Całkiem ciekawy tekst. Szukam czasem w archiwach pp czegoś starszego i względnie dobrego jednocześnie, właśnie znalazłem to Scenka erotyczna rzeczywiście dobra, pełna ironii, ale też umiejętnie "stopniowanego napięcia" Szkoda, że to tylko jedna z części większej całości, więc nie bardzo wiemy, co było wcześniej, a co będzie potem. Będzie kiedyś dalszy ciąg?

Przecinek przed "a" stawiamy prawie zawsze, a w środku "a że" nigdy.



Więcej grzechów nie pamiętam, a farsowy obrazek świąteczny nawet mi się podoba, a choć nie grzeszy wielką oryginalnością, to jej braku na pewno nie można mu odmówić.

P.S. Miniaturowa forma prawdopodobnie okazała się zbawieniem

Oj, nie, nie, nie! Zupełnie nie tego się spodziewałem. Zaskoczyłeś mnie chyba na wszystkich płaszczyznach, zarówno treściowo, jak i formalnie, pozytywnie i negatywnie. Niestety bardziej to drugie.
Ale po kolei.
1) Błędy. O dziwo, jest ich zdecydowanie mniej niż myślałem. Te, które są, prawie nie rzucają się w oczy. Możliwe, że jest ich mniej niż w poprzednich, krótkich tekstach, ale nawet nie chce mi się ich ani liczyć, ani wypunktowywać.
2) Treść. Oczywiście zrzynasz jak leci z "Jądra ciemności" i trochę chyba też z nakręconego na jego podstawie "Czasu Apokalipsy". Mówię "chyba", bo nie pamiętam już, czy scenę opisu Kurtza przez dziennikarza Coppola zerżnął od Conrada, czy wymyślił sam, pewne jest, że to

brzmi jakoś dziwnie podobnie do tego:
http://www.imdb.com/character/.../quotes

Dodajmy jeszcze wzmianki o doświadczonym marynarzu, który wraca do Londynu, białych plamach na mapie, długą drogę do Kurtza, kilka trupów tuż przed spotkaniem z wodzem/doktorem... No i mamy właściwie "Jądro ciemności", przeniesione na klimat arktyczny. Ale schemat ten sam. To widać gołym okiem dla kogoś, kto czytał wersję Conrada lub przynajmniej widział film Coppoli. Szkoda tylko, że poza zmianą klimatu ten tekst nic nie wnosi!
Muszę przyznać, że jestem tym z lekka oburzony Fakt, nie uważam oryginalności za jedyny wyznacznik dobrej literatury. Ba, z tego powodu jestem nawet dość radykalnym przeciwnikiem praw autorskich Ale to znaczy to tylko tyle, że uznaję prawo do wykorzystywania minionych dzieł i dziełek do tworzenia nowych w rozmaity sposób. Natomiast nie zawsze mi się to musi podobać, zwł. gdy nie widzę próby twórczego przekształcenia tych wcześniejszych motywów, choćby i z ironią.
A to od pewnego momentu czytałem tylko i wyłącznie z ciekawości, jak skończy Kurtz, z pewną nadzieją na to, że może jednak nie skończy i, co rzadko się zdarza, zatriumfuje zło. Sam nie wiem, co lepsze.

Radzę poczytać jak najwięcej tekstów zainspirowanych częściowo conradowskim utworem, np. "W dół, do ziemi" Roberta Silverberga.

3) Szczegóły (merytoryczne), bo podobno właśnie w nich tkwi, nomen omen, diabeł. Tzn. nie trzeba tego sprawdzać na ludziach, że w zimnym powietrzu martwe ciała nie rozkładają się tak szybko, żeby od razu czuć było odór. Ale OK, korytarz musi być pewnie jakoś ogrzewany, a Kurtz zabił gości wcześniej i nie zdążył pochować przed przyjazdem Willarda. Tylko dlaczego strzela sobie w łeb akurat zaraz po jego przyjeździe?

I to by było na tyle.
Groza, groza!

Jasny gwint, długie Zwłaszcza w porównaniu z Twoimi poprzednimi. Na razie powiem tyle: mimo zapewne sporej ilości błędów i być może paru niezgodności z moimi poglądami zapowiada się dość ciekawie, Jednak największy zarzut, jaki już teraz wysuwam to zbyt szybkie, a zwłaszcza sztuczne przejście od pierwszej narracji do opowieści Willarda. Ogólnie tekst trochę powiewa mi Conradem w wersji "arktycznej" i to by było zdecydowanie na plus, ale u Conrada najlepsze jest dokładne pokazywanie charakterów od pierwszego ich pojawienia się. A ten Willard nagle wskakuje tu na pierwszy plan trochę tak, jak w filmowej wersji "Ogniem i mieczem" Jerzy Bończak (fatalnie wybrany do roli szlachcica Daniela Czaplińskiego). Modląc się, by równie efektownie stąd nie wyleciał czytam dalej

To już na początku: rozumiem, że chcesz wprowadzić tu jakąś zgrabną metaforę, ale niestety nie wychodzi, bo jeśli już ten liść nie jest po prostu pożółkły, tylko musi być "pięknie pożółkły", to od razu czytelnik domyśla się, że i śmierć Twoim zdaniem powinna być piękna. W czym oczywiście nie byłoby nic złego, gdyby to było jakoś zaznaczone.
Wybacz, ale w drugim akapicie jeszcze bardziej prosisz się o krytykę.

Jeśli z góry zakładasz, że i tak nikt nie złapie o co chodzi, to po co w ogóle ten tekst piszesz? Nikt Ci nie broni napisać czegoś bardzo osobistego dla siebie czy najbliższej rodziny, ale zastanów się, co my z tego będziemy mieć. No, chyba że to miała być autoironia, ale raczej nie sądzę...

Ooooj, się rozpędziłem, ale widzę, że dalej jest już jakby lepiej. Trzeci akapit dość oryginalny. Poruszasz tu ciekawy temat: jaki ma sens silenie się na oryginalność, skoro wszystko już było i stało się powszednie. Rozumiem, że takie puszczanie do nas oka, ale wyszło by może lepiej z pewną, nieco większą dawką ironii?
Bo bez tego niestety bardzo szybko popadasz w banał, który ciągnie się już do końca, a w ogóle kilku zdań nie mogłem zakumać.

Cóż, chciałem, żeby było lepiej, ale na razie nie jest, sorry Ale może będzie za jakiś czas?

A ja znów mam problem z napisaniem czegokolwiek o Twoim tekście. Trochę łatwiej z oceną, bo generalnie znów mi się podobał. Ale po prostu mam wrażenie, że już wszyscy wszystko najważniejsze wypisali. Więc na razie zostawiam Bdb i spadam (do innej ) .

To są przykłady tych swoistych gier słownych, czyż nie? Z tym że ja nie mówię generalnie, że one są złe, tylko po prostu, hm, nie wiem, czasem mi pasują, a czasem ja na nich pasuję. Oczywiście teraz, wypowiedziawszy to zdanie, aż się chyba proszę o zjadliwą ripostę, więc się nie przejmuj i wal śmiało

Swoją drogą czytałem innego Imre, zgaduję że wiesz o kogo chodzi i bardzo Ci jego dzieła polecam Z Węgrów podobno wart polecenia jest jeszcze niejaki László Németh, ale tu już opieram się na zdaniu mej rodzicielki.

Serdeczne.

Cóż mogę napisać? T opowiadanie mogło by do mnie trafić z co najmniej dwóch powodów:
1) tematyka związana językoznawstwem / fonetyką / translatoryką / różnicami kulturowymi, ogólnie rzecz biorąc lubię się bawić w te klocki, chyba że akurat zakuwam do jakiegoś smętnego egzaminu
2) tematyka związana z winami, których jakimś szczególnym znawcą może nie jestem, ale Tokaj swego czasu lubiłem

A mimo to, schodząc do tej piwnicy, co jakiś czas potykałem się o gry słowne i rymy, albo zawadzałem głową o zbyt niski sufit języka węgierskiego

Jako przyszły (mam nadzieję) tłumacz angielskiego powiem tak: lubię refleksje nad językiem, zwłaszcza te połączone z odpowiednią porcją "dopalacza", ale dla mi to nie wystarcza. A tak, wiem, że tu jest coś więcej, ale choć nawet kobiecą literaturę potrafię czasem dobrze zrozumieć, ale tutaj po kilku czytaniach z rzędu wciąż napisałbym to samo, co Sirmicho w swoim pierwszym komentarzu.

Oczywiście wrócę tu jeszcze w wolnym czasie i spróbuję ocenić. Tylko mi nie mów, że powinienem sobie nalać wina i zapuścić nastrojową muzyczkę, bo naprawdę to zrobię, a efekt może Cię zmiażdżyć

Oooo, no, tak właśnie myślałem, że to mogłaś znać, ale aż takiej kolekcji literatury japońskiej to się chyba nie spodziewałem. Ja tam zresztą nie jestem aż takim znów pasjonatem na tym punkcie, po prostu "Głos góry" akurat bardzo mi się spodobał, a ten kawałek wyjaśniający tytuł jest po prostu wspaniały i tak mi się w pamięć wrył, że siłą rzeczy zauważyłem tutaj swoisty "plagiat", oczywiście niezamierzony. To prawda, że czytając książki, zawsze coś z nich podświadomie sobie przyswajamy, nawet jeśli dana książka nam się w ogóle nie podoba (a jak się podoba, to jeszcze bardziej). I to jest właśnie druga z moich odwiecznych wątpliwości: czy w takim razie czytać jak najwięcej tych pisarzy z najwyższych półek, powoli nimi "nasiąkać", ryzykując powtarzanie się po nich w pisaniu czy może lepiej czytać jak najmniej, żeby stworzyć coś odkrywczego, "własnego"? Ale tu już wkraczam na nieco niebezpieczny teren gombrowiczowskiej walki z formą, która zapewne z tym tekstem nie ma nic wspólnego...
Ale się zagalopowałem
No więc, co do reszty: "Śpiące piękności" to kolejna książka na mojej liście, za którą obiecuję sobie się zabrać i pewnie prędzej czy później się to uda. W każdym razie dziękuję bardzo za przypomnienie.
No tak, ilość słów też jest stała. Zresztą, ja nawet nie mówię, że wszystko zawsze musi być oryginalne, bo przecież do tego trza by było stworzyć nowy język, nieprawdaż? A po co tworzyć język, którego nikt, poza autorem, nie rozumie? No i właśnie tu jest pies pogrzebany: wiadomo przecież, że trzeba pisać w miarę zrozumiale, ale też od dzieła często wymaga się jakiejś odrobiny tajemniczości, zagadki, alegorii... A my, pp-ludki i nie tylko my, bo też i pisarze wydający swe książki, w większości miotamy się między tymi dwoma biegunami: treściowym a czystoformalnym i oczywiście na wyczucie próbujemy znaleźć jakiś Złoty Środek (czy coś takiego w ogóle istnieje?). Ale mi od ładnych paru lat chodzi po głowie pytanie: jeśli sztuka ma być możliwie najbardziej tajemnicza, to czy nie jest ona fałszywa? Tzn. czy w ogóle moralne jest tworzenie sztuki zamiast np. reportażu?

Oj, znowu się zagalopowałem. Przepraszam, wiem, że miejscem na takie przemyślenia jest forum, ale jakoś tak nie mogłem się powstrzymać

No więc lecimy dalej... Aha, dalej już nie będzie, chyba że w następnym komentarzu. No, może jeszcze zakończę przewrotnie, bo (podobno) po marksistowsku: każdemu według jego potrzeb
Buźka

W końcu przybyłem ponownie Muszę powiedzieć, że przeczytałem ten tekst kilka razy z rzędu także ze wskazówkami zawartymi w kluczu i... nie załapałem. Tzn. owszem, łapię, ale albo to chyba jednak nie dla mnie (?) albo lepiej czytałoby się na papierze, zwłaszcza na dworze, przy dobrym wietrze Tak czy inaczej, wciąż zostawiam bez oceny i chyba tak już zostanie, co nie zmienia faktu, że jest to mistrzostwo językowe.

Tak w ogóle, to po raz kolejny nurtuje mnie problem: czy dobry tekst powinien być maksymalnie czytelny czy też jak najbardziej zawiły, pełen dziwnej symboliki, na której zrozumienie skazani są nieliczni? I może to właśnie jest plus tego opowiadania: nie tyle nawet się podoba, co zmusza do refleksji. Nie tylko nad zawiłą nieco treścią, ale i literaturą samą w sobie. I tym optymistycznym akcentem kończę ten komentarz i obiecując nadrobić pozostałe zaległości w komentowaniu niedawnych dzieł autorki, pozdrawiam ją serdecznie.

P.S.
Miladoro, jeszcze odnośnie ostatniego zdania bohaterki:

gdybym był bardziej złośliwy, powiedziałbym, że jest to plagiat z książki "Głos góry" Yasunari Kawabaty, którą zresztą, komu jak komu, ale Tobie polecam szczególnie

Co do treści: dużo prawdy, ale też i dużo banału. Szczerze pisząc, od dłuższego już czasu mam podobne zdanie o wszelkich służbach mundurowych. Niby są po to, by nas chronić przed bandziorami / pożarami / degradacją środowiska i czym tam jeszcze, ale kto mi udowodni, że przynajmniej od czasu do czasu nie wykorzystają swej władzy, by z tortu podarowanego im przez uczciwych obywateli odkroić jak największy kawałek? Zresztą, nie mam zamiaru się tu szczegółowo rozpisywać, może i straż miejska jest tu szczególnym przypadkiem, bo wyjątkowo często karzą za przysłowiowe "rzucenie papierka", ale mnie w każdym razie ten tekst ani trochę nie zaskoczył treściowo.
A forma też taka sobie. Widać tu dążenie autora i narratora w jednej osobie do przedstawiania prawdy, ale właśnie dlatego się to raczej chyba nie nadaje na groteskę, bardziej na reportaż.

Dobre, mimo wszystko! Przedmówcy wprawdzie powiedzieli już prawie wszystko, co też i ja zauważyłem, ale żeby nie marnować słów w tym komentarzu powiem, że moim zdaniem dobrze by było wprowadzić trochę więcej konkretów w miejscu "(Potoki pustych słów i straconych pieniędzy podatników)". Ale i tak jest dobrze: jest parodia, więc siłą rzeczy odejście od realizmu, ale zarazem bardzo czytelne.

P.S.
Co do wątku z Hong Kongiem, nie to żebym pana Gadzinowskiego uwielbiał, ale w tym przypadku mam wrażenie, że on właśnie chciał powiedzieć coś inteligentnego, ale oczywiście mówić jakoś też trza umieć, a on się jakby sam prosił o ten śmiech na sali

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony opowiadanie bardzo emocjonujące i zarazem nie pozbawione przemyśleń dotyczących mentalnej kondycji współczesnego człowieka (ładnie mi się powiedziało na dobry początek ). Ale z drugiej: niektóre wątki jakby przebrzmiałe, zarówno w kontekście dwóch pierwszych części, jak i w ogóle. Ale oryginalnie przedstawione. Jednak znów mam wątpliwości, czy jest sens mieszać fantastykę z realiami, zwł. nazwami dobrze znanych mi miejsc. Choć też właśnie taka właśnie historia mogła się naprawdę wydarzyć.

Biorąc to wszystko pod uwagę i doliczając dwa zauważone przecinki do usunięcia:



stwierdzam, iż Oke nie myliła się w swych prognozach odnośnie spodobania mi się tekstu i że wychodzi on zdecydowanie na plus, a ściślej na Bdb+.

Studiuję filologię angielską, to i od razu mi się w oczy rzuciło. Wiesz, przeczytałem jeszcze raz, tym razem bez pośpiechu i uwzględniwszy to "pisarskie" drugie dno i muszę przyznać, że całkiem, całkiem! A, co mi tam, podwyższę na świetne, bo to chyba jedna z najlepszych bajek, jakie czytałem w życiu, nie tylko tutaj

Powiem szczerze, że jakoś ciężko mi było przebrnąć przez początek, ale potem dałem się wciągnąć. Ode mnie bdb+, za ciekawą, postmodernistyczną (?) bajkę i chyba brak błędów, przynajmniej tych rażących. Bardzo jestem ciekaw, czy nazwiska Shelley i Huxley mają jakieś znaczenie alegoryczne/symboliczne? Oczywiście, każdy interpretuje na swój sposób, ale po prostu ciekawi mnie, czy dobrze odczytałem intencje autora, nawet jeśli to są te "poboczne".