No, trudne. Ale dla mnie trochę tendencyjne, jak to napisał Sagit - takie dołowanie się, ach, lepiej od razu iść się powiesić, nie? Takie myślenie było przez jakiś czas modne, rzekłbym, że nawet realizacja takich była popularna... Przyłączam się do życzeń Sagitariusa

Ech... Wiesz... Oczyma wyobraźni widzę związanego na krześle faceta i kobietę stojącą przed nim z nożem i zadającą to pytanie... Bo facet ten to był świnia... To pierwsze skojarzenie. Bardzo dobry wiersz.

Ładne. Miłe. Sympatyczne. Dobre. Gratulacje pełnej czwórki .

Ech, ja mam ten tekst w biurku i tam zostanie .

Prawda? Do teraz trzymam w biurko opowiadanie, jakie napisałem w podstawówce. Ale już dawno podjąłem decyzję, że owe opowiadanie nigdy nie zostanie opublikowane. Jest za bardzo przerażające . Wywołuje myśli pełne przerażenia - "Boże, ja to napisałem?" .

Ech... takie jakieś... No kurde nie wiem. Dziwne trochę. Przypomina bardziej jakiś monolog... I rzeczywiście niektóre rymy na siłę... Są, jak napisał Sagitarius, pytania, ale dla mnie one się nie kryją - właśnie nie kryją, są zadane wprost. I dlatego wiersz jest jakiś taki... Mieszane mam uczucia.

Podobnież jak Lina, ale... dla mnie fragment "Długością oddalone odległą" trochę kojarzy się z masłem maślanym... Trochę, nawet troszeczkę, ale jednak...

Albo mi się wydaje, albo dwa pierwsze wersy mówią prawie to samo? Słabe troszkę. Trochę, nawet bym powiedział...

Hmm, "polska złota jesień". Tyle, że też mnie za bardzo nie przekonał. Jakoś tak... Nie wiem...

A mogę napisać komentarz do komentarza :> ?? Bo powyższym komentarz to świetnie trafił w 10 "X" (pozdrawiam łuczników ). Fakt, wiersz mówi prosto o tym, co jest i jak. Hmm...

No, zgodzę się... Melodyjny nie jest, nawet, jak czytałem go w szybkim tempie tylko w myślach, jakoś tak miałem wrażenie, że nie ma jednolitego tempa... Nie wiem, czy faktycznie wiersz nie przypomina trochę mojego "Wampira" - bardziej "układany" w rymy, niż mający coś przesłać, przekazać. Ale to moje tylko zdanie .

PS. A w ogóle to liczyłem na melodyjny wiersz o wilkołaku...

Jej, ale to głupie - w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu... Oczyma wyobraźni widzę śmiesznego gościa ubranego w jakieś zabawne ciuchy tańczącego po biurku w starej bibliotece, skaczącego z jednej półki na drugą, w jakimś musicalu, he he...

A teraz, oceniając jak twórca twórcę to tylko... cholernie dobry tekst. Bo taki zwyczajnie, prostolinijnie głupawy w jak najbardziej pozytywnym sensie . Gratki

No, nikt nie miał odwagi powiedzieć wprost ?? UTOPIA. Miła, ale utopia.

PS. A ja wezmę udział w konkursie. W rymowanych wierszach komercyjnych jeszcze jakoś sobie radzę. Tylko mam nadzieję, że znajdę chęci i czas do zapisania słów przed terminem, he he .

No dokładnie, trudno się nie zgodzić. Odwagą nie byłoby na pewno samookaleczenie. Poz tym nie jest powiedziane dosłownie, że umówili się na wspólne samobójstwo poza krótkim "ja pójdę za tobą". Hmm... Chłopaka nie rozumiem, bo skoro dziewczyna była córką biznesmena, a on takim dupkiem, to mógłby się ułożyć jeśli nie na całe życie, to na sporą jego część, wykorzystując dramatyczną chęć zapomnienia pęknięcia serca, jakie bez wątpienia miała owa dziewczyna po tym, jak zostawił ją poprzedni. I dla mnie też chłopak ów nie był tchórzem, tylko dupkiem, w dodatku nie umiejącym dbać o swoje interesy, bo cóż mu dało samobójstwo dziewczyny? Nawet nie zaspokojenie chorej potrzeby obserwacji śmierci, bo sobie poszedł. A może satysfakcję, że potrafił doprowadzić kogoś do takiego kroku? I też to byłoby błędne, on tylko wtedy wykorzystałby miejsce i czas, bo przecież dziewczyna była już porzuconą, co samo w sobie mogło wywołać pewne samobójcze skłonności... Ale się rozpisałem, no . Poza tymi rzeczami, o których wspomniałem w tym króciutkim komentarzu, zasadniczo tekst dobry i ciekawy .

Nie ma czego wybaczać, błędy zawsze się pojawią, a Ty zawsze możesz podesłać poprawkę .