Blaszka, cieszę się, że nie odebrałaś mojej wypowiedzi negatywnie - to dość istotne.


Podoba mi się to porównanie (porównania - również ostatnie ). Nigdy nie przyszło mi ono do głowy. Niby uproszczenie, ale tak naprawdę w wielu aspektach życia pewne schematy powtarzają się, jedno nakłada się na drugie, ...
To prawda - nikt nam wiary nie narzuci - jeśli na pozór zrobi to - no właśnie - będą to tylko pozory, płaszcz. Fakt faktem - ktoś może być niemal wyłącznie tym płaszczem.


Wiesz, ja nie sądzę, by człowiek był nie wiadomo jak wielki - jest Bogiem własnego świata w tym sensie, że ma na niego wpływ (wewnętrznie - nade wszystko), podejmuje codziennie dziesiątki, setki decyzji (niekoniecznie mających od razu odbicie w działaniu - do tego potrzebna jest nie raz kumulacja) i w ten sposób tworzy swój wszechświat. Jesteśmy tylko małym ziarnem biorąc pod uwagę istnienie wszystkich istot żywych, planet, kosmosu. Tak. Ale w jakiś sposób na siebie nawzajem wpływamy - tyle że to już trochę inny temat.
Dla mnie, na teraźniejszym etapie życia, Boga nie ma, i tak jest mi lepiej - tak, jak innym jest lepiej z tą wiarą. Ciężko powiedzieć, czy brak wiary jest skutkiem dobrych argumentów, czy też argumenty, które sobie "zabieram" dopasowuję do tego, co we mnie gdzieś w środku powstało - i tak prawdopodobnie jest z całym wewnętrznym wszechświatem. Co było pierwsze - jajko czy kura...

Również pozdrawiam!

Czytam jakby o sobie sprzed jakiegoś czasu...
Gorzkie migdały - podoba mi się to porównanie.
Nie znam się na poezji i jej sztuczkach, oceniam zawartość emocjonalną, moim zdaniem najważniejszą, a ta wydaje się być bardzo duża.
Może skuszę się na tomik, choć trochę boję się zaglądać w ledwo zagojone rany.

Do recenzentki - moim zdaniem to, że na ogół ludzie potrzebują potwierdzenia istnienia absolutu, wiary w jego istnienie w ogóle, nie oznacza, że on istnieje. Wszystko ma swoje dwie strony, i nasze życie zależy od tego w jakim kierunku podążamy, którą stronę chcemy widzieć i widzimy. Jeśli komuś ma pomóc wiara w Boga - ok, niech wierzy. Osobiście uważam jednak, że to niewystarczalne. To my jesteśmy Bogami - tworzymy swoje wszechświaty. A że one zmieniają się, ewoluują... nie oznacza to, że poprzednia "prawda" była w porównaniu do tej świeższej mniej prawdziwa, czy też wręcz fałszywa.
Nie chcę, by te słowa zabrzmiały jak krytyka, naprawdę. Po prostu czułam, że muszę to napisać. Myślę, że po prostu "miłość Boga" niekoniecznie musi być najlepszą opcją. Każdy ma swoją. Kto wie - może kiedyś sama dojdę do wniosku, że taka opcja jest DLA MNIE najlepsza?

Pozdrawiam

Cieszę się bardzo - rownież z ego, o czym mówi pierwsze zdanie... Dobrze, jeśli czytelnik potrafi docenić czyjąś wizję, nie narzucając mu własnnej. To dla mnie bardzo cenne! Oczywiście pewna poprawność - to już osobna sprawa, ale ześli chodzi o sposoby przekazu - jest ich mnóstwo, na szczęście.

Być może rozwinę - kiedy ogarnie mnie podobny nastrój, przemyślenia. Będę musiała się nad tym zastanowić - bo jednak lubię, kiedy obrazy są gęste, nakładają się.
Pozdrawiam!

Może o to chodzi, że bóg nie chce znosić ciężaru bycia bogiem, wiec podświadomie...
Cieszę się, że wywołałam refleksje. A takie tematy, przynajmniej dla mnie (i widzę, że dla Ciebie też), są ciekawe.

Wielość interpretacji - to rzeczywiście coś wspaniałego. To tak jak gdyby zawarło się w utworze cały świat.
A zapomnienie siebie na czyjąś rzecz - w końcu jest to niejako umieranie...

Pozwoliłam sobie zajrzeć z ciekawości.

Podoba mi się bardzo ten wiersz. Interpretacji może być więcej, ale ja tutaj widzę oddanie oraz zapomnienie o sobie na rzecz "Kogoś". Buty z kolei kojarzą mi się z fundamentem "ja"...
Nawiązując do wiersza "bóg", składając go z powyższym naszła mnie pewna myśl. Jakie to ciekawe, że twórca-bóg często pragnie zostać pochłonięty przez drugą jednostkę. Trudno mi to opisać słowami, więc mam nadzieję, że rozumiesz o co mi chodzi.

Czy ja wiem, czy od razu psychopata. Wielu ludzi nosi w sobie nieco psychopatyczną cząstkę osobowości. Ale... ale... to samo można powiedzieć o tytułowym sadyście.

Dzięki za konstruktywną krytykę.
Bez interpunkcji, faktycznie, obyłoby się (wolę to wyjście, niż duże litery w wierszu). Usunę.
Pisząc "życie" miałam na myśli pozornie pozytywne interakcje, maski, które musimy tworzyć (również przed samym sobą), by podtrzymać to życie w sobie, odpowiedni obraz w oczach drugiego człowieka, nie wypaść z toru. Gdyby wszyscy ludzie non stop byli zupełnie świadomi, dotykając boskości istoty siebie i świata - może byłoby inaczej, lecz niewiele ma to wspólnego z zastana rzeczywistością.

Czy o hiperbolę uczuć... - to już kwestia odbioru.
Ogólnie rzecz biorąc - lubię w wierszach lekką chaotyczność, niejasność, dzięki czemu sięgają poza stricte słowną interpretację.

A kłamstwo? Jest szerokie. Uważam, że obejmuje całokształt życia oraz śmierci, wchodzi w prawdę niejako tworząc z nią nierozerwalną parę.

Trudno mi też poprawiać coś. Zwykle piszę w innym stanie świadomości, przez co niełatwo wejść w tekst z powrotem. Ale tutaj już odzywa się kwestia warsztatu, a nad tym można popracować i połączyć to, co emocjonalne i "wyższe" z tym, co świadome na poziomie intelektualnym, przyswojone. Byłoby dobrze znowu wpaść w ciąg pisania, po dość długiej przerwie, ale narazie zajmuje mnie coś innego.

Dzięki raz jeszcze.

"Chyba, że ktoś oszukał Cię przy wydawaniu reszty. W tym wypadku gotów jestem się przyłączyć." Nie będę tego komentować. Nic niewnosząca krytyka.

Nie walczyłam sztucznie z weną. Wiesz, nie raz projektujemy swoje słabości (o ile mogę to tak nazwać) na innych albo odtwarzamy (lub zdaje nam się, że odtwarzamy...) cudze myśli wedle nastroju...
Banału być nie może, bardziej skomplikowanej metafory również nie - cóż, każdemu nie dogodzisz.

Alos, dzięki

Krystyna, ogromnie mnie ucieszył Twój komentarz.
Fanką zupełnej abstrakcji nie jestem, więc raczej o krok dalej nie pójdę. Pewności oczywiście nigdy się nie ma.
Masz rację - jestem młoda - 20 lat, sporo odkrywania przede mną (ale czy nie zawsze tak jest? ).

Jest tu bardzo wiele, chwytasz wątki wielopłaszczyznowo. Ten fragment nie jest tekstem do poduszki, przynajmniej dla mnie (każdy czyta inaczej, zwraca uwagę na inne rzeczy), ale to dobrze. Jest nad czym myśleć.
Bardzo w moim guście. Mechanizmy typowo ludzkie - trudno się nie utożsamić - podane w piękny sposób. Zachwyciłam się.

Szuirad, nakreśliłeś głęboki obraz tej książki.
Sięgnę. Prędzej czy później - sięgnę.

Zderzenie z rzeczywistością potrafi być bardzo trudne. Kiedyś człowiek spada z obłoków na ziemię i jest "ała".
Wymowne.

Masz rację - nie da się na nie odpowiedzieć. Myślę, że jednak czasem te pytania można sobie zadawać, ale ważne, by nie dominowały w myślach. Dopiero wtedy, kiedy stają się ważne, niż życie samo w sobie - wtedy zaczyna być niedobrze...

Pozdrawiam