Tekst pełen wzruszeń i delikatnej poetyki, która wyziera spośród zdań. Jest pięknie, obrazowo, nastrojowo i przejmująco. Piękna retrospekcja, która przenosi czytelnika w tamten czas. Aż zapachniało sadem i końcówką lata, które przeszywasz mocną końcówką i uderzeniem bomb... i co dalej czytelnik pyta? Bohaterowie też nie wiedzieli...

Może po tych komentarzach wszystkich ja powiem tak, chciałabym Twoją opowieść Wasinko przeczytać w całości na papierze, a później postawić ją na półce wśród ulubionych.

Zrobił ten tekst na mnie ogromne wrażenie. Obrazowaniem, wrażliwością, stylem.

Zostaje tylko pogratulować

Dziewczyny, naprawdę nie wiem co powiedzieć, że ta staroć tu na głównej w polecanych
Dziękuję pięknie za te wszystkie słowa i odczucia.

Nie czytałam, ja niestety od dawna na pp jestem rzadkim gościem..., co nie zmienia faktu, że taka sytuacja jak ta, że coś się z czymś kojarzy jest niestety nieuniknione.

A toż mi morfino zabiła ćwieka z tym lustrem i lakierem do paznokci... hmmm. Nie pamiętam ale przeszukam teksty bo może faktycznie już takiego coś napisałam...eh.

Dziękuję.

EDIT: to nie u mnie morfino czytałaś.

Dziękuję pięknie

Dziękuję blaszko, bardzo mnie cieszą Twoje słowa

Dziękuję Wierszybajko

Introwerko pięknie dziękuję

Dzięki Ekszynie. Pomyślę o tym rzyganiu...nie mam na razie pomysłu. Chętnie posłucham sugestii

Dziękuję amso, bardzo cieszy mnie Twoje czytanie

Ślicznie dziękuję. Wrócę do tekstu, jak będę miała chwilę.

Pozdrawiam

Nosz po prostu świetne, bardzo się podoba i styczlistycznie i dreszczykowo. Nie znajduję miejsca, którym chciałabym się przyczepić. To sobie po ocham

Rozumiem, ale dobarwienie przez autora mogłoby mu nadać smaczku... toż to konkurs na miniaturę nie na reportaż

Ledwo dobrnęłam do końca, to jest tak makabrycznie naciągane, sztuczne przejaskrawione, że kompletnie nie rozumiem jak można napisać taką bzdurę.

Słabizna grająca na tanich uczuciach.

Pozdrawiam