"miłość", wdzięczność, okazujesz z dużej litery

"choć"

Dalej także jest masa błędów i nie mogłem się skupić na czytaniu.

Proponowałbym najpierw skorygować takie błędy jak wyżej.
Później pisać zdania z dużej litery, dialogi zaczynać półpauzą.
Cyfry napisać słownie. Podzielić tekst by się nie zlewał.
Sam tekst zaczynał się ciekawie, nie dałem go rady czytać, ze względu na powyższe.
Pozdrawiam.

Ta musiała, bo w końcu wilczek nie wykonał polecenia rodziców (zakup mięsa). Tym samym bajka ma jeszcze dwie części.
Pozdrawiam

Dzięki.

Dzięki za wizytę i komentarz. Co do zakończenia to jest może naiwne, bo to bajka chociaż troszkę udziwniona.
pozdrawiam.

Dzięki za wizytę i miły komentarz.
Co do wskazanego zdania, to troszkę nad nim dumałem i nie dałem rady go zmienić. A Świadkowie Jehowy to taki stereotyp ich podejścia do życia i wiary. Wciąż mówią o Bogu, chodzą dwójkami, a niebo przedstawiają jak "ziemski raj". Chyba tylko ich kościół tak intensywnie propaguje wiarę i dlatego rodzinę Jana porównałem (zewnętrznie) do tego kościoła.
pozdrawiam.

Dzięki za wizytę i miły komentarz. W tym utworze nie chciałem moralizować, tylko wyolbrzymiłem pewne postawy i poglądy.
Pozdrawiam

Co do warsztatu to jest dosyć dobry, chociaż brakuje tego "czegoś"

zdanie dosyć nieskładne. "właśnie" z małej litery, słowo "takich" bym pominął, a ty dałaś podwójnie

Co do zawartości tekstu, to poruszasz tu nieco głębszy temat, niż stwierdzenie "nie chcę dzieci". Piszesz o sobie/bohaterce że ma 26 lat, nie pracuje, bo nie musi, jest z rodziny wielodzietnej (czwórka dzieci i już wielodzietna?), z rodziny dosyć biednej. Jak dla mnie bohaterka jest stosunkowo typowym produktem naszego nowoczesnego społeczeństwa. Jest tzn "dużym dzieckiem", które za nic nie chce brać odpowiedzialności. Nie chce dorosnąć, jednocześnie chce, by ludzie przytaknęli, że tak ma być. Pojawia się pytanie, to kiedy chcę dorosnąć? W wieku trzydziestu, czterdziestu lat, a może w ogóle nie chcę? Niestety póki co, człowiek jest tak skoncentrowany, że potomstwo może mieć w pewnym wieku i później już nie (przynajmniej tak jest z kobietą).

Jak pisałem posiadanie dzieci w tym przypadku jest najmniejszym problemem. Większym jest strach przed odpowiedzialnością za siebie. Stwierdzamy "jestem dzieckiem" i jesteśmy uratowani. Jeszcze nie dorosłem i jest fajnie. Możemy tym sposobem oddalić od siebie odpowiedzialność.

Co do mnie to mam dwójeczkę i pierwsze w wieku 26 lat i uważam, że mogłem wcześniej. Nasz organizm im starszy, tym ma mniejszą wydolność. Tym samym posiadanie dzieci w młodym wieku pozwala na w miarę sprawne funkcjonowanie, z drugiej zaś, jak osiągniemy wiek średni, to mamy dzieci dorosłe i wiele można wspólnie zdziałać. Ja dla przykładu z synem uczestniczę w maratonie pływackim (Otylliada), w zawodach w kolarstwie górskim itp.

Jak wychowywać dzieci jest osobnym dylematem i nie ma na nie właściwej odpowiedzi. Trzeba po prostu dążyć do ideału, będąc od niego daleko.

Podsumowując, by coś mieć z życia, trzeba coś z siebie dać, w przeciwnym przypadku można wpaść w marazm. Polecam zapoznać się się z eksperymentem "mysia utopia"
Pozdrawiam

Jak na bajkę dla dzieci może być. Dosyt dużo błędów.


raczej "Jedna z wież"

"wieży"

"nieznajoma"


"poleciła" z małej litery, zamiast "rozmieć" np. "rozpyl" lub "rozprosz"

W tym co piszesz coś jest. Fajnie by było, gdyby był jakiś odzew na pozostawione komentarze.
Pozdrawiam

Fajne luźne opowiadanie w zabawny sposób opisujące koleje losu. Nie ma tutaj dramatów, a opis z przymrużeniem oka.
Pozdrawiam.

Zacząłem czytać i od razu czułem, że czegoś mi brakuje. Brak uczuć bohaterów. Nie opisujesz ich, próbując je ukazać w dialogach. To jest zbyt mało, a w sytuacji problemów psychologicznych, niewypowiedziane przemyślenia nadają głębi. Kolejna rzecz traktowana przez ciebie po macoszemu to opisy. Prawie ich nie ma, a opisy nadają kolorytu. Same dialogi, na których się skupiłaś są dobre. Pomysł też ok. Popracować nad resztą i będzie super.
Pozdrawiam.

Utwór troszkę dziwny, gdyż nie wiem, czy czasem nie chcesz byśmy na to patrzyli z przymrużeniem oka. Ksiądz średnio mi pasuje do osoby rozwalającej komputer. Dziwny jest czerwony punkt i czerwone oczy bohatera. Wydaje mi się, iż traktujesz to troszkę z przymrużeniem oka, tym bardziej, że na początku przedstawiasz dylemat, czy lepszy ksiądz, czy tez wiedźma. Jeżeli jest to forma groteski, to ja to kupuję i podoba mi się. Przeszkadzają mi zbyt duże akapity.
Pozdrawiam.

Utwór dobrze się czyta i jak dla mnie jest dobry. Nie wiem, jak tam z realnością, gdyż zawsze wydawało mi się, iż po złamaniu kręgosłupa, człowiek nie może chodzić. Podoba mi się wiara bohaterki oraz jej ćwiczenie na schodach. Kiedyś sam tak właśnie ćwiczyłem, by utrzymać kondycję. Fajnie wprowadzasz to coś złego, które w sumie się nie ujawniło, ale czyha w pobliżu.
Pozdrawiam.

Proponowałbym zrobić kosmetykę opowiadania, czyli w dialogach zaczynać od dużych liter, liczby zapisywać słownie, zrobić akapity, wrzucić na stronę www.ortograf.pl co pomoże wychwycić błędy w interpunkcji.
A tak ogólnie nie jest najgorzej, a dokonanie powyższej korekty zdecydowanie ułatwi ocenę utworu.
Pozdrawiam.

Jestem po lekturze kolejnego listu i wydaje mi się, iż bez większej całości nie mają one większego sensu. Wymyśliłeś nową religię opartą o już istniejące. Wprowadzasz nowe postanie, oparte o stare, uniwersalne nauczenie. To wszystko pewnie spełniłoby swoja rolę, gdyby było wplecione do książki i nie mogło by dominować w fabule. Góra kilka listów, a reszta to wykreowany przez Ciebie świat.
Pozdrawiam.