Podeszłam do tego tekstu w dwojaki sposób. Po pierwsze, jest bardzo dobrze napisany. Może i trochę za szybko idzie się połapać, że chodzi o skazanego na krzesło, ale mimo to, bardzo dobre wrażenie robi tekst.
A potem zaczęłam się zastanawiać, jak to jest z takimi ludźmi. No bo to nie tak łatwo zasłużyć na krzesło, zwykle skazywani są na niego ludzie ze zdiagnozowanym psycho i socjopatiami, które uniemożliwiają im powrót na łono społeczeństwa, ludzie zepsuci do szpiku kości, a tu bohatera da się nawet polubić. Tu by się przydało jakoś wyjaśnić, bo ta sugerowana na początku zmiana do mnie nie przemawia, nie wszystko w człowieku można zmienić.

Po pierwsze to nie artykuł. Nie tak się go tworzy i nie tak on powinien wyglądać.
Taka praca na zasadzie lubię to, tamtego nie. Zgadzam się z Shinobim.

- może tak ojczyście - wódki?

- tu i w paru jeszcze innych miejscach, nie będę wypisywać, ale chodzi o kłopoty z wielkimi literami

- z koniem do izby zamkowej?! Koń miał 30cm?

- koła. I porównanie tyłka do ciężarówki podczas opisywania "rycerskich" czasów cholernie psuje klimat.

- to nakurwianie tu nie pasuje


No i ten język... Jest okropny. Rozumiem chęć nadania realności rubasznym czasom rycerstwa, ale bez przesady, pan na zamku któremu koleś wjeżdża do jadalni i to razem z koniem spokojnie zaprasza na obiadek? No i ta ciężarówka w środku tego... Nie, kompletnie źle. Kompletnie bez klimatu. Poprawić można, choć chyba napisanie od nowa jedyną ratunkiem dla pomysłu, który w sumie może mieć potencjał.

ciekawie wyszło, luźno i przyjemnie się czyta, udany ten debiut, Madame
Lekkość w tym wszystkim jakąś widać, nawet mimo tego, że sytuacja może dość stresowa.
i to takie typowe... ile razy ja panikowałam kiedy szukałam po meblach portfela, żeby do torebki schować, kiedy on już tam był.

microsoft word - podstawowy edytor tekstowy, dołączany do całego pakietu microsoft office, wszechobecne oprogramowanie, jak nie składałeś kompa sam, to pewnie masz. wszystko tam ładnie widoczne, znaki liczą się same bodajże gdzieś w dolnym panelu.
A Almari to chyba ona

powtórzenie

Straszny chaos, ale o dziwo, nie przeszkodziło mi to w odbiorze tekstu. Nie wiem czy to szczęśliwe niedopatrzenie, czy zamierzony efekt, tak czy siak, mnie osobiście skłoniło do kilku refleksji w stylu "co by było gdyby". Ciekawie ujęty temat, paradoksalnie wcale nie fikcyjny z fizycznego pktu widzenia.
Lubię teksty poruszające w jakikolwiek sposób teorie wielowymiarowości. i tobie nawet to wyszło, te przeskoki między rzeczywistością a alternatywą były całkiem zręczne.

No, podobało się po prostu.
Pozdrawiam

Chyba nie do końca umiem powiedzieć czemu, ale tekst przypadł mi do gustu. Lekko i przyjemnie się go czytało. Na pewno nie jest to idealny tekst, ale takich przecież nie ma, stąd parę "błędów", czy może niedociągnięć się wkradło.


- dalsza część akapitu rozmija się trochę z tą fukcją terapeuty, myślę że tego terapeute można by zastąpić idealnym słuchaczem, rozmówcą. Lub zostawić, jeśli błąd celowy.


- błąd częsty i stary, ale bardzo nieprzyjemny. Mamy własną pisownie, piszemy seks. Taki makaroniczny zabieg nie do końca pasuje.

Powiedz mi tylko jeszcze, czy to jest część jakiej większej całości? Bo to opowiadanie, mimo że nieźle napisane samo w sobie to mało, przydałoby się historię rozwinąć, pociągnąć.
Pozdrawiam

Ponieważ już wszystko zostało powiedziane, ja pozwolę sobie tylko spytać:
Pani procesor?

Nie że się czepiam, ale związek dwóch kobiet spłycony do wszelkich granic możliwości. al-szamanka mówi że za krótko jak na taki temat, ja uważam że tu nic nie jest na temat. Stąpasz po cienkim lodzie tutaj, to obszar dość kontrowersyjny i nie do końca odkryty.

Faktycznie, czasem tak jest, że chociażbyśmy nie wiem jak się starali, czasem przez myśl przeleci coś co nie powinno. Zmąci nasz umysł i nie wiadomo co się dzieje, czy tak naprawdę chcemy czegoś innego, czy to jest chwilowe itp.

- dla mnie to tutaj zepsuło cały tekst. Zbyt bezczelne i wulgarne jak na taki temat. Słownictwo nie powinno zniechęcać czytelnika. Bluzgi może i nie są czymś strasznym w literaturze, bo w końcu takim językiem się mówi, ale tu jest nie na miejscu.

Temat nie poruszony, spłycony, jakbym była Tobą spróbowałabym napisać to 2x dłuższe co najmniej i bardzie się wczuć w to.
pozdrawiam.

No cóż. Na pewno prosty i infantylny dosyć jest ten styl. Nie widzę tu jakiejś specjalnie rozwiniętej fabuły, morału, przekazu, nic. A coś z tych rzeczy jednak by się przydało, żeby mimo wszystko tekst czytało się z większym napięciem niż opakowanie po paczce czipsów.
Nie twierdzę że tekst jest dobry czy zły, bo ciężko mi to ocenić, kiedy dla mnie jest taki nijaki.
Jak wystrzał z karabinu. No było, przeleciało i wsjo.

Łał. Z całego tego tekstu najbardziej przemówił do mnie komentarz shinobiego - oddał głębie tekstu.
A do refleksji natomiast zmusił mnie komentarz Ekszyna, nad istnieniem zera dodatniego i ujemnego w niektórych systemach liczbowych.
Thanks guys, you make my night... however it sounds

z góry przepraszam. Przepraszam że tego nie łykam.
Nie jestem humanistą, nie umiem się zachwycać przysłowiowymi "niebieskimi firankami". Tekst oczywiście nie jest zły, jest nawet dobry, ale na sto procent nie zalicza się do szczególnych, w moim odczuciu.
Za płasko dla mnie to opisane. Może dlatego że ból istnienia zawsze był dla mnie zbyt banalnym tematem?
A życie porównane do papierosa, może i jest przewrotne, ale też ta używka jest tak oklepana w opowiadankach...
Nie wiem, nie przemówiło do mnie, ale źle nie jest. Pozostaję ze swoimi mieszanymi odczuciami.
Pozdrawiam

Ciężko raczej go wielbić, skłonna jestem nawet twierdzić, że i lubić się go nie bardzo da na samym początku. Dopiero potem zyskuje on sympatie. taka mniej sympatyczna wersja Shane z TheLWord. Ale co poradzić, wciąga. Może nie spamujmy już koledze pod tekstem, bo nas znielubi

To już chyba zależy od tego jak bardzo ktoś jest konserwatywny, choć w sumie nie dziwie Ci się.
Jednak dla mnie B był urzekający, ale o gustach się nie dyskutuje... ponoć

Dobre, nie bezczelne, a mimo to bardzo sugestywne. Co to jeszcze robi w tej poczekalni.
Nie widzę żadnego rodzaju zblazowania, cieszę się że wreszcie ktoś porusza ten niewdzięczny temat, na dodatek całkiem umiejętnie

I ogromne skojarzenie moje, biorąc pod uwagę imię Brian i tą młodą twarzyczkę, zobaczyłam jakimś cudem scenę z serialu QAF.

No i pozwolę sobie na małą dygresję - zawsze, lubię Twój avatar.