Podoba mi się ten wiersz
Jest w nim poczucie humoru, takie jak lubię. Radość, działanie i to coś.
Nie ma rymów, acz, czyta się niezwykle gładko i przyjemnie...

Dziękuję, Jaga, za komentarz, tak odmienny od tych męskich. Kobiety patrzą inaczej.
Cieszę się, że Ci sie podobało
A Maja... cóż... trzeba by jej spytać

Pozdrawiam, również, serdecznie,
Niczyja

No bardzo fajny tekst I dobrze napisany.
Nigdy bym nie wpadła na to, że chodzi o... komputer.
Pozdrawiam, Niczyja

Mike17,
Wiersze piszę bardzo rzadko, tylko gdy mnie mocno przyciśnie zmora i sfora...
To mój, tak naprawdę, dopiero trzeci wiersz.

Zdecydowanie lepiej i pewniej czuję się pisząc prozę. A poezję lubię czytać, dobrą i mocno emocjonalną poezję.

Tym niemniej dziękuję za pouczający i ciepły komentarz do mojej wprawki

DoCo,

Niezmiernie cieszę się, że moja Maja przypadła Ci do gustu

Dziękuję za komentarz i (darmową) reklamę! Każdy facet jest inny i inne ma zdanie na temat tego tekstu. Dziwne, że żadna kobieta jeszcze nie odważyła się go skomentować. Czyżby trafiał tylko w męskie gusta i guściki?

Zauroczony DoCo,
Cieszę się z Twoich powyższych ogłoszeń i czynów

Smacznego mlaskania (vel rymowania),

Niczyja

DoCo,
Nie wiem, czy piszesz serio, czy robisz sobie ze mnie jaja. Wiesz, czasem seriozna jestem strasznie.
Nie mam już, teraz, w tej chwili humoru, gdzieś prysł w zmorach dnia dzisiejszego

A to był wiersz o kimś dla mnie ważnym, tam w pracy

Ukrywam się, jakże, pod innym nickiem

Niczyja

Zaczęłam od tej, z 3 poleconych przez Ciebie miniatur.
O niebo lepsze niż poprzedni czytany przeze mnie tekst. Zawiera w sobie wszystko, rożne rodzaje miłości, cierpienia, kłamstwa, zdrady, szczęścia, radości i tęknoty zarazem... Zawarłeś całą masę uczuć w tak krótkim utworze. Przesłanie, motto i pomyślne zakończenie. I nadzieję, że warto czekać...

Piekny tekst i sam tytuł również Zastanawia mnie tylko zakończenie, bo wg. mnie u niej to nie tylko strach przed zbliżeniem. Ja jakoś widzę czarniej, że ona choruje na śmiertleną chorobę i oboje o tym wiedzą, że ich dni są policzone. Że ich czas, choć szczęsliwy, jest naznaczony nieuniknionym smutkiem i rozstaniem... Ale tak ja to widzę, ktoś inny może widzieć zupełnie inaczej.

Z chęcią zabiorę się za drugą miniaturę z cyklu "nad morzem". Może tam znajdę bezwarunkowe, niczym nie ograniczone szczęscie... choć myślę, jednak, że nie.

Bardzo dobrze napisane!

Pozdrawiam.

Pełen ukrytej, choć silnej ekspresji jest ten wiersz.
To wołanie, do niego...
Tylko czy on je usłyszy?

Miły dla oka tekst, napisany dobrym stylem i z ciekawą fabułą.
Ja, osobiście, coś tam bym jeszcze dodała na końcu... ale to Twój tekst.

Znam lepsze sposoby na chandrę niż siłownia np. sporty uprawiane na świeżym powietrzu. Wtedy nie ma potu męskich ciał. Jest po prostu przyjemniej
To polecam zdecydowanie bardziej, i na chandrę i w ogóle!

Pozdrawiam, Niczyja

Dobre, w swojej wizualnej brzydocie...

Mocne! Bardzo emocjonalne! Czytałam dziś w nocy...
Tekst trzymał mnie w napięciu i nie pozwalał oderwać wzroku choć na chwilę. Do końca nie wiedziałam jakie będzie rozwiązanie zagadki. Jaka tajemnicę skrywa ta kobieta.
Napisane rewelacyjnie, tak jak lubię Gratulacje!

Od razu samoistnie przypomniał mi się oglądany dawno temu film. Nie pamiętam tytułu, ale silnie mną wstrząsnął kiedyś. Może na nim się wzorowałeś, nie wiem. W każdym razie była tam kobieta związana z pewnym przystojnym mężczyzną. Nie mogli mieć dzieci i żeby go zatrzymać udawała, że jest w ciąży. Poduszki itd... Facet, jak zawsze ślepy, nic nie zauważył albo takim go pokazano w filmie.
Sfiksowana bohaterka ukradła dziecko ze szpitala i wróciła z nim do domu. Dziecko płakało ciągle, kobieta nie miała pokarmu, bo niby skąd, a było po prostu głodne. Facet się denerwował, kobieta również... Nie pamiętam już zakończenia, ale chyba źle skończyło się to dla złodziejki dziecka. Facet jak miał odejść i tak odszedł, ją chyba zapała w końcu policja, a dziecko wróciło szczęśliwie do swojej prawdziwej matki

Bardzo dobrze napisane. Temat tym razem wciągnął mnie na maxa!

Pozdrawiam Ciebie Purpurze,
Niczyja

Dziękuję za długi i pełen cennej treści komentarz

Lubię pisać o zwierzętach, personifikować je. Mam kilka takich opowiadań w swojej szufladzie. Piszę wcale nie od tak dawna, jeszcze rok nie minął, gdy zaczęłam. Ot pojawiła się silna potrzeba... Po prostu lubię pisać, a że przy okazji mam wyobraźnię i różne pomysły roją się w mojej głowie, to jakoś wychodzi.

W zadanym przez Ciebie pytaniu coś jest, ziarenko prawdy. Na to niektórzy osobnicy lecą, a niektórzy nie, jak to w życiu.

Ciesze się, że swoim tekstem dostarczyłam Ci odrobinę przyjemności : ) W życiu trzeba szukać drobnych, miłych uprzyjemniaczy, wtedy jakoś łatwiej je znieść. Pisanie to jedna z tych rzeczy, czytanie również.

Zapraszam do mojego "Dupowatego", jeśli jeszcze nie czytałeś.

A ja wydrukowałam już polecone przez Ciebie 3 miniatury. Spojrzę na nie, mam nadzieję, że również z przyjemnością

Lubię Twoje bezpruderyjne komentarze! Twoje okulary i uśmiech (na zdjęciu) również, dlatego zaciekawiło mnie co kryje się w Twojej głowie.
Nie bez powodu zapoznałam się najpierw z Twoim "Tango Italiano" - uwielbiam Włochy, Włochów i wszystko co włoskie
Ale do rzeczy!

Sam tekst nie powala, nie rzuca (mnie) na kolana. Choć nic mu nie brakuje pod względem technicznym, jest napisany poprawnie, ciekawie, ba, nawet wciągająco, to nie zachwycił mnie niczym szczególnym. Może ładny jest opis... tego co działo się na pomoście i w jeziorze... taki zmysłowy, choć nie wulgarny.

Widać, że tekst pisał facet, nie kobieta.
Jestem cierpliwa, nie zniechęcam się tak łatwo, i nie oceniam autora po jednym utworze.

Skosztuję czegoś innego z Twojego cyklu"Dawno temu w lipcu". Lipiec to miesiąc, który ja również, miło wspominam

Pozdrawiam, Niczyja

Cieszę się

Przeczytałam Twoją bajkę. To życie, nie żadna bajka, samo życie w swoim parszywym obliczu.
Tekst bardzo dobrze i ciekawie napisany. Super! I dialog. I tło.
Cała masa róznych uczuć.
Wiara, nadzieja, ufność, szyderstwo, życie, lęk, rozpacz, beznadzieja...

Warte przeczytania. Z przesłaniem.

Pozdrawiam serdecznie.