Wyczuwam tu, Jarku, jakiś dysonans, bo niby unosicie się razem, a ona odwrócona plecami, czyli jakby niezainteresowana.
W prostocie słowa zakląłeś obrazy, pełne jesiennej nostalgii.
Jesień to moja ulubiona pora roku, stąd wszystko, co czytam o niej raduje me serce
Operujesz krótkimi kadrami, co sprawia, że wiersz jest płynny i dynamiczny.
Podoba mi się taki zabieg.
Pomijasz warstwę opisową, skupiając się głównie na impresjach.
I dlatego wszystko to jest takie ulotne.

Cudnie bawisz się słowem, nadając mu nowych znaczeń, a w głowie lęgną się przeróżne barwne skojarzenia, pełne magii i niezwykłości.
Choć z pozoru szorcik prosty i bezpretensjonalny, można go czytać jak slajd z innego świata, gdzie panuje harmonia i spokój, otulona kochaniem

Violu, wiedziałem, że odnajdziesz się w tej chwili namiętności, którą starałem się opisać, i że utrafię w Twoje gusta

W tej miniaturze ważny jest też sen proroczy, że dziewczyna z tego kontaktu urodzi za 9 miesięcy synka.
Bo po mojemu to nie jest taki zwykły erotyk, ale coś głębszego.
I tak na to patrzę.

Dzięki za wizytę i czytanko

Podoba mi się początek - jest fajny bardzo poetycki.
Olejek może być cool, jeśli ładnie pachnie, niekoniecznie mężczyzną.
Na przykład fiołkami.
To byłoby coś.
Fiołkowy man

Ale końcówka mi się nie trochę mniej podoba.
Zbyt dosłowna, zbyt namolna.

Można by ją ująć bardziej subtelnie, tak, by nie było natrętnych skojarzeń.
To kwintesencja dobrego erotyku

Każdy chciałby być pieszczony kasztanową słodyczą na bieli, cokolwiek to znaczy
Ulotne są Twoje myśli i obrazy, które kreujesz.
Są jak ze snu, jak nie z tego świata...

Oniryzm Twojej poezji zachwyca - chciałoby się znaleźć w tym świecie magicznym, gdzie nic nie jest nazwane po imieniu, a wszystkiego trzeba się domyślać.

I dobrze, bo w poezji nic gorszego jak dopowiedzenia.

Jak zwykle zadowoliłaś mój zmysł poetycki

Smutna to liryka, Jarku, pełna goryczy i żalu za przemijającym...
Żal gra tu główną rolę, ale co się dziwić, kiedy miłość się kończy.
Pozostają wspomnienia i te obrazy, których już nie będzie.
Będzie "nowe", czyli "żegnaj" i o mnie zapomnij.
Bo nic nie trwa wiecznie, i największa miłość może doznać zapaści...

Krótko, ale bardzo konkretnie.

Skoro jesteś niebiańsko pachnąca, to on urządzi Ci ognisko, którego nigdy nie zapomnisz
Na pewno nie zapomni o kiełbaskach, a Ty o soczystych jabłkach na deser.
Spoi was noc, która zawsze błogosławi zakochanym.
Gdy minie czas ogniska odezwą się ptaki, które zaśpiewają miłosne trele.
A Ty nasycisz się smakiem owoców, jakbyś je jadła pierwszy raz w życiu
Przyjemny, bezpretensjonalny szorcik.

Niezwykle barwny wiersz, gdzie namiętność miesza się z realem, gdzie lekki erotyzm daje o sobie wyraźnie znać.
I ta warstwa natury, która towarzyszy kochaniu, bo jakże mogłoby by być inaczej?
Tylko w koegzystencji z przyrodą w miłości możemy dać z siebie wszystko.
Zapachniało wrześniem, i właśnie wrześniowa miłość bywa tą najpiękniejszą, bo mamy jeszcze powidoki lata, ale już skrycie skrada się jesień, piękna, przemożna w barwy, i nastrajająca do namiętności i spacerów po parku, gdzie gęsto pod nogami kładą się liście...

Gdzie kwiat, tam wróżka
Nie niosłyby nam tyle radości gdyby nie swe wróżby, a kto wie jakie by były?
Gdy uniesiesz się, on odnajdzie całą prawdę w Tobie.
Calineczko, szepcz o kochaniu!
Nie przestawaj.
A on już Cię odnajdzie i wynagrodzi

Lubię Twoje wiersze autobiograficzne - jest w nich moc, jest ból przezywania życia, które potrafi nieźle kopnąć w tyłek.
Ten utwór jest szczery do bólu - przeżywasz na nowo dawne czasy, i wiem, że coś Cię ściska za gardło.
Bo w życiu piękne są tylko chwile, a Ty masz co wspominać.
To bezcenne.
Czuć nostalgię i smutek, bo kiedyś było inaczej, lepiej?

Jarku, nie miodzę Ci jak tu ktoś wczoraj napisał.
Nie komentuję utworów słabszych, bo nie lubię wytrząsać się na innych.
Wybieram tylko te dobre kawałki, bo wolę chwalić, niż dawać kopa.
Stąd nie komentowałem każdego Twojego wiersza, jak leci.
Czasami brak komenta to najlepszy koment.

Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe

Podoba mi się optymistyczny nastrój Twojego wiersza, jego radosne fale, przesłanie, że jeśli czegoś bardzo pragniemy, to się ziści.
Bo tak naprawdę jest - kto nie walczy o swoje marzenia, traci powoli swoje życie, popada w marazm i pustkę, cofa się...

Bo ile razy można upadać, zanim upadnie się ten ostatni raz, a potem na dobre podniesie?

Zawsze lubiłem towarzystwo optymistów, może dlatego że sam mam niezachwianą wiarę w siebie, która może przetrwać każde zawirowanie.

Przekaz Twojego wiersza uważam za bardo wartościowy

Podoba mi się, Jarku, nastrojowy i nostalgiczny nastrój Twojego utworu.
Wszystko jakby się śniło, jakby nie należało do realnego świata.
A może to właśnie senne marzenie?
Potrzeba miłości materializująca się w postaci wizji i projekcji?
Widzę to jak miłość nie z tego świata.
Ilekroć czytam takie wiersze wierzę, że istnieje cała rzesza ludzi, którzy są oderwani od rzeczywistości i żyją w świcie własnych marzeń, wierząc, że to się naprawdę dzieje.

Znałem kiedyś chłopaka, chorego psychicznie, który od rana do wieczora krążył po Warszawie w poszukiwaniu tej jedynej.
To trwa już wiele lat lecz ona wciąż nie może jej odnaleźć...

Desert rose, podoba mi się Twoje niewymuszone opko, jest zwyczajne jak życie obok, i co najważniejsze, wciąga od samego początku i trzyma w kleszczach do samego końca.
Piszesz swobodnie, bez napuszenia, posługując się poprawną polszczyzną, a to w epoce bełkotu jest sztuką i to nie lada

Tekst bezpretensjonalny, życiowy, bez metafor-potworków.
Naturalnie brzmiący i jest o czymś, a to najważniejsze.
Czyta się gładko, bez potknięć i "opisów przyrody".
Jestem za

Tyle się tu dzieje, Jarku, że trzeba przeczytać kilka razy
Rozlewnie piszesz o przyrodzie, o jej darach, pięknie.
Czułość jaka przebija z Twoich wersów powala.
Czuć tu człowieka zakochanego, który jest świadom swego kochania.
Swojskie klimaty radują, bo chyba każdy z nas lubi jeśli nie kocha jesieni.
Piszesz o wsi w sposób, który cieszy duszę i snuje refleksje nad mijającym czasem.
Dałeś czadu.

Pomidorkowy kontajl o poranku to sama radość i coś, coś napędza do życia.
On doceni Twoje pomidorki, tak jak Twoją zakochaną duszę.
I znów robi się rustykalnie, swojsko, wiejsko, jak we śnie.
A Ty daj mu siebie wraz ze swymi pomidorkami.
Proste rzeczy znaczą najwięcej.
Och, Ty przewrotny księżycu złamałeś mi serce