Uff, przeczytanie tekstu, choćby złożony był z jedynych trzech tysięcy znaków, na jednym wdechu grozi ostrym niedotlenieniem mózgu, ale na szczęście tlen zawarty był w każdym słowie.
Nie jestem w stanie powiedzieć, czy o większe dreszcze przyprawiła mnie sama historia, czy sposób jej przedstawienia. Dla mnie jasność absolutna to właśnie Twoja miniatura, Pumo. Zachwyciłaś mnie po raz kolejny. Każde zdanie jest perłą, której nie trzeba wyłuskiwać z muszli, bo sama wpada w ręce.
Czasem potrzeba naprawdę niewiele, by utracona miłość zapoczątkowała nienawiść żądającą krwawej zemsty i kolejnych ofiar, bo ta jedna, pierwsza, to za mało, by pozbyć się bólu straty. Piękna historia, piękny styl, piękna konstrukcja.
Chylę czoła.

Pozdawiam gorąco

Ależ ja zupełnie się nie gniewam. Cieszę się, że wpadłeś, zostawiając ślad. Czy to, że wróciłeś oznacza, ze niedługo pojawi się Czarny i podkręci senną ostatnio atmosferę? Czekam z niecierpliwością.

Pozdrawiam

PS. Obawiam się, że Cassano nie będzie tak krystaliczny jak Cattani.

Myślałam raczej o pojedynczym zdaniu, które należałoby uzupełnić o przecinki. Test kwalifikacyjny. Zdajesz - otwierają się wrota PP z całym jego bogactwem, oblewasz - tracisz życie (ale jak to w dobrych współczesnych bajkach zaraz pojawia się kolejne, zagrożone atakiem Przeciniątka ).

Uwielbiam konie, co prawda w szpilkach nigdy nie jeździłam, ale przypuszczam, że gdybym znalazła się na miejscu bohaterki też nie zważałbym na takie pierdoły. Fajna, zgrabnie wymyślona historia, bo i las nieprzyjazny, wredna komórka, która zawsze pada, kiedy jest niezbędna, a gdy godzinami gada się o bzdetach z przyjaciółką, zawsze ma przynajmniej trzy kreski i szkoła szpiegów, ząb zamiast jeźdźca, przystojny policjant. Czegóż tu nie ma i cóż może się urodzić z tego galopującego początku? Jestem ciekawa. Humor sytuacyjny też mi się podoba.
Zła wiadomość jest taka, że podanie historii pozostawia wiele do życzenia. Choćby zapis dialogów i interpunkcja, błędy stylistyczne też się pojawiają. Szkoda, bo to zniechęca do czytania.

Pozdrawiam

Bajki przeganiają koszmary, a moim zawsze była szacowna władczyni Bezbłędności. Choć akurat tę zasadę szkolnej polonistce udało się wbić do mojej głowy, to zdecydowanie wolę bajkową formę przekazywania wiedzy.
Świetny pomysł, Wasinko. Poproszę o więcej.

Wiem, że to obniżyłoby frekwencję, a i szacowne PP nie jest miejscem na takie zabawy, ale gdyby tak przy każdym lodowaniu wyskakiwał króciutki teścik interpunkcyjny, byłabym szczęśliwa i może wreszcie królowa Interpunkcja polubiłaby również mnie.

Pozdrawiam

Och, skąd tyle przesadnej skromności, Quentinie?
Na Twoich tekstach i komentarzach wiele się nauczyłam, ale, mimo że pozwalam sobie punktować pewne niedoskonałości, wciąż bardziej niż praktykiem czuję się praktykantem.

Pozdrawiam cieplutko

Tak sobie jasna główka wykoncypowała, żeby pomieszać czasy. Miało to sprawić wrażenie, że wszystko dzieję się tu i teraz i jakby może tylko w głowie bohaterki (stąd również te wybuchy), a dalsza część jest zamknięciem historii, która okazuje się prawdziwa.
Swoim komentarzem zmusiłaś tę samą główkę do nowego wysiłku.
Dziękuję Ci bardzo, Morfinko. Czasem, ale nie za często, lubię myśleć.

Pozdrawiam

Quentinie, jak zawsze stworzyłeś historię, która budzi refleksje. Idealnie wprowadziłeś w klimat małej społeczności, w której głównymi atrakcjami są cmentarz, kościół, czasem komisariat i ktoś, kogo można "bić". Dla zabawy, zabicia nudy, żeby poczuć się mądrzejszym, zabawniejszym, sprytniejszym od ofiary. Zresztą nie będę się rozpisywać, bo wiesz co myślę o merytorycznej stronie Twoich tekstów. Co do wykonania mam jednak kilka zastrzeżeń. Czyżby chwilowy spadek formy?

Wydaje mi się zbędne - burzy rytm, a wiadomo, że karawany się nie ścigają

szyk?

jw.

na logikę biorąc, nowość dołącza się raz

rozumiem sens, jednak chyba brakuje zarabiając

zbędne?

skoro wsiadł to wiadomo, że obaj

za dużo tych łopat

inne fragmenty też obfitują w się
Poza tym jakoś nie urzekły mnie te pojedyncze zdania między dialogami, które, jak zwykle u Ciebie, trzymają najwyższy poziom.

Napracowałam się okrutnie, ale czasem po prostu muszę się pomądrzyć. Tym razem padło na Ciebie. Mam nadzieję, że mi wybaczysz.

Pozdrawiam gorąco

Ojej, jakie to słodkie. Naprawdę. Tak mi się przypomniało, że mając naście lat zakochuje się po jednej rozmowie, czasem spojrzeniu i wtedy cały świat zmienia barwy.
Niestety pod względem technicznym zgadzam się z poprzednikami. Nad stylem musisz trochę popracować. Przydałoby się więcej zdań złożonych, wtedy nie będzie wrażenia, że tekst jest poszarpany. No i zwróć uwagę na zaimki, zdecydowanie ich nadużywasz, np. tu:


Pozdrawiam

A ja w przedszkolu chciałam być kosmonautką i może dlatego teraz ciągle jestem księżniczką (w snach, oczywiście ).
Tak, niestety znowu muszę się zachwycić Twoim pisaniem. Jest w nim jakaś lekkość, płynność i zawsze odnoszę wrażenie, że czytam więcej niż jest napisane.
Dobre mamy zawsze wiedzą, jak uszczęśliwić swoje dzieci, nawet jeśli one widzą to dopiero później.

Pozdrawiam

Nie wyobrażam sobie, bym kiedykolwiek mogła sprzedać moje cztery ściany.
Fajny tekst, z rodzaju tych, które oddziałują na wyobraźnię i poruszają struny wspomnień. Niby takie paplanie mało rozgarniętej kobietki, co to drzwi zapomina zamknąć, a ile tu zgrabnie wplecionych wspomnień, wydarzeń, które prowadzą do rozstania nie tylko ze ścianami, ale i ze wszystkim, co mieściły. Taki mały rozrachunek z tym co było, wyczuwam też jakiś strach, że wszystko, co najlepsze już się wydarzyło. Właśnie w tym miejscu, które trzeba opuścić.

Dobrze, że tu wpadłam.
Pozdrawiam

Prostota tego tekstu jest jak sam spacer. Idę alejką, jestem spokojna, wyciszona, rozglądam się wokół, a za mną ciągną się słowa. Słowa Twojego tekstu. To był naprawdę przyjemny spacer, pozwalający skupić myśli na własnej przeszłości, i przeszłości tych, których znam i którzy w jakiś sposób obecnością w moim życiu odcisnęli swoje piętno. Do każdego można dopasować jakieś "o".

Podobała mi się ta chwila.

Pozdrawiam

No wiesz, ja to z tej starej szkoły co to: gość w dom, Bóg w dom, a gdy wyjdzie... posprzątać trzeba.

I tak teraz ciągle myślę, czym to też ci mężczyźni trzepocą

Za każdym razem, gdy czytam Twoje teksty mam wrażenie, że siedzę przy pięknie udekorowanym stole suto zastawionym rarytasami, które karmią wszystkie zmysły. Bo z Twoim pisaniem właśnie tak jest, że widać i czuć, tak intensywnie, że nie można pozostać z boku. Wchodzę w sam środek kreowanego przez Ciebie świata. Pozwalasz poszaleć wyobraźni, pobudzasz ją, odkrywając dno człowieczej duszy. Dziś uczta była podwójna, bo widząc cz. 2, oczywiście wróciłam do pierwszej.
Płynnie przechodzisz od tego, co było do tego, co jest i dlaczego właśnie tak, pozostawiasz pytania, co dalej. Dokąd podąży Róża, co wyrzuci z siebie ten wulkan: jedynie chmurę pyłu, czy może lawę, która zmieni bieg życia? Poruszyłaś trudny temat ludzkich słabości i dewiacji, władzy jaką z jednej strony dają pieniądze, z drugiej umiejętność używania ciała, wyrzekając się uczuć. Tylko, że w ciele zawsze czai się również dusza, można ją uśpić, stłamsić, ale kiedyś i tak się odezwie. W jakiej postaci?
Czekam na dalszą część, z niechęcią przerywając ucztę.

Pozdrawiam serdecznie

Nie kokietuj, na pewno o tym wiesz. A Mistrza widzę chociażby w "Podróży", zresztą niemal wszystkie Twoje teksty są tak perfekcyjne i zawierają tak mądre przesłania, ze blondynce aż strach komentować.

Pozdrawiam trzepocząc rzęsami