Czyta się bardzo przyjemnie, ciekawe opowiadanie i dobrze napisane. Część czytelników (w tym ja) odnajdzie siebie w sposobie myślenia bohatera. Dialogi pełne humoru i to jest duży plus. Przyznam się, że przedstawiony świat skojarzył mi się początkowo z jakąś sektą, może z mormonami. Trudno uwierzyć, że taki raj naprawdę gdzieś istnieje, ale przedstawiasz go w tak przekonujący sposób, że uwierzyłam. I na końcu, kiedy przyjechała Aneta, zrobiło mi się przykro, że został zbrukany, tacy ludzie potrafią wszystko spaprać. Wierzę jednak, że Wódz i Szaman nie pozwolą jej zakłócić sielanki na dłużej, a może nawet uda im się skutecznie przepędzić z niej złe duchy.

niezgrabnie zabrzmiało to wtrącenie z biustem - można zrozumieć, że biust nie był wysoki i szczupły, albo biust i blond włosy były upięte do góry.
może tak:
Jest wysoka i szczupła, ma blond włosy upięte do góry, szare oczy, śniadą cerę i zgrabny (pokaźny? obfity? ) biust.

Kolejny Twój wiersz, który mi się spodobał, lubię taki styl pisania.
Motyw lustrzanego odbicia można interpretować również tak: nie daj się przyłapać i przeciągnąć na drugą stronę lustra - kłania się Alicja w Krainie Czarów.

Fajny pomysł na wiersz. Dopatrzyłam się tu ciekawego zestawu filmów - Titanic, Zapach kobiety, życie jest piękne. A motyw lotu sokoła?

Po latach zmienia się postrzeganie ukochanej osoby, spadają różowe okulary a i czas robi swoje, to naturalne. Dobrze jest czuć, że nie tylko wygląd jest ważny, ale przede wszystkim wartości wewnętrzne. Najbardziej ujęła mnie puenta. Każda kobieta chciałaby usłyszeć takie wyznanie.

sprawiłeś mi wielką radość tymi słowami, dokładnie to chciałam w tym wierszu wyrazić.

Michale, bardzo dziękuję za miły komentarz.

nie pytaj dokąd wiatr pofrunie
to jego tajemnica
z błękitu kradnie kilka chmurek
i zawsze mnie zachwyca

Prześpię się z tym, bo już mi chmurki zaczęły uszami wylatywać

Pozbyłam się rymu męskiego. Zależało mi na czasowniku 'poleciał' w pierwszym wersie, rym do niego 'wyciął' nie bardzo mnie satysfakcjonuje, ale w tej chwili nic innego nie przychodzi mi do głowy. Akcenty i średniówka chyba już w porządku, przynajmniej na moje niewprawne ucho.

Mila, jeszcze raz wielkie dzięki

nie pytaj dokąd wiatr poleciał
to jego tajemnica
z błękitu kilka chmurek wyciął
i zawsze mnie zachwyca

gdy tańcząc ponad horyzontem
okręca je i wznosi
zmęczone skrzydła karmi słońcem
zanurza w chłodnej rosie

oprósza mgiełką barwy tęczy
maluje po swojemu
a ja się uczę jak połączyć
czerń żalu z bielą śniegu

paletę z farbą trzymam w dłoni
i szybko muskam pędzlem
jak wiatr na płótnie chcę dogonić
niedoścignione szczęście

szare obrazy płaczą deszczem
z grzeczności się zachwycasz
nie pytaj czemu smutna jestem
to moja tajemnica

Miladoro, 9/5/4 tylko w nieparzystych wersach, w parzystych 7/3/4 - przynajmniej takie było założenie, które niestety nie do końca udało mi się zrealizować (akcenty).

nie pytaj skąd przyleciał wiatr
to jego tajemnica
z błękitu kilka chmurek skradł
i zawsze mnie zachwyca
tak brzmiała początkowo pierwsza zwrotka (8 sylab w nieparzystych wersach), chciałam wyrównać do 9 sylab jak w innych zwrotkach, ale zdaje się, że to była poprawka na gorsze?

Drugiej opcji nie biorę pod uwagę - nie chciałabym przerabiać całego wiersza na rymy męskie.

Myślę, jak zmienić pierwszy wers, żeby pozbyć się rymu męskiego, chociaż podoba mi się jego brzmienie i wolałabym uniknąć zmiany. Z kolei słowa 'wiatr' nie przerobię na słowo wielosylabowe, 'wiatry' brzmiałyby niepożądanie
Mam zagwozdkę, będę myśleć.

Dziękuję bardzo za poświęcony czas i komentarz.
I za 'ujmujący'

Wielokropek jest pełen oczekiwania, niedopowiedzeń, nadziei, a przy tym taki malowniczy i poetycki, no jak go nie kochać najbardziej?
Kiedy zaczynałam pisać i publikować w internecie, moje utwory naszpikowane były wielokropkami, podobnie jak utwory innych początkujących. Ten wierszyk powstał, gdy już mi uświadomiono, że nadmiar jest be, ale sentyment nadal trwa

Podmiot kocha 'za głośne' wykrzykniki w sensie 'zbyt głośne'.

Przecinek po 'nawiasami' - wydaje mi się, że może być, ale nie musi. Możliwe, że tylko mi się wydaje.

Dziękuję za komentarz.

Rytmiczny wiersz z bardzo dobrymi rymami, treść, która trafia i zostaje w czytelniku na długo. Czytanie takich wierszy to czysta przyjemność.

to mi się najbardziej podoba
Różne może być milczenie - złowrogie, wynikające ze znudzenia, nieśmiałości itp. Najlepiej milczy się z kimś kto nadaje na tych samych falach.

Zgrabny wiersz. Modlitwa taka jak powinna być - spokojna, z pokorą i wiarą. Nasuwa się pytanie, czy nadal taka będzie u kresu żywota.

podkreślone słowa jak dwa grzyby w barszczu

Taniec na wulkanie wiąże się z pewnym ryzykiem, ale ileż dostarcza radości I peelka zdaje się o tym wiedzieć, bo przewiduje po kolei bieg wydarzeń, jakby na niejednym wulkanie już tańczyła. Wie też, że nie wielkie słowa są ważne, a wszystko przemija i trzeba cieszyć się chwilą. Wiersz mi się podoba, ale poddałabym go jeszcze lekkiej kosmetyce w celu uniknięcia powtórzeń.

Zbytnie oswojenie nie wyszłoby chyba peelce na zdrowie, dobrze od czasu do czasu odrobinę zdziczeć. Podoba mi się, czuć tutaj oddech wolności, niezależności.

rozbawiła mnie ta myśl
w sumie nieważne gdzie, byle razem
...ale żeby w błotku? niezbyt romantycznie.

Tytuł kieruje bezbłędnie do K2. Miłośnicy gór chętnie przyrównują niezdobyty szczyt do kobiety - zimnej, nieprzystępnej, wyrachowanej. Wiersz na czasie i budzi emocje w świetle niedawnej tragedii. Nie mogę się jednak pozbyć poczucia, że temat został potraktowany powierzchownie, brakuje mi jakiejś oryginalnej metafory, myśli, która by mną wstrząsnęła.
Forma mi nie pasuje, konsekwentnie budujesz według tego samego schematu dwa pierwsze i dwa następne fragmenty, co skutkuje sztucznością wypowiedzi. Rym na końcu umiała - odebrała jeszcze tę sztuczność potęguje.