Drogi Dziach,
Z reguły staram się nie słodzić konkurencji, ale dziś nie będę sobą. 
Widzę tu podróż do wnętrza pewnej nieszczęśliwej, aczkolwiek inteligentnej kobiety.
Spotkałem się z pewnym zdaniem 'Prawa fizyki zawsze muszą pozostać na swoim miejscu. Jak znikną, cóż nam pozostanie? Tylko chaos i przestrzeń nieogarniona, a myśli bytem przemierzającym tę przestrzeń wyłącznie, czynem w stopniu zni­komym'. Też się zajmuję takimi zagadnieniami i powiem Ci, że to naprawdę genialne spostrzeżenie.
Idziemy dalej: 'Nie chce doznawać upokorzenia, wypływającego ze świadomości, że ktoś wie o jej cierpieniu' - to samotniczy upór, często występujący w dzisiejszym Świecie. Bardzo dobra myśl.
Niezbyt wiem, czym jest 'egoizm nieprzepastny'. 
A ze spraw technicznych, wiele tu świetnie skonstruowanych zdań typu 'Trudniejsza niż zamarzniętego jezio­ra przejście, z klifu zeskakiwanie, czy mrówki skosztowanie'. Także porównań, i moich ulubionych - metafor. 
Wydźwięk filozofii egzystencjalnej - 'I już wie, że to nie koniec sam szczęściem jest, tylko uporczywe siebie prze­zwyciężanie' - też zauważyłem.
Na koniec: tekst bardzo dobry, co tu dużo gadać.
Widzę, że rocznik '94 na PP to już całkiem mocna kompania. 
Pozdrawiam, MM.

Faktycznie smutne. Tyle mogę napisać. Miłego popołudnia.

Droga K,
Chyba byłaś na coś zła, biorąc pióro do ręki. Dużo w tekście agresji, obnażenia popełnianych błędów, płytkości ludzi i ich tzw. 'miłości'. Bardzo mi się to podoba.
Pozdrawiam.

Przyjemne.
Pozdrawiam.

Ciekawe.
tak samo jak w przypadku 'Drogiego nieznajomego' zastanawiam się, czy piszesz do kogoś, kto istnieje naprawdę, czy nie.
PS. By dobrze poznać ludzkość, nie trzeba jej zamykać w probówkach, a jedynie popatrzeć, co robi gdy 'nikt nie patrzy'.
Pozdrawiam Cię, droga K.

Straszne. Choć i znam takich przypadków z milion. Zapadły mi w pamięć dwa zdania: 'Pozdrawiam Cię z nadzieją na opamiętanie', i '[...] w zasadzie, to już nie mam matki'.
Pozdrowienia.

Tekst mi się podoba - życiowy i prawdziwy, a błędami się nie przejmuj, to nie jest najważniejsze. Wydaje mi się, że na początku opis żywności jest za bardzo wyeksponowany. Przez chwilę miałem wrażenie, że to utwór o jedzeniu, jakie podają w szpitalu psychiatrycznym ...
Użyte wulgaryzmy i wyzwiska psują nastrój, unikaj też potocznego języka.
Na pewno zapamiętam jedno zdanie: "O cierpieniu się nie mówi, cierpienie się czuje".
Udany debiut.

Tekst sformatowany dobrze. Błędów nie dostrzegłem. Opowiadanie - a raczej jego początek - całkiem interesujące. Jak dla mnie w następnych fragmentach można by użyć narracji pierwszoosobowej, ale jeżeli uważasz inaczej, to niech tak zostanie. Wrażenie bardzo dobrze, czekam na kontynuację.

Tak, do wszystkiego można się przyzwyczaić, bo choć czasem to niełatwe, to potem może okazać się czymś 'fajnym'.

Zbyt 'ściśnięte', eskapizm utworu tworzy tajemniczą otoczkę, lecz - co jest błędem autorki - wprowadza zamęt. Za szybkie przejścia między wątkami, można by jeszcze trochę rozbudować filozofię bohaterów. Mało opisów, nie pomogłaś mojej wyobraźni ! Ogólne wrażenie raczej dobre.