Czy tu choć jedna osoba jest szczera i niczego nie ukrywa?

Chciałam już pisać, że czekam na kolejny fragment, ale moją uwagę przyciągnął komentarz Almari.. To już koniec?! Przecież... Ja się tak nie bawię! :foch:
Brakuje wielu elementów łamigłówki, w zasadzie większość trzeba sobie samemu dopowiedzieć. Pociągnęłabym to dalej
Pozdrawiam

Aż mi serce zamarło przez ten głos zza pleców hehe Jedyny zarzut: zajrzała do gabinetu i nic nie zauważyła prócz drobinek kurzu. Dopiero gdy mężczyzna się odezwał, stwierdziła, że książki są w stosach etc. To tak trochę niezgrabnie wygląda i wprowadza zamęt. Poczułam się, jakby mi ktoś nagle wrzucił nową dekorację
Czekam na dalszy ciąg.

Miejscami interpunkcja kuleje. Zaś jeśli chodzi o treść... Szkoda, że to takie krótkie. Wstawki z paru miejsc akcji wzbudzają ciekawość.
Pozostaje mi tylko (nie)cierpliwie czekać na dalszy ciąg

Zaintrygowałaś mnie Chętnie przeczytam dalszy ciąg.
Jedyne, czego bym się przyczepiła, to kilka literówek. Myśli bohaterki zaznaczyłabym inaczej niż dialogi, bo w tej wersji mylą.
Pozdrawiam

Nie mam się do czego przyczepić Przeczytałam z przyjemnością, a nawet z wypiekami na twarzy. Tekst urzekł mnie swym powabem, intymnym wyznaniem bohaterki.
Pozdrawiam

Krótkie i dosadne. W zasadzie fajnie, tylko temat nadaje się na coś dłuższego. Mogłabyś zawszeć tu więcej podobnych obserwacji, rozwinąć je jakoś.
Jak na debiut, wyszło bardzo fajnie. Tak swobodnie.
Pozdrawiam cieplutko.

Ostatnia kropeczka przyniosła mi duży uśmiech Bardzo ciekawy tekst, życiowy i właściwie nie mam się, do czego przyczepić.
Pozdrawiam więc tylko cieplutko

Popraw literówki i interpunkcje.
Zdanie trzecie od końca - zdecydowanie za długie. Podziel jakoś.
Jak dla mnie, za dużo bluzgów. Może i temat utworu wymaga takiego słownictwa, ale bardziej by mnie ruszyło, gdybyś zapodał to w sposób poprawny

Chyba nie mam tutaj nic do zrobienia. Jak dla mnie: SUPER! Zatonęłam w tym opowiadaniu i ze smutkiem przywitałam ostatnią kropkę.
Dzięki listowemu początkowi potrafię utożsamić się z Pawłem - może to dlatego, że sama tak mam. Gdy nie radzę sobie ze światem, piszę do osób, których już ze mną nie ma. Nie wiem, na jakiej zasadzie to działa, ale pomaga.
Czekam na kolejną część

Strasznie to smutne...
Od siebie tylko powiem, żebyś jeszcze raz przejrzała interpunkcję.
Jeśli chciałabyś konkretne wypisanie co, jak i gdzie to podeślij mi ten tekst na maila Będzie łatwiej pozaznaczać.

PS.
Przejrzałam teraz pozostałe komentarze. Może Berserkerka ma rację, że tekst powinien być dłuższy. Nie wiem. Ja i tak mam ściśnięte gardło, chyba nie chciałabym bardziej wczuć się w ten tekst.

Julando, Czarodziejka znakomicie opisała rodzaj mojego zagubienia

Na Twoim miejscu ujednoliciłabym czas. Jakoś mi to nie bardzo pasuje w obecnej wersji.
Brakuje kilku przecinków.

A teraz pytanie najważniejsze: co to miało na celu? I jak do opowiadania mają się te wtrącone "cuda"?

Hmmm... Nie bardzo wiem, co powiedzieć. Dużo tu metafor i porównań, które ciutek zaginają czasoprzestrzeń. I chyba się w tym wszystkim pogubiłam.
Ale ogólny odbiór tekstu pozytywny. Mam takie niejasne uczucie niepokoju..
Pozdrawiam
nathien

Masz parę literówek i błędów interpunkcyjnych

Czyta się lekko i w zasadzie przyjemnie, co ze względu na temat jest lekką ironią losu. Muszę zgodzić się z Oke, że potraktowałaś temat zbyt ogólnikowo, a jest to temat rzeka.
Powodzenia i pozdrawiam
Nathien

W pierwszym akapicie masz strasznie dużo krótkich zdań. Trochę bym to rozwlekła w porządny opis, bo na razie jest urywany.

Dialog... No ja z niego nic nie rozumiem. Ani o co chodzi, ani dlaczego... Jedna kobita to, druga tamto. Trochę chaotyczne. Ale może właśnie tak na co dzień rozmawiamy w domu? Zupełnie się nie słuchając?

A dalej nie mam się czego przyczepić. O bijącym mężu - realistyczne. A o córeczce, no po prostu zabrakło mi słów.

Uważam, że temat nadawałby się na dłuższy tekst. W tej formie nie jest źle. Zastanawia.