywistą autorkę tego dzieła (i to nie tylko przez feministki).

Czy jednak z powodów wymienionych powyżej należałoby potępiać bądź umniejszać zasługi uznanych intelektualistów?
Czy to pozwala nam jednoznacznie oceniać ich moralność, która przecież nie jest wyznacznikiem wielkości?

W tym miejscu kończę i przepraszam Autorkę tekstu za uprawianie zbędnej polemiki.

Sentencjonalna skrótowość metafor oraz enigmatyczna równoległość dwóch światów-antynomii sacrum i profanum są w Twoim wierszu tym, co od razu przykuło moją uwagę. Dlatego i być może nie tylko dlatego skłonił mnie do wejścia i zagłębienia się w treści. Weszłam więc nieśmiało w mury gotyckiego klasztoru i odkryłam zamkniętą w nim szlachetną wizy(go)tkę.
Może i nazbyt lakonicznie się wyraziłam, ale Twoje recollection bardzo mi się spodobało.

Pozdrawiam

Witam! Interesujące ujęcie tematu, pochłonęłam tekst z ogromnym zaciekawieniem. Bardzo też jestem ciekawa, czy Autorka tekstu napisałaby coś na temat zjawiska blokady twórczej.

Pewien drobiazg nie umknął mojej uwadze. Wydaje mi się, że zamiast: , lepiej byłoby napisać: najbardziej przykrych.

Tajemnica twórczości jako daru pozostaje nadal niewyjaśniona - podobno jego źródło wypływa z sublimacji popędu seksualnego - tak w największym uogólnieniu twierdził Zygmunt Freud. Pisarz jest w pewnym sensie dorosłym dzieckiem, które bawiąc się tworzy i tworząc bawi się słowami, tak jak malarz kolorami i formą, co pokrótce wynikałoby z teorii Jeana Piageta. To oczywiście bardzo luźna interpretacja.

Podobno literatura jest już na tyle wyczerpana, że nie sposób współczesnemu (wy/po)twórcy napisać dzieła genialnego, takiego które nie otarłoby się o grafomanię.

Poza tym, polski rynek wydawniczy generuje zupełnie inne wzorce twórczości jako zjawiska. Weźmy pod uwagę, że również sami czytelnicy narzucają wydawnictwom konieczność publikowania niekoniecznie tego, co odznacza się wysokimi walorami artystycznymi. W związku z tym rynek jest zarzucany twórczością popularną i przynoszącą zyski, a pisarze przynoszący zysk, piszą także dla zysku - może to stanowi granicę przyjemności pisania, kiedy pisanie staje się po prostu wykonywanym zawodem?

Nie zapominajmy, że wielu pisarzy uznanych "grafomanów" (to określenie ukute przez zoilusów), nie wyłączając Prousta, za życia czy po śmierci, w końcu zostało uznanych za wielkich pisarzy i artystów.
Sztuka jest wieczna, chociaż my - nie.

Pozdrawiam

Ostra wiosna!
Po fragmencie:

serce prawie wyskoczyło mi z piersi, a mogę przysiąc, że nie mam choroby wieńcowej i daleko mi do zawału

Napisałeś kawałek niezłej prozy sensacyjnej, fabularnie osadzonej w polskich realiach. Taka wiosna w Trójmieście jest całkiem możliwa - szczególnie gdzieś na peryferiach, z dala od centrum.

Pozdrawiam

Mocne, dobrze napisane, autentyczne - mogę potwierdzić z autopsji, gimnazja w naszym kraju przyprawiają o (nie tylko wiosenne) dreszcze. Tam dopiero widać, jak groźne i niebezpieczne oblicze może mieć młodość. Postać ze zrośniętymi palcami bardzo przywodzi na myśl demoniczną Leni - bohaterkę Kafkowskiego "Procesu". Jeśli to faktyczna, zamierzona reminiscencja w utworze - mam podstawy by sądzić, przyrodo, że napisałaś utwór wybitny.
Gratuluję i pozdrawiam

Bardzo udana próba poezji ludowej, w podhalańskim wydaniu - a ten dialekt nie dla wszystkich bywa zrozumiały. Od czasów zasłyszenia pieśni "Popod turnie, popod lasy..." i epizodu z koncertu legendarnych Trebuni-Tutków nie miałam okazji obcować z tą jakże szlachetną i cenną odmianą rodzimej poezji, ratującej dialektologiczne perełki. Na tle twórczości prezentowanej na PP, Twoja na pewno wyróżnia się oryginalnością.

Pozdrawiam