W rzeczy samej panie Suchomski. Wzięłam sobie do serca Pana słowa, żeby nie lecieć schematem. Dlatego też, nie ma tutaj miejsca na 'łajdaczących się muzyków' i 'demolki w hotelach'. A zestawienie rocka i wolontariatu, młodych, jurnych i wytatuowanych chłopów ze starymi zniedołężniałymi babciami, to bardzo ciekawa sprawa.

P.S - Dziękuję za komentarz

Dziękuję za wszystkie kometarze. Cieszę się, że tekst się spodobał.

blaszka - to super, że ta historyjka oprócz poprawy humoru, ma również właściwości odchudzające

adu - również pozdrawiam serdecznie.

JanE - Lee pojawia się w jeszcze jednym moim tekście, mianowicie w 'Groupies'. Tam można go odnaleźć pod jego prawdziwym imieniem - Roberta. Pozdrawiam!

Dziękuję za wszystkie komentarze. Nie sądziłam, że będą tak pozytywne. Nawet zastanawiałam się, czy w ogóle wrzucać tutaj ten tekst. Cieszę się, że jednak to zrobiłam. Dziękuję jeszcze raz.

zajacanka i Sokol dziękuję za komentarze

No, właśnie. Mówi się, że miłość jest ponad wszystko i jeśli jest prawdziwa, to kochanków nic nie rozdzieli. Tymaczasem w życiu różnie się układa, a różnice i problemy potrafią miłość skutecznie przytłumić.

Cześć, dzięki za komentarze.

Doskonale zdaję sobie sprawę, że to opowiadanie, to 'zaimkowa bomba atomowa'. Napisałam ten tekst jakiś czas temu i wiem, że ma sporo wad. Jednak zdecydowałam się go tutaj wrzucić, bo chodziło mi o temat z jakim jakoś nie mogę sobie poradzić. Chciałam wiedzieć, co myślicie. Czy są jakies nadzieje, że w końcu zacznę tą 'miłość' czuć w opowiadaniach. To dla mnie ważne, bo piszę coś wiekszego i przydałaby się love story.
I, Almari masz rację: o miłości trudno pisać, zwłaszcza, jak się nie ma zbyt dużego doświadczenia. Co do puenty, to dopisałam ją wczoraj. Widzę, że żle zrobiłam, więc powrócę do wersji pierwotnej.

JanE - religie, których przedstawicielami są moi bohaterowie, nie zabraniają miłości. Bynajmniej.

Wasinka: Bardzo dziękuję. Rozrywka w literaturze to mój piorytet.

theMarshall: Tak, dokładnie o to chodzi. O rozbawienie czytelnika. Cieszę się, że mój cel został osiągnięty.

Dzięki za komentarze

MalinowaKrolowa: Nigdy nie oglądałam seriali na Disney Channel, ale chyba zacznę Interpunkcjia zawsze była moją słabą stroną. Słabe pointy także. Ale ja zawsze czytałam opowiadania dla snutej historii, a nie dla zakończenia. I tak mi zostało, jak przyszło cos napisać. To, że nic nie wyniosłaś z tego tekstu, to normalne. W gruncie rzeczy to prosta, dość absurdalna historyjka bez drugiego dna. Ja nigdy nie piszę głębszych tekstów.
A co do funkcji w zespole i imienia. Napisałam to połączenie tylko raz. Żeby każdy wiedział, kto jest kim.

blaszka: dziękuję, że 'przyznałaś', iż dialogi są zabawne. Bardzo mnie to cieszy.

Adela: Dziękuję. Mam nadzieję, że skoro lubisz moje teksty, to jeszcze nie raz się poczytamy

Dziękuję pięknie za komentarze. Cieszy mnie to, że niektórzy doceniają moją umiejętność tworzenia klimatu. Bo klimat - ważna rzecz. Bardzo to doceniam i dziękuję jeszcze raz

Dziekuję bardzo za przeczytanie I za komentarze, oczywiście, też.
Nie wzbudza refleksji? No, ba! Ja piszę dla przyjemności, nie ma w tym żadnego ambitniejszego celu. W żaden sposób nie usiłuję owej refleksji wywołać. Temat mi się spodobał, poleciałam schematem. Ale schematy też są czasami fajne.
Pozdrawiam również.

Wasinka dziekuję za wszystkie przykłady. Postaram się przetrzymać je w głowie i w najbliższym czasie przelać na papier.

Dziękuję za wszystkie komentarze!

Wasinka: dziekuję za wszystkie uwagi. Poprawię, co się da. Kłopoty z interpunkcją...no, zawsze je miałam Do dziś tego nie ogarniam.
To prawda, że moje historyjki są różne. Ale to naturalne. Kiedy piszę coś w stylu 'Wenus', to muszę wejść w ten świat. Poczuć tą ciemność. Dlatego czasami potrzebuję wyjść na światło i napisać coś zupełnie innego. Myślę, że wiesz o co chodzi

amsa: dziękuję za komentarz Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie cieszy, że wyczułaś w nim jego muzyczność.

Od razu inny wymiar, prawda(^_^)

Boreash, to świetna, polska kapela grająca celtycką muzykę.

A przy okazji, pieśń wojenna, którą chciał ojciec Kalmy brzmi tak:

http://www.youtube.com/watch?v=27PFuhM90zw

Odzdrawiam

Dziekuję bardzo za przeczytanie i komentarz.
W rzeczy samej, nie ma dalszego ciągu. Ten tekst miał być taki, jak go określiłaś: ładny i lekki. Nic ponad to))Taki obrazek.

Jest to pierwszy tekst, który napisałam pod wpływem muzyki.

Usłyszałam mianowicie ten utwór:

http://www.youtube.com/watch?v=hfUJ36qi8Tw

Wyobraziłam sobie człowieka, do którego mógł należec tak wspaniały głos. I chciałam utrwalić jego istnienie w jakiejś krótkiej historyjce. Nawet tak prostej.
To jest właśnie radość z samego pisania(^_^)

Wasinka, z całego serca dziękuję Ci za przeczytanie tego tekstu. Co do dalszej części, to nie, nie będę kontynuować. To było coś, na kształt zabawy stylistykami. Połączenie różnych konwencji, jak sama zauważyłaś. Wymieszałam w jednym kotle różne przyprawy. Ale jej smak zależy od gustu czytającego. Ty byś zjadła to na obiad, ale niekoniecznie na niedzielny Co mnie bardzo cieszy

Pozdrawiam^^

Koncepcja tej historyjki od początku była zamierzona na XVII wiek. Hanka mieszka w chacie na skraju lasu, dzieli łóżko z licznym rodzeństwem. Hanka zresztą nie jest bohaterką inteligentą, czy jakoś bardziej rozgarniętą. Ot, córka chłopa albo młynarza. Ale cieszy mnie to, że interpretacja może być bardziej szersza i urozmaicona.
Dla sprostowania dodam datę na początku)
Odzdrawiam hmm...śniegowo? Bo u mnie za oknem pada. Eh, śnieg jest szalenie romantyczny!