Purpurze, bardzo mi się podobała ta miniaturka i dziękuję za mądrą naukę. Szczegół od siebie - akurat trzynaście róż, przyciasny węzeł krawata współgrający z dusznym życiem bohatera. Męski punkt widzenia, cyniczny, a jednak jakoś uroczy.
Zgrabnie wpleciony monolog wewnętrzny to też coś, co cenię. Szkoda tylko, że nie jest dłuższa ta Twoja drobnostka, bo czuję, że mogłoby powstać fajne opowiadanie. Mimo klamry, wydaje się, że jest to fragment wycięty ze środka większej całości.
Pozdrawiam, do następnego!

Bardzo dziękuję za komentarze . Cóż, oczywiście, że zainspirowało mnie życie - to, że takich wydarzeń jest multum, wcale nie znaczy, że nie warto o tym pisać. Moim zamiarem było opisanie wakacyjnej historii - nie tylko tej panienki, również tego pana, która w finale niesie poważne konsekwencje dla wielu osób. Wybory życiowe, które podejmujemy, często są przypadkowe. Czas, miejsce, okoliczności życiowe powodują, że nie zastanawiamy się nad nimi, w efekcie lądując w innej rzeczywistości, niż byśmy sobie życzyli. To była inspiracja do napisania tekstu. Z założenia miał mieć lekką formę, lecz nie do końca trywialną treść. Szkoda, że nie do końca udało mi się to przekazać . Cieszę się niemniej, że miło się czytało. Przecinki, o tak, ciągle nie udaje mi się ich zredukować, postanawiam poprawę .

KoRd, bardzo dziękuję za komentarz, miłe słowa i uwagi. Moim założeniem było, że ojciec Władysław wraz ze swoim ojcem wybudował dom tuż przed ślubem, czyli jakieś trzydzieści lat wcześniej, aby przenieść się do niego z małżonką przed powiększeniem rodziny.Wydaje mi się, że dobrze wykombinowałam .
Z pozdrowieniami,
Margara

Faith, jestem tekstem zachwycona i biorę go za wzór - piękna, subtelna proza, napisana z ogromną wrażliwością na człowieka. Przy okazji wywiązała się bardzo ciekawa dyskusja pod spodem, inspirująca sama w sobie
Pozdrawiam,
Margara

Notoco, podoba mi się Twój utwór, ten w wersji poprawionej brzmi mocniej. Ciekawe porównanie siły wiatru do słabości związku, łatwości, z jaką przychodzi nam przysięgać i trudności w wytrwaniu. Temat uniwersalny, raz jeszcze opisany - krótko, zwięźle, a zarazem gorzko.

Gorgiaszu, bardzo mi się podobają Twoje opowiadania, głównie ze względu na piękny język. Malujesz piórem, masz własny, specyficzny styl. To jest Twoje bogactwo i element wyróżniający.
Do mnie opowiadania trafiają, zachwycają, dają chwilę zadumy w szalonym pędzie. Są przyczynkiem do medytacji nad pięknem i złożonością świata, w którym przyszło nam żyć.

Esere, bardzo dziękuję za komentarz i miłe słowa.
Rzeczywiście, sama zauważyłam, że lubię zdania piętrowe składać. Staram się je skracać, pracuję nad tym.
Pozdrawiam serdecznie,
Margara

Gorgiaszu, bardzo dziękuję za ten komentarz - jestem wśród Was od kilku zaledwie dni, a właśnie Twoje teksty przykuły moją uwagę, więc jest mi niezmiernie miło, że zechciałeś pochylić się nad moją Zośką. W chwili względnego spokoju, którą wyrwę od życia przemocą, napiszę, obiecuję, rzeczowy na ich temat komentarz.
Zgadzam się, edycja pozostawia wiele do życzenia - wyłapałam kilka innych literówek, postaram się staranniej do niej przyłożyć.
Co do w założeniu miała to być trójca, powiedziana na jednym wydechu, stąd brak przecinków. Może taka interpunkcja: byłaby bardziej adekwatna?
Oj widać, że bimbru nie pijam, skoro nawet nie jestem pewna, jak się odmienia .
Z pozdrowieniami,
Margara

Dziękuję za oba komentarze. Cieszę się, że zechcieliście przeczytać, napisać parę słów. Trawa, masz rację - mogłoby się obyć bez przecinków i dużych liter, utwór z pewnością nic by nie stracił w przekazie. Również zaimki tu i ówdzie niepotrzebne.
Notoco, miód na moje debiutujące serce lejesz, bardzo, bardzo dziękuję - cieszę się, że się podobało i że zdołałaś odnaleźć w tekście swoje emocje.
Pozdrawiam serdecznie!