Dobre opowiadanie, to trzeba przyznać. Ma klimat dość specyficzny, inny od wszystkiego, co czytałam do tej pory. Zaskakujący jest zwłaszcza koniec - rozważania dziecka na temat zabójstwa rodziców. Przyznać trzeba, że to dość kontrowersyjne zakończenie, ale sprawiające jednocześnie, że twoje opowiadanie nabiera charakteru Pozdrawiam

No cóż... różnych rzeczy się próbuje

A co do mojego rozdwojenia jaźni... No cóż, rzeczywiście drzemią we mnie dwie różne osoby (jeśli nawet nie 3) nieustannie kłócące się ze sobą o to, która powinna danego dnia dominować Pozdrawiam.

Może rzeczywiście warto by było wziąć to opowiadanie raz jeszcze na warsztat i nieco złagodzić jego kulminacyjną część Ale wszystko w swoim czasie

No cóż, zawsze czułam się mocniejsza w pisaniu opowiadań niż poezji Pozdrawiam.

Bardzo mocny tekst, chwytający czytelnika za serce, przypominający o własnych doświadczeniach z nielubionymi obiadkami. Gdzieniegdzie dopatrzyłam się braku przecinków i jednej literówki:
"może ojciec się zlutuje nad synem inwalidą...."
Poza tym czyta się lekko i przyjemnie, znać dobre pióro. Pozdrawiam.

No cóż... Dziękuję za miłe słowa, które jednak nastąpiły (spodziewałam się raczej większej chłosty). No tak, ale to dopiero początek komentarzy.
Co do nastroju, to rzeczywiście, i mi czegoś brakuje w tym opowiadaniu, ale jak na razie sama nie potrafię dojść, co to właściwie może być i jak temu zaradzić. Myślę, że może z czasem coś się na to poradzi Pozdrawiam.

He, świetne! Mocnym akcentem ukończone. Akcja rozwija się stopniowo, coraz bardziej bawiąc, by wreszcie dołożyć czytelnikowi na samym końcu mocnym "HAHAHA" Co do samego listu... Świetnie przeplatające się urywki z tym, co siedzi w głowie jego autora podczas pisania. Jasno i wyraźnie widać, że list miłosny był zbędny - jedyną korzyścią z jego pisania okazał się fakt, iż uprzytomnił on autorowi, że tak naprawdę on i jego adresatka nie pasują do siebie.

No cóż... Jedni gustują w białych, inni w rymowanych (tu, nie wiem w sumie czemu, nie znosi się tzw. Częstochowy), jeszcze inni preferuję poezję z interpunkcją, inni bez. Nie da rady wszystkich zadowolić

No a ostatnio na innym portalu spotkałam się z opinią, że nie należy pisać wierszy pozbawionych znaków interpunkcyjnych, więc jak to z tym właściwie jest? Pozdrawiam

Dzięki, miło to czytać Pozdrawiam.

No cóż, kołysanka pisana była z myślą o synku i do niego była kierowana, więc ciężko pisać z patosem A co do melodii, takowa powstała dzięki siostrze, która gra na gitarze...

Ok, pomyśli się nad tym

No cóż, opowiadanie rzeczywiście ma już kawałek czasu i w zasadzie jest ono takim pierwszym poważniejszym, więc rzeczywiście może być słabe
Miladoro, masz rację - należałoby jeszcze raz wziąć je na warsztat i oszlifować, by błyszczało niczym brylant, ale to może za jakiś czas. Prawda jest taka, że do tej pory nikt nie zwrócił mi uwagi na to, ile stosuję zaimków, więc jakoś byłam tego nieświadoma. Dopiero odkąd trafiłam między Was, coś zaczyna się dziać i czuję, że nareszcie jestem na dobrej drodze, by wygładzić to, co stanowi zadrę w moim pisaniu.
Co do erotyki zaś - takie było założenie, opowiadanie miało graniczyć z pornografią. Za jakiś czas postaram się wrzucić coś subtelniejszego I wtedy ocenicie (pomijając zaimkowość, bo to na pewno będzie na minus ), jak Wam się podoba.
Szczerze powiem, że bardzo mnie zaskakujecie, tak pomocnym podaniem dłoni każdego dnia i jednocześnie bardzo tymuszczęśliwiacie. I za to dziękuję Wam wszystkim

Podoba mi się nie tyle styl, co przekaz twojego tekstu. Szara myszka, która chciałaby dorównywać lwu, lwia nieuwaga na rzeczy małe. Twój tekst bardzo dobrze obrazuje ludzkie społeczeństwo, w którym bogaci, sławni i piękni często nie zauważają tych "maluczkich". Pozdrawiam.