Piotrze,

dziękuję bardzo za odwiedziny i piękne, mądre słowa, cieszę się bardzo, że pociąga Cię tak piękna dyscyplina jak antropologia, którą da się podsumować np. parafrazą: "dubito ergo cogito, cogito ergo (antropologus) sum" Odniosę się do Twojego pytania:


Z jednej strony tradycyjnie kobietom przypisywano bliskość naturze, podczas gdy mężczyznom - kulturze. Wydaje się to utrwaloną dychotomią, jednak, jak do wszystkich dychotomii, warto podejść do tej koncepcji krytycznie, jako do źródła krzywdzących uogólnień i stereotypów. Z drugiej strony, Fiedorczuk w swoim wierszu pokazuje, że część tej koncepcji jest do odzyskania, dokonuje niewątpliwie poetyckiego recyklingu idei, w którym tradycja jest pogłębiona żywym i niewymuszonym doświadczeniem jednostki, i właśnie jako taka zyskuje rację bytu. Myślę, że poetka daleka jest od idealizowania kobiet, raczej chodzi o to, by pokazać, że "idealna bezstronność", o której piszesz dostępna jest także kobietom mimo całego bagażu (niejednokrotnie opresyjnej) tradycji.


Zgadzam się w całej rozciągłości - z całą pewnością da się ten wiersz przeczytać również jako próbę przewartościowania zbyt spolaryzowanych ocenowo kategorii, takich jak "rozum"-"intuicja" czy "umysłowość"-"cielesność".

Dziękuję raz jeszcze za ciekawą interpretację i wszystkie dobre słowa

Serdeczności

To jeden z tych wierszy, w których ramy okazują się tak doskonale wkomponowane w wersy, że wydaje się, że wyrosły w ich wnętrzu jak pędy winorośli Kolejne plastycznie odmalowane nastroje, pomysłowe amfibologie - Kamyczek w najwyższej, porywającej formie

Serdeczności

Kubo,

dziękuję bardzo za czytanie, cieszę się, że wiersz przypadł Ci do gustu Co do "roztocza", myślałam nad tym, wiem, że pobrzmiewa trochę turpistycznie, ale taki był zamysł całości: zanurzyć się w sferę "abiektalną", budzącą niesmak czy wręcz obrzydzenie, by pokazać względność i kulturowe zapośredniczenie jej granic. Poza tym roztocze kształtem przypomina pomniejszone słońce.

Cieszą bardzo Twoje odwiedziny, serdeczności

Pięknie, czuć tę parną atmosferę, w której zanurzone są sugestywne obrazy... aż po końcowe -



w którym czytam zarówno troskę o fruwające ptaki, jak i pewne niedowierzanie - wszak atmosfera jest tak oniryczna, niejedno może się przyśnić...

Pozdrawiam ciepło

22227,

dziękuję bardzo za czytanie i piękny komentarz – zafrapowałeś mnie, i masz rację: słowa mają zadziwiająco dużo wspólnego z szyciem/wyszywaniem, od snucia opowieści, po dek-
lamowanie

Serdeczności

Przepiękny przekład, pięknie i po mistrzowsku ukazujący ducha przemijania, zmienne tory fortuny... Cudownie udało Ci się oddać rymy okalające, ale przede wszystkim słynną śpiewność rosyjskiego języka

Serdeczności

Tak to już jest, że niektóre obrazy w nas zapadają, (z) czasem stając się prawdziwsze od rzeczywistości Piękna wariacja na temat wzajemnej relacji sfery wizualnej i ludzkiej podświadomości. Szczególnie jestem pod wrażeniem kreatywności, z jaką tworzysz nowe frazeologizmy, by podsumować to jednym zdaniem:



Serdeczności

"Na początku było El Paso" – świetne! Uwielbiam sposób, w jaki tworzysz nowe mitologie, przy okazji pokazując, że nie ma prawd stacjonarnych, że duch jest z natury ruchem, nomadą Nieodmiennie podoba mi się sposób, w jaki oddajesz tę pierwotną ruchliwość wraz z geograficznym (i nie tylko) rozmachem.

Serdeczności

Zgadzam się z Al-Szamanką – bardzo ciekawy wiersz. Pierwszą strofę czytam sobie w kontekście tytułu: jako odwieczne ludzkie złudzenie, że kiedyś, w owianych mrokiem prehistorii czasach człowiek był bardziej wolny... Myślę, że to nieprawda, może był bardziej "przynależny" do swojego otoczenia, może nawet szczęśliwszy, ale naprawdę i odpowiedzialnie wolny ma szansę stać się dopiero współcześnie – o ile oczywiście nie wybierze prototalitarnej ucieczki od wolności... Ostatni wers rzeczywiście wydaje się mieć mniej sylab, co łatwo można zmienić – może np. tak:

"w większym żeś tylko dziś więzieniu"

?

Serdeczności

Zolu,

dziękuję za piękny komentarz, cieszy bardzo, że zauważasz ten niezwykły układ naszej papilarności – wiersz powstał właśnie z obserwacji tych "opuszkowych" labiryntów, których istnienie właśnie w tym miejscu uznałam za wysoce symboliczne, jakby labiryntowość ta była rzutowana na dotyk, nasze doświadczenie świata Cieszy bardzo Twój ciepły odbiór tekstu

Serdeczności

Zolu,

cieszą bardzo Twoje odwiedziny i ciekawa interpretacja tekstu, szczególnie doczytanie się Gombrowicza, który tak duży nacisk kładł na (z natury performatywne) interakcje. Cieszę się bardzo, że odnajdujesz w tekście serię ważkich pytań

Serdeczności

Witajcie,

przede wszystkim przepraszam Was za późną odpowiedź – miałam małą kontuzję i nie bardzo mogłam pisać.


Lilu,



Wiem o tym – ale Arachne jest uparta

Cieszą bardzo Twoje odwiedziny Dziękuję za ciepłe słowa.


Ophelio,



Wiesz, wiersz był inspirowany osobistym doświadczeniem (brak umiejętności odnalezienia siebie w domu na urlopie dziekańskim), ale myślę, że może dotyczyć wszystkich kobiet i osób, które z jakiegoś powodu "utknęły" w domowych pieleszach. Tym bardziej cieszy wyłowienie przez Ciebie optymistycznej pointy

Cieszę się bardzo, że do mnie zaglądasz; niebawem nadrobię komentowanie również Twoich wierszy.


Serdeczności

Przejmujący wiersz. Wszyscy najbardziej boimy się utraty pamięci, przytomności, sprawności. Wiersz dodatkowo przeszywa wieloznacznością: "autor najpiękniejszych słów" może być ulubionym pisarzem, ale też – adresatem lirycznych słów peelki.

Serdeczności

Zajrzałam w końcu (mnie zaciągnąć do prozy... ;/ do Twojej miniatury o frapującym tytule i nie zawiodłam się: tekst (mimo niewielkiej objętości) głęboki i skłaniający do zadumy nad nader aktualnymi problemami, związanymi z barierami (także tymi zakorzenionymi w stereotypach), które musi pokonywać współcześnie kobieta w życiu zawodowym i nie tylko. Podoba mi się całość, jeśli miałabym wyróżnić jakiś fragment, to zwłaszcza stwierdzenie: "polemika z głupotą nobilituje ją bez potrzeby" i wieloznaczność końcówki: "nie chcę zmieniać mojej płci" = wszystkich kobiet lub zalotne: "nie chcę zmieniać mojego bycia kobietą"

Serdeczności

Niesamowity wiersz. Zacznę od drobnych sugestii zmian (nie ma tego dużo): "plącze" to chyba literówka ("płacze"?), "wniebogłosy" wystarczy zapisać bez osobnego "w".

Wiersz niezwykle przejmujący, przez bezduszny pomysł rozdzielenia rodzeństwa. W tekście nie pada dookreślenie, czy przyczyną jest oddzielna adopcja czy rozwód zwaśnionych rodziców, pewne jest natomiast, że dramat bohaterki i jej brata jest niezwykle dojmujący, przez intensywną (być może bliźniaczą) więź między nimi, dodatkowo być może – przez podszycie tej więzi zakazanymi uczuciami lub niewinną dziecięcą fantazją, która każe im czuć się jak wyobcowani pierwsi ludzie. Jak wskazują dwa ostatnie wersy, ich rozłąka może mieć podłoże finansowe, czego cały surrealizm i groteskowość świetnie oddałeś w tych wersach.

Serdeczności