Odebrałam Twój wiersz jako nostalgiczny, przejmujący i przepełniony osobistą refleksją nad przemijaniem testament. Śmierć łączy się w nim z opisami przyrody i z tego powodu jawi się jako zdarzenie po wieczność wprzęgnięte w cykl przyrody. Zwyczajna niezwyczajność tego wiersza przykuwa uwagę i skłania do rozmyślań. Tylko ten tytuł - z pozoru sugeruje awangardyzm.

Słowem podsumowania, bardzo mi się podobało.

Pozdrawiam.

Tym razem - takie buty! Bardzo przypadły mi do gustu - rozmiar w sam raz i zgrabne jak szpilki od blahnika .

Pozdrawiam

Ja tylko krótko i na temat Odważny wiersz, zarówno pod względem formy, jak i treści. Sądzę, że może to być niezwykle przewrotny i celny komentarz do absurdalnych dyskusji, jakie ostatnimi czasy przewalały się niczym drzewa powalone wichurą przez media (pseudo moralne dylematy dotyczące in vitro, czy embriony można nazywać dziećmi, etcetera). Cóż, nawet jeśli szokujące, trzeba jakoś przełknąć te jaja.

Bardzo mi się podoba.
Pozdrawiam!

Jak dla mnie, jest to zgrabny erotyk w kosmicznej atmosferze (choć może to za toporne określenie) - subtelny, ładnie igrający/pulsujący w warstwie brzmieniowej. W kosmosie erotyki sięgasz uniesień. Bardzo mi się podobało.

Pozdrawiam

Urzekły mnie Twoje opowieści wierszem o ciotce Waltraut.



przepiękna puenta.

Pozdrawiam

Przepraszam. Za dużo czasu przed komputerem.

Muszę przyznać, że słowa twojego wiersza zjadają się wraz z językiem ojczystym. A może synczystym. Budzisz smaczne tęsknoty i prowokujesz do komentarzy na temat aktualnego stanu rzeczy. A wiadomo, że jeśli spojrzeć z perspektywy, w tej ojczyźnie nadal jest ciężko.

Po przeczytaniu Twojego pięknego tekstu poczułam się może trochę staro, ale widocznie już na to pora. Przyznam, że niegdyś przeżywałam nieodwzajemnioną miłość do autora "Bezpowrotnie utraconej leworęczności" i przeczytałam prawie wszystko co napisał poza tym, bywałam też na spotkaniach autorskich Pawła Huellego w ratuszu przy Korzennej w Gdańsku, i widziałam, jak po korytarzach uczelni przechadzał się Stefan Chwin.
Wszystko co najlepsze z tamtych czasów to wspomnienia, bo reszta nic nie warta. Dziękuję Ci za przywołanie tego, co stanowi dla mnie pewną wartość.

Pozdrawiam

DoCo - co wolno to łajno, bo pieniądze czasem rozum i talenty odebrać potrafią, a elity nam się wyniosły (na tamten świat). No, ale bądźmy optymistami. Jeszcze może coś będą warte te pieniąchy...

Pozdrawiam

A mnie wiersz z lekka powalił. Taki sztafaż postromantyczny, może taki jak u Micińskiego, taki artystowsko-absyntowo-symbolistyczno-mistyczny. Stare ale jare, i ja też się podjarałam że długo nie postałam. Siła w tym jest i potęga i mrok - znane od trzystu lat.
Mam po tym dreszcze, takie wewnętrzne poczucie wzbierającej potęgi, a refreniczny fragment:


przywodzi mi na myśl poezję w klimacie E.A. Poe.

Dobra Cobro
To by było niezgodne z komunistyczną dyrektywą partii - tam nie mogło być mowy o imperialistycznym złocie, ani, Broń Boże, jakimś materialnym zysku. Gdyby Twoja wersja została przyjęta jako zakończenie "Czterech pancernych i czworonoga", to byśmy mieli klasykę polskiego kina niezależnego (bo kto by za czasów PZPR zekranizował taką "imperialistyczną zgniliznę".

Na szczęście, teraz wszystko można, byle był hajs.

Kostiumy totalitarne mogą rzeczywiście być jakimś uniwersum odniesień do sytuacji kata i ofiary, nawet jeśli to już symbolika odrobinę wyświechtana. Tak się złożyło, że w świadomości człowieka nam współczesnego zło absolutne budzi skojarzenia z hitlerowskim nazizmem. Nic zresztą w tym dziwnego.

O wiele groźniejsze wydaje mi się jednak to, w jaki sposób ów współczesny człowiek powiela schematy totalne wokół siebie, z codziennością włącznie.

W Twoim wierszu trochę zabrakło mi tego odniesienia do zwykłych przyziemnych spraw, skażonych złem, którego na pierwszy rzut oka nie widać - to wymaga skupienia uwagi na detalu/konkrecie z otaczającego nas świata. Być może tu uległam symbolice z czasów wojny, jak dla mnie - zbyt przytłaczającej i nadmuchanej.

Pozdrawiam

Weszłam, ponieważ tytuł jest bardzo zagadkowy i obiecujący - i to jest pierwsza spośród zalet Twojego kawałka. Poza tym, bardzo spodobała mi się końcówka:



która jak dla mnie, tchnie ironią.

Krótko, intrygująco = inteligentnie.

Jeśli chodzi o resztę zalet - wierzę, że są, choć ich w tym miejscu nie wymienię

Wszystko już napisane, więc dodam tylko, że jak zwykle bawiłam się świetnie - humoreska jak się patrzy. Genialne. Zatkało kakao. No i ten fragment dialogu:



wymiata!

A mnie bardzo poruszyło to, co zostało napisane. Mimo niedopowiedzeń, łatwo można się domyślić kontekstu sytuacji przedstawionej w utworze i motywacji narratora. Nasunął mi się w związku z nimi przypadek samobójstwa Sylwii Plath.

Niewiele tu treści, słowa może nie gęstnieją od przenośni i nie lśnią zaskakującymi zestawieniami, ale sugestia i obraz pewnej krzątaniny na granicy doczesności oraz tego, co poza tym - trwają.

Pozdrawiam