No to jazda:

1.
Od kilku dni wiał porwisty, lodowaty wiatr, ale on nic sobie z tego nie robił. Stał prosty, smukły jak brzoza, wystawiając się na podmuchy wiatru, w samej tylko koszuli.

Ach, jakie romantyczne. Smukły młody bóg, w samej tylko koszuli, czyli, że prócz tego wdzianka nie ma na sobie nic więcej? A może jest to koszula nocna, taka w komplecie ze szlafmycą? I słusznie, 10 procent ciepłoty ciała ucieka przez głowę!

2.
Dialog:

- Jak sobie radzisz z dziewczynami w szkole?

Nie wiadomo kto to mówi? On, czy ona? A na początku dialogu wypadałoby zaznaczyć. Potem to se już można wyliczyć.

3.
Poklepał ją po ramieniu. Mocno, chociaż przez grubą warstwę ubrania i tak prawie tego nie czuła. Ale spod jego palców popłynęło ciepło.

Jak mogła poczuć ciepło spod jego palców, skoro była ubrana tak grubo, że nawet poklepania po ramieniu nie czuła. Chyba że było to ciepło metaforyczne. Takie, od którego się blednie.

4.
Jego ciemne oczy przypalały jej mózg. Już nie czuła wszechobecnego zimna.

Nic dziwnego, że nie czuła. W końcu z przepalonym mózgiem trudno wyczuć cokolwiek.

5.
Ale świadomość, która gwałtownie na nią spłynęła, sprawiła, że zbladła.

Czytelnik też chciałby, żeby spłynęła na niego jakakolwiek świadomość co do treści tej rozmowy.

6.
Nie uśmiechnął się. Złapał ją za łokieć i ścisnął. Za mocno.

-To też jest jakiś wybór.

Jaki wybór? Czego? Łokcia, który należy ścisnąć? Natężenia uścisku? Tego, co należało ścisnąć?

7. Podsumowanie
O co tu w ogóle chodzi?
Czy o to, że:
Dziewczyna źle ulokowała uczucia, bo spodobał jej się facet sadomasochista, który w samej tylko koszuli stoi na lodowatym wietrze, nie uśmiecha się, parzy dotykiem, szarpie za łokieć, przepala mózg a jedyne co można się od niego nauczyć to, to że uderzenie w głowę energy drinkiem boli bardziej niż jakimkolwiek innym napojem. (No tak, przecież kofeina daje w łe

Bo jak nie o to, to niech mnie ktoś oświeci.

A dla mnie to brzmi jak gadanina zwariowanego dziadka z autobusu. Wiecie, w każdym mieście się taki znajdzie, wsiądzie, złapie jakąś ofiarę i nadaje, nadaje, nadaje ....

A dla mnie to brzmi jak gadanina zwariowanego dziadka z autobusu. Wiecie, w każdym mieście się taki znajdzie, wsiądzie, złapie jakąś ofiarę i nadaje, nadaje, nadaje ....

Mnie się podobało ale zabrakło puenty. Chyba że puentą było to, że Zbyszek miał klucze, co odkryłam dopiero przy drugim czytaniu. Przy pierwszym czytaniu oczekiwałam jakiegoś zwrotu akcji, czy chociażby wyjaśnienia sytuacji z kobetami, np. dlaczego zgłosiły się tylko dwie, przecież miało być sześć.

Jeśli chodzi o opisy to przy takim temacie nie są one istotne, chyba każdy możę sobie wyobrazić reatuaurację MCDonald's, tramwaj, czy zwykłe mieszkanie.

OK, ciąg dalszy moich wrednych komentarzy

Marian machnął tylko odznaką i nawet się nie bawił w tłumaczenia

Jaką odznaką? Chyba raczej legitymacją.

Chodził po pokojach, szukając jednego śladu, jednego znaku, którego nie mógł znaleźć.

Coś mi tu nie gra w tym zdaniu. O jaki ślad chodzi? Pozostawiony przez siostrę? Dlaczego miałaby zostawiać tylko jeden ślad? Jeden znak? Którego w dodatku nie mógł znależć. Hmm. Może lepiej: jakichkolwiek śladów.

Penetrując jadalnię, usłyszał wołanie Kamila

Jakiego Kamila? Czy ominęła mnie jakaś część utworu?. Rozumiem że po pierwszej części na ogół następuje druga, więc skąd tu się wziął jakiś Kamil, którego wcześniej nigdzie nie było? Czyżby kolejny partner? Mam nadzieję że służbowy.

Słuchaj, wszędzie czysto, ale znalazłem coś dziwnego - mruknął szatyn, pochylając się nad biurkiem. –Spójrz

No i wszystko już wiadomo. Kamil jest szatynem. Ma taką rolę w opowiadaniu, że hej.

Marian odczytał na głos nabazgrane w pośpiechu słowa:

Na czym nabazgrane? Na biurku? Na kartce? I czym nabazgrane? Długopisem, ołówkiem, krwią? Brak wskazówki tak ważnej w kryminałach. Szkoda.

Kamil stwierdził, że mówi sam do siebie, bo Marian już wybiegł z biura

Z biura? Przed chwilą byli w gabinecie Chrzanowskiego. Biuro jest w pracy, w domu jest gabinet. No chyba że pan Chrzanowski ma zarejestrowana działalność gospodarczą. Poza tym, Marian przeszukiwał willę, więc jak mógł wybiec z biura?



Kamil obserwował przez okno, jak odjeżdża, po czym wzruszył ramionami i zajął się swoją robotą.

Jaką robotą? Zostawili jednego policjanta (bo to chyba też policjant, nie tylko szatyn) w willi gangstera? No, chyba że nie jest on policjantem tyko ta ukraińska sprzątaczką z początku opowiadania.

Marian już wyskakiwał z wozu, jeszcze zanim Adam zaciągnął hamulec.

Coż za niecierpliowść. Wiadomo, że wysiada się z wozu tylko i wyłącznie, kiedy kierowca zaciągnie ręczny. Inaczej grozi to poważnym wypadkiem.

Pod ścianą - ciemnozielona torba, którą sam kupił jej na urodziny. W miejscu, gdzie złuszczona farba odeszła od muru - kilka rdzawych plam.
Poczuł, że wiruje mu przed oczami

Co mu wiruje? Torba? Farba? Strasznie wrażliwy ten stróż prawa. Od byle plamki wiruje mu przed oczami? A co zrobi, kiedy ujrzy całe zwłoki?

Ponadto: gdzie jest zakończenie? Gdzie jest ciągłość fabularna z częścią pierwszą? Dlaczego bohater jest taki nadwrażliwy? Jeśli cała akcja dzieje się w kraju nad Wisłą, to gdzie się znajduje realizm? Polecam serial 07 zgłoś się. Tam co prawda realia peerelowskie, ale bliższe naszej rzeczywistości.

A ja będę wredna i poznęcam się nad stylem i realiami znad Wisły

Marian wsłuchiwał się w dzwonek swojej komórki, zanim w końcu leniwie odebrał (…Potem, wcale o tym nie myśląc, wykręcił numer biura.
Na komórce?

Ania Mazur, jego partnerka, zawsze była straszną służbistką i wiedział, że niemal na pewno ślęczy już w komendzie.

Ślęczy, ale nad czym? Jak się ślęczy w komendzie? Może lepiej: przebywa, pracuje, znajduje się itp. Poza tym, jeśli była jego partnerką, rozumiem, że służbową, to wg schematu policyjnych opowieści powinni razem odbyć całonocna służbę i iść spać a nie slęczeć na komendzie. Co więcej w polskiej policji nie istnieje instytucja partnera. Ale cóż, licentia poetica

Coś się stało? - odważył się w końcu zapytać Bartek

Dlaczego się odważył? W końcu jest policjantem i nie takie rzeczy powinny go przerażać.

Dzieciakom różne myśli chodzą po głowie. Ale oczywiście musimy to sprawdzić tak czy inaczej.

E tam, wcale nie muszą. Kumoterstwo i nepotyzm, ot co.

Ulica Nad Wisłą dwadzieścia siedem. Dom Chrzanowskich, małżeństwo, dwoje dzieci. Stary uznany adwokat, matka obecnie nie pracuje. Córka, siedemnaście lat, uczennica liceum. Syn, lat dwadzieścia, niby coś tam studiuje, ale na uczelni nie są z niego zadowoleni.
Kurczę, świetne kartoteki ma nasza policja. Tylko namierzyli nr telefonu i już wszystko wiedzą.

Od Kaśki weź nakaz przeszukania...
I znowu kumoterstwo i nepotyzm...

Marian wyleciał z gabinetu jak z procy

Trochę nieporadne to porównanie, jak w opowiadaniach dla dzieci z podstawówki.

Anka wyszła za nim cicho jak duch, nie patrząc wcale na partnera.

To gdzie się patrzyła? W ścianę, sufit, podłogę, stare krzesełka na korytarzu? Może lepiej: unikała jego wzroku? Odezwała się później do niego też na niego nie patrząc? OK., to było twardzielskie zagranie. Idzie korytarzem, coś rzuca w przestrzeń, spoko, ale czy ona posiada wrodzoną zdolność echolokacji? Nie patrzy na niego i omija go łukiem? No nie wiem.

Ale zaraz przeczytam drugą część.