Dzięki, Jago.
Cieszę się, że tekst przemówił nawet i "po latach". Pewnie, że młodzi są różni, na szczęście. Dużo jest też bardzo wartościowych osób, może nawet i statystycznie więcej niż wtedy, gdy ja byłem w ich wieku?
Dzięki za poczytanie!

Pozdrawiam jeszcze cieplej.

Mimo tragizmu tego momentu jakoś nie mogę oprzeć się poczuciu, że bardzo podoba mi się ta wizja...

Ale wracając do nieuniknionego jesiennienia. Jedni z czasem dziecinnieją, inni jesiennieją. Nie bałbym się jednak jakoś nadmiernie tego drugiego. Mimo melancholii całości procederu, podoba mi się stan podmiotki lirycznej, chciałbym poczuć z nią coś takiego. Myślę, że jest jej z tym dobrze. Mimo wszystko. Że to lubi. Choć to niemodne, wbrew zasadom, nie schlebia ogólnie przyjętym kanonom. Lubi to i tyle. A ja lubię czytać o tym, co podmiotka lubi. I w ogóle to jeszcze - od tak tlącego się żaru, to się aż gorąco robi.

Najważniejsze, to zjesiennieć się z godnością.

Dzięki serdeczne, cieszę się, że jakoś tam to trafia i choć trochę się podobało.

Pozdrawiam!

Dzięki, bardzo mi miło, że ktoś wraca jeszcze do tego starego tekstu.
Pozdrawiam!

Kawał dobrej recenzji. Mnie - zachwyciła do przeczytania.
A że i dość pochlebna, to tym mi milej. Cieszę się, że materia tak przyjemnych wrażeń dostarczyła. Dziękuję i pozdrawiam!

DoCo - dziękuję również.

Dzięki DoCo za wizytę i opinię. ;-)

Bardzo ciekawy i przykuwający uwagę wiersz.
Koncept przedni - umieszczenie podmiotu lirycznego w sytuacji strzelca wyborowego, a przeniesienie całego uczuciowego procederu na płaszczyznę sytuacji snajperskiej nie dość, że podsyca atmosferę i nadaje jej swoistego dreszczyku, to jednocześnie trafia (nomen omen) w sedno istoty zagadnienia, ukazując trafną metaforyką męski punkt widzenia...

Słowem - świetny pomysł.
I pięknie przedstawione rozdarcie. Tekst trafił gdzie miał trafić. Jak snajper. Dobre, nawet bardzo.

No proszę, co za przyjemny powiew świeżości. Dobry tekst, napisany własnym stylem i ciekawą estetyką.
Podobają mi się takie zabawy, "naciąganie" słów, a wręcz przeciąganie ich ponad miarę, co daje - o dziwo - ciekawe rezultaty. Wzroczę i zeźrenić oczywiście to majstersztyki, powtórzę za ghostem, ale cała zabawa semantyką w tym wierszu jest godna pozazdroszczenia.

świetny pierwszy tekst.

Ja, podobnie jak Ananke, pozwolę sobie na herezję w osądzie tematu i też powiem, że podoba mi się bardziej dłuższa, pierwotna wersja. I odnosząc się do pierwszego mojego komentarza, chciałem zauważyć, że teraz już jestem usatysfakcjonowany.

Że patetyczne? A nawet jeśli, to co? Gdzie i kiedy sięgać po patos, jak nie w takiej chwili jaką przeżywa PeeL(ka)? Zresztą, przestrzeń wiersza jak najbardziej tutaj patos upoważnia i z chęcią dopuszcza - w rytuałach kościelnych i w monumentalnej architekturze gotyckich katedr patos czuje się jak u siebie w domu. I ma prawo.

A część, której tak bardzo mi brakowało (o witrażach), bardzo miło i przyjemnie mnie zaskoczyła.
No i te
są prześwietne...

Jestem więc wyznawcą wiernym pierwotnej wersji Twojej religii.

Smakowity erotyk ocierający się o igranie z granicą sacrum-profanum. Więc już plus.
A sklepienie krzyżowo - żebrowe to moje ulubione.

Ale, do diabła, czemu tego tak mało?
A gdzie "wchodzenie niczym światło przez rozetę"? A czemu nie ma "kołysania transeptem Twoich ramion"? A gdzie wreszcie jasne i szczere "witraże oczu"?

Nic, tylko ręce wspinające się po strzelistych - oczywiście - kolumnach... Ech, kobiety. ;-)

Wiesz, że mi się podoba. Ale chciałoby się więcej.
Pozdrawiam!

I jeszcze jedna liczba:
0 propozycji opublikowania tego drukiem gdziekolwiek. Zgadza się?
Przypadek? Nie sądzę...

Idąc tym tropem, trzeba byłoby wywnioskować, że są to właściwi ludzie na właściwym miejscu - grupa, idealnie reprezentująca właściwości współczesności. I chyba tak jest. Jakie czasy- taka subkultura...
Dzięki za opinię, zajrzenie i poczytanie!

Nie przejmuj się. To przecież nie Ty, tylko wyobrażenie dziecka o Tobie. Wszyscy jesteśmy statystami w filmach innych ludzi.
Pozdrawiam!

A jest, faktycznie!
Śliczna sweetfocia, mraaau.

Dzięki, Mike, za notkę. Piona!

Drogi Heisenberg, otóż to, dokładnie tak jak zauważasz - nie można czegoś zrobić, żeby nie było symbolem. Podobnie jak nie zrobienie czegoś - też za symbol jest brane (np. nie założyłem konta na fejsie - tak, ja też - to już zaraz się buntuję i niewiarygodnie pierdolę system). Cieszę się, że wyłapałeś to, co najbardziej drażniącą nutą w tym tekście rozbrzmiewa. Dzięki za zajrzenie, wrażenia, i najwyższą notę!

Urocza Dark, Kraków, jak każde miejsce, niejedną ma stronę i niejedno oblicze. Jasne, jest piękny, uroczy, godzien zobaczenia. Ale ma też swoje bolączki i wstydliwe rejony. Nie piszę teraz o topografii.
Ale cieszę się, że rzuciłaś okiem.
P.S.: wrzuć tu kiedyś jakąś swoją selfie na portal!

Pozdrawiam Was serdecznie!