Dziękuję, ostatnio mam sporo do czynienia ze starymi piecami chlebowymi i jakoś tak mnie natchnęło

Witaj Green, nie mam pojęcia jakim cudem nie ma tu jeszcze mojego wpisu

Choć właściwie to nie ma wiele do powiedzenia.

To co napisałaś jest PIĘKNE, aż dech zapiera.
Gdybyś wplotła ten fragment w książkę, przeczytałabym ją jednym tchem.

Gratuluję.

Witaj szamanko

trochę to idealistyczne, ale bardzo chętnie uwierzę w Twój tekst i w to, że człowiek zawsze może się zmienić. Wystarczy tylko odpowiedni impuls.

Bardzo ładna miniaturka.

Pozdrawiam cieplutko.

Faktycznie trochę tu literówek i takich niedociągnięć jak ta:



Przeczytaj jeszcze raz, spokojnie. Najlepiej wydrukuj sobie wcześniej tekst. Wtedy łatwiej poprawiać błędy.

Czyta się dobrze, wątek może trochę oklepany, ale mało jest takich, które gdzieś już nie były poruszane.

Najsmutniejsze jest to, że są kobiety, które myślą tak jak twoja bohaterka.

Pozdrawiam.

Jakoś mi tak Stachurą powiało, chociaż szczerze, nie wiem z której strony

Ładnych parę lat lat biegałam po lesie, ale w krótkiej spódniczce, nie w spodenkach. Czy to coś zmienia?

Fajny tekst, uśmiechnęłam się.


pozdrawiam

Czytając, wyobraziłam sobie, że to ta dziewczyna nie żyje. Że tafla jeziora i las to miejsce pomiędzy. Z jakiegoś powodu nie mogże przepłynąć na drugą stronę jeziora ( do krainy zmarłych)
Coś takiego

Dziękuję Tydrych. Wiesz, moja proza zawsze była trochę poetycka. Tym razem (w konkursowej wersji) po prostu za bardzo poszłam w stronę poezji. Lepiej będzie jeśli pozostanę w środku

Ten tekst boli i Ty dobrze o tym wiesz. Dotykasz najcieńszych strun, drażnisz je.
Nie wiem czy ktokolwiek przejdzie obok tej miniatury obojętnie.
Tyle tu smutku.

Spośród konkursowych tekstów Twój zasługuje na najwyższą ocenę ( moim zdaniem).

Gdybym miała oceniać Twoją miniaturkę w konkursie, nie dałabym jej wielu punktów. Nie wiedzę tu obrazka, który wybrała dla nas Wasinka.
Jednak jako samodzielny utwór, spodobało mi się. Mocne. Dosadne. Dobre

Czytając, byłam pewna, że ostatnim zdaniem rozwiejesz mgłę niedopowiedzenia. Przyznam, że ja poszłam w nieco innym kierunku. Inną puentę sobie wymyśliłam.

To dobrze. Mocniej trafiła mnie Twoja.

Pięknie namalowany obraz. Przejmująco.

Wiem, wiem spieprzyłam i tyle.
Cóż, za czyjąś namową próbowałam eksperymentować z poezją. Wychodzi tak, jak widać

Pozostanę przy prozie

Buziaczki.

Dziękuję al-szamanko.
Masz rację, czasem dopiero tęsknota i oczekiwane pokazują nam czym jest miłość

Ja sobie tak ostatnio pływam między poezją a prozą

Dziękuję. Przemyślę i poprawię.
P.S Przed drzwiami stało kilka par butów. Jeden został pewnie zawleczony gdzieś przez psa Marii. Dlatego go brakowało.

Jak zwykle musiałam najpierw odsupłać to co napisałeś Jakby nie można było prościej

Oferujesz pomoc? Przyjmuję

Uważaj tylko, żeby w końcu uczeń nie przerósł mistrza

Tak, pomysł niezwykły.
Zastanawiam się czy ta opowieść my pozytywne czy raczej negatywne przesłanie.
Z jednej strony kobieta znalazła swojego księcia, ale drugiej, czy uda im się stworzyć rysy i kształty. Czy twarze, które przybiorę będą ich.

Bardzo ładnie.