na szczęście jeszcze nikt tu nie powiedział, że się nie da lepiej niż sto lat temu w tedy wszystko co tu uprawiamy byłoby bez sensu

hm, a ja mam pytanie - skąd w ogóle wzięła się idea takiego... eee... schreibenlagera? Pan jako osoba z traumatycznymi wspomnieniami z okresu szkolnego - gnojenie, depresje, scysje z nauczycielami, utrata wiary w siebie, brak perspektyw etc. nagle wymyśla "szkołę dla pisarzy", nie chcę nawiązywać do pana osoby konkretnie, ale czy to nie byłaby spirala "przemocy"? Bo przecież w tym obozie przetrwania dla młodych autorów ktoś musi prowadzić coś na kształt zajęć i teraz nasuwa się pytanie: kto? Każdy ma swoje traumy i kompleksy, a moim zdaniem w takim miejscu przekładać się to będzie szczególnie mocno na jakość takiej "edukacji".

Prosta sytuacja - autor-prowadzący ma kompleksy, był ostro krytykowany jako młody pisarz, na dodatek wpadał w depresje z powodu szkoły (to nie nawiązanie konkretnie do pana osoby ). Jak będzie się zachowywał wobec swoich podopiecznych, szczególnie na przykład takich, którzy kwestionują jego autorytet, mają własne poglądy i własną wizję literatury, która niekoniecznie pokrywa się z wizją nauczyciela? Szczerze wątpię, by ów pisarz-nauczyciel był zadowolony, piał z zachwytu nad wartościowym uczniem, który ma inne zdanie, prędzej będzie go gnoił, krytykował na każdym kroku i szukał "dziur w całym" podczas analizy jego tekstów.

Nie dość, że to sytuacja szkolna, to na dodatek połączona z rywalizacją zawodową. Jak dla mnie nie do pogodzenia i moim zdaniem idea przedstawiona przez pana nigdy nie powinna zostać wprowadzona w życie, nawet na próbę.

a nie zauważyłeś, że to o małpach to żart?

Vaaaldens, a epos o Gilgameszu po sumeryjsku? zapomniałeś
co kto czyta swoim dzieciom to jego sprawa. Jeszcze się nie dorobiłem potomstwa, ale chciałbym mieć czas, by czytać im Kubusia Puchatka, Przygody Mikołajka (notabene, stąd moje imię, więc sentyment jest ), powieści Szklarskiego i Niziurskiego, czy pozycje w dzisiejszych czasach tak niepewne jak przygody Pana Samochodzika (ale tylko te autorstwa Nienackiego). I mam nadzieję, że będą się pojawiały inne pozycje dziecięce zasługujące na uwagę



Tutaj jeszcze się odniosę do tekstu p. Pilipiuka, ale lżejszym tonem. Nie wiem pod wpływem czego powstały te akapity, ale brzmi to a la radziecka wytwórnia prawomyślnych twórców Wezmę to za żart, bo inaczej chyba się nie da. Ale, ale mam lepszy pomysł - zamiast chłopków z bagna z kapitalistycznym zacięciem weźmy małpy i wyuczmy je stukania fabuł na klawiaturach, albo w drugą stronę - weźmy wszystko co dotychczas napisane i wprowadźmy do programu komputerowego, który będzie losowo generował wątki i składał je w powieści. Skoro garnki robią maszyny, to czemu i nie literaturę?

Trochę nie rozumiem walki prowadzonej przez p. Pilipiuka... wyliczanie, procenty, udziały w rynku, raptem trzy lata życia za wydanie książki, zróbmy obóz przetrwania dla młodych autorów - niech coś piszą, a może Uda Się To Wypromować. Moim zdaniem świetna literatura obroni się sama, a... hm, rozumiem podejście, za przeproszeniem, "wyrobnika", bo chyba takie określenie pasuje wg mnie najlepiej - każdy chce zarobić, ale odkąd wynaleziono prasę z ruchomymi czcionkami wiadomo, że z literatury nie ma kokosów, a wysokie nakłady osiągają dopiero utwory sprawdzone. Sytuacja zmieniła się dopiero przy harrychpotterach i kodachleonarda (które, notabene, też najpierw miały niski, próbny nakład), ale na polskim rynku nie ma takiego potencjału wydawniczego jak na zachodzie, nie poświęca się też takich funduszy na promocję. Literatura piękna wciąż pozostaje, powiedzmy, w pewnym sensie "sztuką", a nie "biznesem", wg mnie dobrze, bo unikamy zalewania rynku pozycjami typu "tajemnica mrocznego całunu", czy "ostatni trynitarz na tropie zagadki świętego graala", które najłagodniej moża określić jako bezwartościowe. Chociaż nie rozumiem polskich wydawców i tego, że uparcie chcą wydawać zachodnie produkcje podobnej klasy... lecz w takim wypadku nie można już mówić o literaturze, ale właśnie o biznesie, wyrobnictwie i czytadłach.

Nie rozumiem też upartego parcia w stronę promowania fantastyki, fakt - jest to gatunek, który p. Pilipiuk zna znajlepiej, ale, taka determinacja prowadzi do wydawania książek, które można porównać do harlequinów.

Zupełnie do mnie nie przemawia argument za wydawaniem powieści... "lekkich", tzw. "czytadeł", p. Pilipiuk nie użył tego argumentu w swoim tekście, ale już wiele razy słyszałem, że "nie ważne, co młodzież czyta - byleby czytała", a czy są to kryminały, książki z serii "plotkara", czy jeszcze coś innego, to już nie ważne... cóż, moim zdaniem kto chce czytać i tak będzie to robił, więc po co ułatwiać dostęp do książek kiepskich, lecz "łatwo wchodzących", by jednocześnie utrudnić dostęp do książek, które są wartościowe, są już klasyką, którą wypada znać i podobnych. Tutaj dochodzi do głosu ten "wydawca", czy "kapitalista", który oznajmia, że takie książki nie sprzedają się. A szkoda.

Co do głównej tezy tekstu - o rzemieślniczym podejściu do literatury... antyczne rzemiosło - garnki, naczynia, sandały, cokolwiek - to teraz skorupy, śmiecie i proch, a literatura antyczna wciaż zachwyca swoim pięknem i pozostaje nieśmiertelna, bo jest "pomnikiem trwalszym niż ze spiży"

Jak dla mnie trochę za dużo zdradziłaś z fabuły. Zbyt rozbudowany motyw "pytań" w ostatnim akapicie. A stwierdzenie "W końcu to właśnie samo życie pisze najlepsze scenariusze." jest niesamowicie oklepane i brzmi tak, jakby filmy z serii "okruchy życia" na tefałenie były wartościowymi dziełami kinematografii...

trochę przesadzasz ;-)
za to ostatnie zdanie zwaliło mnie z nóg - swoją "życiowością" :-) bdb.

w tym wypadku?

napisałem tak, żeby było wiadomo, że to i to było bardzo dawno, więc nie może być mowy o zaskoczeniu ;-)

ostatnia strofa - chodzi o tę "bo nie" czy o tę wcześniejszą z tego trzyzwrotkowego-pseudowyliczenia?

bardzo zgrabny i melodyjny wiersz, tylko potknąłem się przy tym podniosą-niosą, ale i tak całość elegancka bdb.

hmm, rozumiem, że to wiersz, ale Afrodyta wybierająca Hefajstosa na męża z własnej woli brzmi dosyć dziwnie, szczególnie, że została zmuszona do tego związku przez Zeusa i nigdy nie była specjalnie wierna. Chociaż ta część: "Jednakże Wenus nie jest zainteresowana
Sztuką" rzuca trochę światła na to w jaki sposób staram się zrozumieć ten wiersz , jednak wszystko jest zbyt mgliste jak dla mnie i w połączeniu z marmurem w gotyckiej katedrze nie trzyma się zbytnio kupy. Ogólnie całość niezbyt mi się podoba.

och, przepraszam, ale na usta cisną mi się teraz same złe słowa, bo "ja bym to napisał w ten sposób"-i-podobne kojarzą mi się z pewnym "poetą", w którego warsztatach miałem nieprzyjemność uczestniczyć :-)

proszę, pomyśl jak Ty byś się czuł, gdyby ktoś ingerował w kształt wiersza i przypisywał sobie prawo do ulepszania formuły Twojego utworu, który jest przecież Twoją autorską całością

rozwiniesz o tym powiązaniu? bardzo mnie to zaciekawiło

dzięki za pokazanie niedociągnięć, nawet nie wiedziałem, że poprawna forma to "liśćmi" ta ofiara wynika pewnie z chęci ukazania słabości chłopca wobec Króla Olch