Bardzo mi się wiersz podobał! Tylko tak dalej.. Subtelność znaczeniowa zmusza do gimnastyki umysłu

Witam,

Moja skłonność to powtórzeń (zaimkowych i innych) może być spowodowana tym, że studiowałam anglistykę, gdzie w każdym zdaniu roi sie od she, he, his, her, its... W języku angielskim powtórzenia nie są tak rażące jak w polskim.

Poza tym potwórzenia dla melodii tekstu sa jak perkusja, akcentująca jego rytm. Moje teksty sa jak jazz, niektórym odpowadia pewna dysharmonia dźwięków, inni wolą, aby wszystko odbywało sie w równiejszych proporcjach.

Dzięki za przeczytanie i ustosunkowanie się do tekstu.

Pozdrawiam

Bardzo mi się podobało. Piszesz dowcipnie i z polotem. Język jest żywy i postacie tętnią życiem. Jedynie ten fragment mi nie podpasował, nudna i bezcelowa wymiana zdań pomiędzy teściową i Luckiem. Może gdybyś opatrzył ją jakimiś didaskaliami:

-

Witaj,

Ciekawa charakterystyka porównawcza. Język niebanalny, aczkolwiek wałkujący wciąż jeden temat. Pobudza wyobraźnię.
A teraz do krytyki przystąpię:
Bardzo przeplatasz ze sobą te dwie postacie, Klarę i Kingę, tak, że czytelnik czuję się nimi niemal związany na supeł Trochę więcej oddechu jakąś inna postacią, czy przestrzenią by się przydało. Zbyt duże nawarstwienie opisów.

Ale stawiam dobry, bo podoba mi się brzmienie twojej prozy.

Witam,

Ołowiany żołnierzyku dziękuję za to, że równoważysz swoją krytykę komplementem (o wyobraźnię chodzi) , zawsze to konstruktywnie działa.

Elwiro, dziękuje za wypunktowanie błedów, tym bardziej, że robota może nie jest ci najwdzięczniejsza, bo moje teksty nieodmiennie nie wywołują twojego zachwytu (mówię to bez pretensji).

Zastosowałam sie do części z nich, bo moja wyemancypowana jaźń pisarska nie pozwala mi w pełni porzucić mojej autorskiej wizji

Skarżysz się, że nic się nie dzieje w tym tekście, nuda i cisza. Myślę, że ja nie posuwam akcji naprzód słowami, ale dobywam z nich znaczenia, jakbym próbnie uderzała łyżką w szklankę, napełniając ją różnoraką treścią i rozkoszowała się wrażeniem dźwięku, jego subtelnymi wariacjami i odchyleniami od normy. Nie każdego przeszywa to dreszczem, niektórzy wolą mocniejsze akordy i bardziej zdecydowane tony.
W swoim pisaniu staram się operować impresjami słownymi, skutkuje to może obrazem nieco rozmytym i niedokreślonym.

W przeciwieństwie do pozostałych, mi całkiem spodobał się twój tekst. Starasz się ubrać w słowa nastrój chwili, używasz poetyckiego języka. Niektóre z twoim metafor są naprawdę zręczne. Może przeczuwam zbytnie ich nagromadzenie... Zajrzyj do mnie, ja piszę podobnie.

Z doświadzenia wiem, że na tym forum pisarskim poetyckie impresje dobrze nie przechodzą. Rządzi się konkret i rzeczowość, a nie mglistość i nieokreśloność człowieka malującego impresje słowne...

Dzięki za ostatnie, jakże miłe komentarze. Jednak są ludzie, którzy rozumieją moją wrażliwość pisarską (którą można nazwać poetycką, więc z klasycznymi prozaikami mi nie po drodze).
Drogi wyrrostku,
nie ma nic przyjemnego dla autora niż zachwyt nad użytą przez jego sentencją (perełką). Postaram się przeczytać to opowiadanie, które mi rekomendujesz.

Re: libray

Widzę, że jest dla kogo pisać. Autor wszak nie może ciągle napotykać krytyki, musi być ktoś kto go rozumie, żeby mu się wogóle coś chciało

Podoba mi się prześmiewcza forma niby to ogłoszeń o pracę, jaką zastosowałaś



Tekst jest może trochę zbyt ogólnikowy i nie rozwinęłaś w nim w pełni swojego potencjału humorystycznego.

Podobał mi się ten tekst, gdyż wyziera z niego autentyczność uczuć. POkazuje jak czasami najlepsze chęci spełzają na niczym rozbite o mur niedopowiedzeń i niezrozumienia. I jak to lubimy się asekurować obojętnością w relacjach z nieznanym nam człowiekiem, tak na wszelki wypadek.

Dziękuję za wszystkie komentarze!

Pomna na swoją nieuleczalną chorobę zwaną "zaimkozą", zajrzałam do słownika synonimow w Wordzie i jakoś próbowałam zapchać dziury po zaimkach wyrazam bliskoznacznymi. Nie do końca jednak sie zgadzam z taką bezduszną eksterminacją moich ukochanych zaimków. Jestem zmuszona tak często się do nich uciekać, gdyż abstrakcyjne sprawy bytu, rozważanie takich pojęć jak cielesna prawda o naturze ludzkiej, wymagają stosowania tych urzekających stworków (gdyż co chwila wałkuje się jeden temat w kilku następujących po sobie wariacjach, fabuły tu nie uświadczysz). Tolerujecie nerwowe tiki u swoich przyjaciół? Te zaimki to taki mój tik nerwowy, którego w zupełności wyplenić chyba nigdy nie zdołam.

Mam jeszcze w zanadrzu długaśne opowiadanie z fabułą i dialogami, które będę niedługo zamieszczać po rozdzialiku. Może wtedy wam bardziej przypadnie do gustu, bo widzę, że tutaj upodobanie do podobnej formy pisarstwa dominuje wśród administratorów.

Poza tym, ja się czuję jak artystka, a nie jak rzemieślnik, który przykłada dużą wagę do technik wytwarzania. Niemniej, w pokorze chylę czoła przed waszymi uwagami, które mnie zawsze ściągają na ziemię (i niemile gruchoczą mi kości i się do nich w większości stosuję.

Dziękuję wam za trud wyłuszczenia mi mojej niedokłandości stylistycznej. Ale jak tu nie lać wody, jak się z niej w 80 % składam?

Fajny rdzeń: depresja zrodzona z niemożności dostrzeżenia sensu w życiu może być rozwiana błahym zapytaniem dziecka o reguły rządzące tą banalną, wydawałoby się, codziennością. Po co nosić szalik, skoro się pocę? Dziecko pozwala nam odzyskać świeżość spojrzenia na życie, odkryć, że jest jeszcze milion sensów do zgłębienia i każde proste pytanie może dać intrygującą odpowiedź.

Widzisz, do jakich głębokich sprowokowałaś mnie rozmyślań?

A teraz rzeczy trochę bardziej przykre:

Rozumiem, że pierwszy fragment jest o depresji i jak tu z polotem większym pisać o depresji? Ale później też troszkę kuleje.



To mógłby być wzruszający fragment, jeślibyś wprowadziła czytelnika w swój stan emocjonalny. Niech słowa "Kocham cię" zostaną poprzedzone jakimś opisem wzbudzonych w tobie tym prostym zapytaniem przeżyć. Czytelnik nie siedzi w twojej głowie, więc nie wzruszy się tą nagłą odmianą twojego samopoczuciwa .

Nie wystawiam oceny, bo depresja zaciążyła na pierwszej połowie twojego tekstu

Tekst mi się podobał, choć zakończenie nie zabrzmiało zbyt dobrze. Prowadzisz narrację w ciekawy sposób, właściwie naszkicowałej postać Jana i śmierci. Tekst zdecydowanie dobry, tylko popracuj nad zakończeniem.

Zaproponowałam ci trochę artystycznych poprawek:



Z kapturami rzucającymi cień na ich twarze



Z obu krańców sali pięły się schody, jedne białe drugie....
Białe stopnie wydawały się wznosić bez końca.....



Ostatni fragment utworu powinien być pewnego rodzaju klamrą, spinającą wszystko w spójną i sensowną całośc. Moim zdaniem zawarta w nim zwykła sugestia, że to był tylko sen śniony przez małego Jasia? (któremu do starości daleko) nie dostarcza właściwej puenty.

Wyczuwam w tym tekście twoją fascynację tym co rzadkie i niespotykane (tutaj na przykładzie świnio-fauny ). Twój tekst przytacza pewne nowinki i ciekawostki, brzmi trochę jak informacja prasowa z ostatniej strony gazet. Jeśli miałoby to jednak być dzieło literackie, powinno moim zdaniem wzbudzać jeszcze jakieś uczucia poza naukową (szkolną) ciekawością maksymalnej wagi świńskiej i metod jej otrzymywania.

Zastanów się, co można by dodac do tego tekstu, aby wzbudzał jakieś uczucia w czytelniku, może byś go bardziej przejął losem świni albo w zabawniejszy sposób opisał tą wielopokoleniową tradycję Makiasa?

Biedna tulipanówko gromy się na ciebie posypały (uważam, że w dużej mierze niezasłużone). Twój tekst walory literackie ma i znać w nim polot, choć miejscami zatarty przez brak natchnienia zapewne, albo zbytni rozpęd myślowy (to samo mnie się zdarza niestety). MOże bardziej dopieszczaj te swoje teksty zanim je wypuścisz, bo czasem czytanie ich przypomina gonitwę za zdziczałym zwierzem (choć rasowym).

Oto kilka moich sugestii:

- brak polotu, zbyt niewydarzona konstrukcja. Rozumiem, że chciałeś przez to powiedzieć coś w ten deseń: Albert był atrakcyjnym mężczyzną, bo miał dwie ręce i nogi.



WEdług tego opisu to ja mam wulgarny typ urody Długie nogi i wąska talia są bardziej kojarzone z jakimś szlachetniejszym gatunkiem kobiety, tak mi się zdaje, chyba, że potrakotwałaś dosłownie wygląd Julii Roberts w Pretty Woman.



Czy czujny sen można nawać sennym talentem? Może dowcipniejszą formułą byłoby: do uśpionych talentów (jak chcesz bawić się słowami) lub do trzeźwych rekacji partenrki



TEn fragment brzmi dziwnie drętwo. Trochę za mało w tym tragizmu i patosu jak na taką sytuację powypadkową. Chciałoby się, żeby tekst ział szokiem jak otwarte usta.



Albert nadal trwał w upartym mliczeniu



i złapała za gąbkę

Pozdrawiam i nie trać ducha. bo tekst naprawdę nie jest zły. Mnie się podobał (może dlatego, że mamy podobny styl pisania).

WItam,

Bardzi zgrabny wierszyk, porażający trafnością tych wszystkich paraleli. Poprawiający samopoczucie.