Witaj!

Podoba mi się refleksja* zawarta w drugiej (świetnej) zwrotce - usta puste gdy pochłania się (trawi, traci się) życie / wszystkie rozumy. Subtelnie zawoalowane, piękne.

Ale najpierw jest pierwsza zwrotka, moim skromnym zdaniem - przegadana, a potem ostatnia - zbyt oczywista.

*(jeśli się mylę i nie ma tam żadnej refleksji - napisz, puknę się w głowę, choćby wirtualnie!)

Kamea.

Filozoficznie prawie, z zadumą nad samą sobą pisze Autorka do mnie, a ja się niczemu nie dziwię! Czy tak to miało uderzać we mnie?

Za tytułem - wiersz płynie tą cząstką (wodą) z siebie wydobytą i ukazaną z polotem i maestrią

dziękuję.

Kamea.

Ładniej będzie, prawda?
No to poprawiam

Można na Was liczyć.

K.

No właśnie też mam wątpliwości... zawsze się w coś właduję i nie mam odwagi zamienić (bo wiesz, pisze się jakby poza mną i krzyczy kiedy zaczynam grzebać...)

Może kto mądrzejszy ode mnie rozstrzygnie?

Emily, duszyczko - ręka lewa, to Ty nie wiesz? Zawsze jest lepsza od lewej ręki! Jest tak jak napisałaś - lewa ręka jest prosta a mnie męczą proste ręce

Przerzutni nie ma. Pisze facet

Kamea.

Emily, wszyscy czekali na Twoja wypowiedź (nie marudzisz, ależ skądże!) - to dlatego tak pusto pod wierszem

Metafory mnie okrążają, powoli ale celnie. Jakaś myśl, (może mądrość nawet?) opowiedziana subtelnie, bez nachalności, bez zwrotnic, bez wykolejeń.

Mnie bierze takie pisanie

Kamea.

Oj, wiersz sensoryczny do potęgi którejś!

W pierwszym wersie już mnie pochwycił. Tak sugestywnie, że wpadłam tam gdzie Ty
Wszędzie czuję bliskość, dwoistość dotyku (jest zaborczość, chciwość, ale też subtelność) i pręgierz wzroku.

Świetny, naprawdę.

Kamea.

Bez pierwszej zwrotki wiersz, jak mi się wydaje, nawet by się nie zorientował, że czegoś brakuje. Ja także.
Chyba, że jako oniryczna metafora czegoś nieosiągalnego, czegoś będącego symbolem pełni. Mnie osobiście nie przekonuje.
Ale ja głupiutka jestem taka... też bym chciała - haustem szybkim jak oddech - popijać sumienie.

Kamea.

Nie rozumiem tego wiersza. Proszę o pomoc!
Zgubiłam się już tutaj :


mogę prosić?

Kamea.

przeczytałam u nabrzeży miast za pierwszym razem
ale też słoneczne ogrody mogłyby wpłynąć wówczas, czy tak?

Dla mnie to jest zwięzła i jasna symbolika, przemawia, chociaż troszkę pozostawia niedosyt.

Kamea.

Urocze spojrzenie na siebie, z dystansem i polotem

Fajne atrybuty takiego ujęcia.
- zmanierowanie, znudzenie, buta, nienasycenie, dewiacje (?), eksperyment, nieustępliwość, twardość i bezkompromisowość

Wszystko sumuje się w ukrytym pytaniu - kim naprawdę jestem, kim chcę być?

Filharmonicy są pyszni, po pysku dostałam także

Kamea.

Trzy zwrotki i każda inna - jak obrazy na jednej ścianie powieszone obok siebie.
Przechodzę z zewnątrz do pokoju ze stołem i kobietą, z pokoju w dialog o wyjątkowej urodzie i prostocie (genialne!).
Kurcze, ależ piękna kompozycja!
Jak mnie się podoba taki minimalizm, inkrustowany bez wysiłku piętką nieba, podomką, dłonią co dusi kaszel...

Będę czytać i czytać

Kamea.

Och, liryka obrazów, kobiety, rzeźby!
W dodatku - jakby z dżetów - różaniec oddania.
Podmiot w wierszu (Autorka?), dla mnie, bardziej w art deco skomponowana niż w ladaco


zaczytana...

Kamea.

Mnie podoba się, że Ona nie przestaje szukać tych 'knajp" i wpada w szulernię mężczyzny.
Czyli chce, nie umie się powstrzymać, pożąda, poddaje się w tej grze, w którą chce przegrać umownie.
Asy w rękawie są wymowne, takie wyczekiwane


Kamea.

Fajnie byłoby przeczytać nie używając kółeczka myszki,. tak jednym haustem
Z wiersza wyszło niechcący opowiadanie w takim zapisie w jakim czytam.

Nie mam zdania na temat. Nie umiem się skupić kiedy czytam, a jak już poskładam, to nic mi nie wychodzi oprócz luźno rozrzuconych skojarzeń. Przepraszam.

Kamea.

Czy pierwsze trzy wersy są niezbędne?
Moim skromnym zdaniem wiersz broni się bez nich, do tego stopnia, że aż mnie korci pogrzebać przy nim, cholerka

Kamea.