Witaj!
Wydaje mi się, że to odrzucenie norm i wszelkich "ograniczników" ma swoje źródło w... (zwłaszcza protestanckim) purytanizmie. Ze względu na nadmiar arbitralnie narzuconych zasad, których nikt nikomu nie tłumaczył, ale trzeba się było do nich dostosować "bo tak" oraz nadmierną sztywność myślenia, potrzeba indywidualizacji i swoistej wolności bez barier narastała w takich społeczeństwach (spójrzmy na przodowników postępu - Szwecja, Norwegia, Holandia, USA) aż w końcu eksplodowała, skutkując "wahnięciem w drugą stronę". Ja to nazywam zjawiskiem odbicia. Przesada w jedną stronę skutkuje po pewnym czasie odchyłem w przeciwną, zazwyczaj jeszcze silniejszym. Przechył trafił na podatny grunt, bo zbiegł się w czasie z okresem rekonstrukcji po IIWŚ, kiedy to uznano posiadanie Tożsamości (wprzódy narodowej, ostatecznie jakiejkolwiek) za przyczynę, która powiodła ku zbrodniom hitlerowskich Niemiec (zbrodniami wujaszka Joe nikt się nie przejmował, bo to przecież sojusznicy byli, nie?). Podążyło za tym także pomieszanie pojęć i swoista nowomowa, bo przecież czas na wszelką swobodę. Skutkiem tego wszystkiego jest aktualny chaos - idei, myśli, edukacji, tożsamości, sztuki etc.
Ogólnie zgodnie z prawem odbicia (zresztą już to widać), dojdzie niedługo (w historycznej perspektywie) do wahnięcia w przeciwną stronę i należałoby się zacząć głowić w jaki sposób spowodować żeby nie było to przejście w kolejne ekstremum. Tylko jak głosić umiar? Umiar jest beznadziejny. Jest niemodny. Jest niereklamowalny. Nie przebija się do świadomości. Skrajnie "w prawo" albo "w lewo", to coś znaczy, to się rzuca w oczy, a umiar trzeba uzasadnić, trzeba powiedzieć "zróbmy tak, ale nie bardziej niż śmak, dlatego, że coś tam", a słuchacz znudzi się przy "ale" i ruszy budować zgodnie z tym ile usłyszał.
Cóż, mimo wszystko należy liczyć na wnioski z dawnych błędów, chociaż czy ktokolwiek się tym przejmuje? Toż to już historia!
PS. Nieustannie wydaje mi się, że żyjemy w czasach "upadku Rzymu" vel końca Zachodniej cywilizacji, a "Goci stoją u bram", jednak Irwin Shaw nieco mnie pocieszył - w "Hotelu Święgo Augustyna" napisał dokładnie to samo. Był to rok 1975.
Pozdrawiam,
N.S.

Witaj!
Całkiem niezłe, ale spodziewałem się, że będzie to odpowiedź sklepu na reklamację, w której to odpowiedzi biegły ekspert w dziedzinie obuwnictwa, będzie dowodzić naturalności faktu, że zakupione przez niesłusznie oburzonego klienta buty "nagle uległy zmniejszeniu" i uzasadniać tym negatywne rozpatrzenie żądania zwrotu pieniędzy. Myślę, że w takiej formie drzemie większy potencjał. Ale to tylko moje zdanie. Ogólnie dosyć dowcipna zabawa słowami.
A co do butów, to w ostatnim czasie zakup takich, które z wyglądu przypominają...no, właśnie, buty i w dodatku stojąc na dziale męskim, nie są ewidentnie pstrokatym obuwiem damskim to wyzwanie nie lada...
O butach pisał także Philip K. Dick w osobliwym opowiadaniu "Krótki, szczęśliwy żywot brązowego oksforda", gdzie dowodził, że początkiem wszelkiego ruchu, jest taki poziom irytacji, który zmusza irytowanego do jego wykonania (mniej więcej).
Pozdrawiam,
N.S.

Dzięki, Bystrooka Cieszę się, że Ci się podobało
Owszem, lubię pisać inspirując się muzyką, sama mi się wplata w tekst, zapewne dlatego, że dużo jej słucham. A poza tym, jeśli przeżywa się swoje emocje "w towarzystwie" muzyki to wręcz dziwnym byłoby, gdyby nagle zniknęła gdzieś w trakcie pisania.
Natomiast rzadko piszę jednocześnie słuchając muzyki, bo wtedy się rozpraszam i słucham, zamiast pisać. Ewentualnie przy jakiejś "starej" elektronice czy ambiencie, czymś jak Tangerine Dream albo J.M.Jarre.
Pozdrawiam,
N.S.

Witaj!
Świetne opowiadanie, zabawne, zgrabnie napisane. W Twoim stylu jest spora lekkość, ani razu nic mi nie zgrzytnęło, jeśli idzie o składnię albo melodykę tekstu (ale ekspertem nie jestem!). Sama fabuła, jak piszesz w komentarzu powyżej przejaskrawiona, ale w bardzo zręczny sposób, widać w tym celowość i zamysł.
Pozdrawiam,
N.S.

Witaj!
Cieszę się, że tekst nabrał spójności. Nie ukrywam, że to spore wyzwanie, tak podzielić tekst, żeby jednocześnie ułatwić odbiór i go nie utrudnić
Pozdrawiam,
N.S.

Witaj!

Przyznaję, że oczy mi się zaświeciły po tym stwierdzeniu Dobrze, że ktoś nadal tego słucha.
Co do całości opowiadania to na mój nieprofesjonalny gust jest napisane od strony technicznej bardzo dobrze, czytało się płynnie, nie zanotowałem jakichś zgrzytów.
Jeśli chodzi o treść to podzielam poniekąd opinie przedmówców, że opowiadanie w pewien sposób do niczego dąży, jest takim urywkiem, sceną bez kontekstu, ale z drugiej strony, czy zawsze musimy pisać wiekopomne, przełomowe dzieła z morałem? Domyślam się, że próba uchwycenia chwili (czy mogę powiedzieć scena rodzajowa?) była Twoim celem. Podoba mi się motyw tego, że bohaterka sama nie jest świadoma własnych intencji (albo oszukuje samą siebie), które pchają ją do podjęcia działania. Spotkanie z właścicielem płyty rozwija się "samo", a kryjące się za nim pragnienia ujawniają stopniowo.
Pozdrawiam,
N.S.

Dzięki za komentarz, Jolu
Może to dlatego, że podział na rozdziały jest nieco sztuczny i dokonałem go tylko dlatego, że cały tekst jest całkiem długi i wydaje mi się, że mimo wszystko dla czytających z ekranu tak jest wygodniej.
Druga kwestia to fakt, że jeszcze nie jestem obeznany z realiami PP i nie ogarnąłem do końca czasu oczekiwania na weryfikację tekstu, w związku z czym odstęp między częściami był trochę za długi. Postaram się, żeby część trzecia pojawiła się szybciej.
Trzecia rzecz jest taka, że sama struktura opowiadania jest, urywana, rozgrywająca się na różnych płaszczyznach czasowych, stąd może to poczucie chaosu.
Pozdrawiam,
N.S.

Witaj!
Bardzo dobrze napisane opowiadanie, ze świetnie zbudowanym klimatem Na początku wydawało mi się, że jest dosyć długie, a nawet się nie obejrzałem i już skończyłem. Technicznie nie sposób się przyczepić jak dla mnie. Fabuła też przypadła mi do gustu, ciekawie poprowadzona, głównie dzięki narracji, która jest niby "kolokwialna i gawędziarska", osobista, ale jednocześnie precyzyjna i sięgająca głębiej niż tylko relacjonowanie zdarzeń. Sama postać narratora też jest ciekawa, jakaś taka swojska
Jeśli miałbym się przyczepić czegokolwiek, to wedle mojej wiedzy, rozpędzona wywrotka z piachem, bez hamowania, zabiłaby tę kobietę na miejscu praktycznie na sto procent. Miałem wątpliwą przyjemność widzieć skutki podobnego zdarzenia na sądówce (zdj. z miejsca zdarzenia) i pozwolę sobie ich nie opisywać. Teoretycznie jestem w stanie sobie wyobrazić, że uderzył ją jakoś bokiem zderzaka w miednicę, moment wcześniej odruchowo skręcił kierownicą na lewo, on poleciała po skosie w prawo i się minęli, ale przy uderzeniu centralnym, w dodatku ciężarówką o takim wysokim zawieszeniu, marne szanse, zwłaszcza, że punkt ciężkości jest poniżej miejsca uderzenia i poszkodowany idzie "pod spód", czytaj pod koła, a nie na maskę ani nie jest odrzucony zgodnie z ruchem pojazdu. Poza tym, nawet jeśli kierowca dałby po hamulcach w momencie uderzenia to i tak (przyjmując, że ją odrzuciło do przodu), nie wiem czy by przed nią wyhamował. Ogólnie myślę, że bezpieczniej byłoby napisać, że po prostu została potrącona, może nawet przez osobówkę, tak jest bardziej prawdopodobnie Inna kwestia jest taka, że nie wiem czy ktokolwiek zwróci na to uwagę, ja po prostu akurat miałem z tym do czynienia. Oczywiście, nie wpływa to też znacząco, na całościowy odbiór dzieła
Dzięki za podzielenie się świetnym tekstem
Pozdrawiam,
N.S.

Bardzo ciekawy tekst. Czytając fragment o bramie wjazdowej, myślałem, że wujek przemilczy fakt wiezienia trumny, strażnik nawet nie zajrzy na pakę, a w drodze powrotnej spotkacie innego, niezaznajomionego (albo nawet tego samego) i zacznie się problem. Całe szczęście tak się nie stało.
Pozdrawiam,
N.S.

Witaj!
To może najpierw, co mi się rzuciło w oczy, a nie zauważyłem w komentarzu kolegi wyżej:

To zdanie mi nie pasuje. Brakuje w nim jakiegoś słowa. "Spieszyła się z pracy", to
stwierdzenie brzmi trochę niegramatycznie, może "spieszyła się wracając z pracy"?

j/w albo "zwłaszcza dla córek w tym wieku."

Jakoś dziwnie to brzmi, może: "ale Witkowski zmienił temat"?

"Dość oporny na ból?" Gość sam sobie wyjął kulę z rany postrzałowej uda i jest "dość oporny na ból"? To kto jest bardzo oporny na ból?

Może: "Opowiedziała im."?

Jeśli chodzi o ogólne wrażenie, to czytałem też część pierwszą i sam pomysł na fabułę wydaje mi się interesujący stąd też wracam (i wrócę na następną cześć), żeby zobaczyć jak się to w końcu rozwinie Przyszła mi na myśl "Battlestar:Galactica", kiedy przeczytałem w cz.1, że główna bohaterka(?) ma szukać obcych, "którzy wyglądają tak jak my". Mam nadzieję, że uda Ci się to rozwinąć.
Ogólnie dobrze się to czyta, czasami niektóre zdania składasz w osobliwy sposób, może to kwestia tego, że chcesz zachować rytm/"melodię" tekstu, przez co "na wcisk" przekształcasz zdanie? Mi pomaga czytanie tekstu na głos, czasami dopiero wtedy czuję, że coś szwankuje. Tak jak kolegę wyżej zastanowiło mnie, że bohaterowie rozmawiają o tym, że facet jest kuloodporny jakby codziennie przed śniadaniem spotykali takich ludzi. O ile jest to potencjalnie prawdopodobne w przypadku przesłuchujących, to Anna przypadkowo wmieszała się w sprawę i powinno to na niej wywrzeć jakieś wrażenie. Poza tym ten motyw z postrzelonym facetem, który "podrywa" przypadkową kobietę, która mu pomaga, brzmi jak z James'a Bonda, ale w sumie, skoro Bond tak potrafił, to czemu nie inna postać?
Na koniec ciekawostka:
Początkowo źle przeczytałem i wyszedł mi Prokurator Witkowski (a może to przez to, że ten facet zajmuje się przesłuchaniem, stąd zasugerowałem sobie tę funkcję), co jest o tyle ciekawe, że taki Prokurator rzeczywiście istnieje i zajmował się po upadku komuny dochodzenie w sprawie zabójstwa ks. Jerzego Popiełuszki.
To tyle z mojej strony, oczywiście nie traktuj tego jak wyroczni!
Pozdrawiam i czekam na cz.3!
NS

Dzięki! Takiej muzyki słucham na co dzień i jest dla mnie elementem ułatwiającym przeżywanie emocji, zmaganie się z różnymi sprawami. A poza tym, to po prostu dzieła sztuki.
Pozdrawiam!

Ciekawy tekst, dobrze napisany. Ta bezcielesna wędrówka przez Wszechświat kojarzy mi się z zakończeniem "2001dysei Kosmicznej" C.Clarke'a. Ogólnie te motywy, które wykorzystałaś (postapokaliptyczna ziemia, nieskończenie bardziej zaawansowana od nas cywilizacja, która decyduje o naszych losach i ewolucja do bytów transcendentnych) przywodzą mi go na myśl.
Podoba mi się też ten element socjologiczno-etyczny, który tu zawarłaś, bo przecież wysokiej klasy SF to nie bajdurzenie niestworzonych historii, tylko wykorzystanie możliwości tego gatunku dla rozważań nad realnym światem, nad człowieczeństwem, Bogiem, systemami politycznymi itp.
Chętnie zajrzę do innych Twoich tekstów
Pozdrawiam,
NS

Dobry tekst, wyważony, podparty argumentami, pokazujący różne spojrzenia. Osobiście zgadzam się z Twoją oceną zarówno decyzji o Powstaniu, jak i owoców jakie przyniosło nie tyle militarnie, co moralnie narodowi Polskiemu.
Co do kwestii apelu poległych, to zgadzam się, że ten pomysł był bezsensu, to chyba jakiś element zapętlenia w tę sprawę, szkodliwego w tym wypadku zarówno dla pamięci o Powstaniu, jak i szacunku dla ofiar ze Smoleńska. Tym bardziej przykra sprawa, że wyszło to ze strony środowiska, które akurat zawsze oddawało honor pamięci Powstania i nie poddawało w wątpliwość jego sensu.
Pozdrawiam, NS

Dziękuję, Jolu! Cieszę się, że Ci się podoba
Pozdrawiam!

Dobry tekst, poruszający ciężki temat, ale nie przytłaczający nim. Bardzo ważny jest w nim ten element nadziei, o którym wspomniała moja przedmówczyni.
Podoba mi się narracja, jest w wydźwięku bardzo osobista.
Jedyna kwestia, w której coś mi nie gra, to, że w pewnym momencie z niejasnej dla mnie przyczyny wskoczyło Ci w narracji kilka męskich form czasowników, być może chodzi wyłącznie o literówki (albo ja czegoś nie rozumiem):




Pozdrawiam, N.S.