Zacznę od serdecznych podziękowań. Aniu_Basnik - jestem Ci wdzięczny za komentarz. (Wszak przeszedłem solidną kindersztubę i Ojciec nie żałował ciężkiej ręki).
Obiecuję Ci, że postaram się wątek erotyczno - miłosny - wygłaskać i uczynić bardziej czytelnym.

Co do ekspresów do kawy ? Chmmm, chyba były już na Tytaniku, który zatonął w 1910 roku. Ale by nie mieć wątpliwości postaram się sprawdzić, (w internecie choćby).
(No i sprawdziłem z informacji: http://www.ekspresywmf.pl/o-marce/.../historia-ekspresow-wmf/ wynika, że w luksusowych restauracjach w 1935 roku mogły być już zainstalowane.

Cieszę się, że czekasz na następny kawałek powieści. Zobaczysz sama - oj będzie się działo... Obiecuję! Dwa kolejne rozdziały czekają już w poczekalni.

Pozdrawiam Cię Aniu, Kj

Pewnie eksperci od językowej poprawności znajdą jakieś usterki. Znalazłem jedno zdanie, w którym brakowało przecinka. Jednak nie jestem fachowcem od literatury, a z przecinkami też bywam na bakier, więc powiem o wrażeniach.

Opowiadanie przejmujące. Do łosi czuję sympatię i chyba dlatego jeszcze bardziej przeżywałem dramaturgię "Śmierci leśnego olbrzyma".
Myślę, że Autor perfekcyjnie, albo prawie perfekcyjnie ujął temat.
Po przeczytaniu, jeszcze bardziej nienawidzę myśliwych i z jeszcze większą sympatią myślę o poczciwych łosiach.
Pozdrawiam Autora, Kj
PS. Nie obrastaj jednak Polelu w piórka. Poczekaj na komentarze krytyczne i złośliwsze, które wymuszą na Tobie doskonalenie kunsztu.
Uważam, że osobnik jak ja, który nie zasługuje na miano literackiego znawcy, nie powinien wybierać oceny. Niech zrobią to za mnie lepsi.

Niedawno, może 2 miesiące temu, sensacją tabloidów, zilustrowaną fotograficzną dokumentacją, stało się przyłączenie krowy do stada przezacnych żubrów. Najwyraźniej nastąpił proces serdecznej adaptacji, dokonanej przez nie tak odległych krewnych ssaków, zresztą karmiących się podobnymi trawiasto - liściastymi przysmakami.
Więc, co tu mówić, historia adaptowania prosiaczka przez zacną lochę, ma wiele cech prawdopodobieństwa.
Opowiastka przyjemna, mogąca podobać się dzieciom, a zawarty na końcu morał o ważeniu słów, jaknajbardziej na miejscu.
Jedynie - akuratnie urozmaicałem sobie lekturą jedzone śniadanko - poczułem mdłości czytając o przystawce z tłustych dżdżownic.
Miejmy nadzieję, że mamusie powstrzymają się z czytaniem tego fragmentu, w trakcie dziecięcych posiłków.

Nie znam się za dobrze na wierszach, ale stara ballada wydała mi się bezpretensjonalna i nawet zabawna.