Zolu: ach - dlatego ta dusza, ale może i tak da się coś z nią zrobić. W konkursach nie biorę udziału, bo jak się przegra, to jest przykro, a jak wygra - jeszcze gorzej.

Chyba pokombinowałbym coś jeszcze z tą duszą w pierwszym wersie. Dosyć to jest jednak ograny motyw, a i we współczesnych czasach to greckie dziedzictwo brzmi dosyć naiwnie. Przy całym słodkim charakterze tego wiersza ta łyżka cukru jest niepotrzebna. Na szczęście szybko się o tym zapomina. Wiersz w całości bardzo ciepły i wprowadzający w dobry nastrój, więc się podoba, również mi.

Fajna miniatura, z fajnym rytmem.

O!

Tak, to typowy efekt. Trzeba się zatem ratować i pisać tekst tak, aby miał pazur pomimo wyrównania rytmu. Tutaj pomaga dobieranie słownictwa, motanie środkami retorycznymi, używanie przerzutni itp. Bardzo też pomaga powtarzanie niektórych elementów brzmieniowych. Popatrz na przykład na tę wersję (teraz nie starałem się zachować sensu):



Dróg jest tysiące, pytanie, którą chcesz Ty pójść.

Najprostszy do utrzymywania, bo najbardziej elastyczny, jest rytm oparty na akcentach głównych. Przy czym jest to chyba tak samo efektywne jak rytm sylabiczny. Teraz trzeba sobie uświadomić, że jak rytm ma być wyczuwalny, to musi być powtarzany. Powyżej każda zwrotka realizuje inny wzorzec rytmiczny (czy to sylabowy, czy akcentowy). Można teraz spróbować przefasonować pierwszą zwrotkę, aby liczba akcentów była taka sama



To oczywiście nie musi być tak, ale rytm wynika z powtórzenia czegoś, jakiegoś elementu językowego na granicy percepcji. Może być też zachowana konstanta kompozycyjna między zwrotkami (każda zwrotka w tym samym ciągu rytmicznym). Takie stylizacje też są wyczuwalne.

Warto jeszcze wspomnieć, że rytm cech wyrazowych (akcent, liczba syla jest zawsze połączony z konturem (albo rytmem) zdania. Tutaj trzeba poszukać terminów kadencja i antykadencja, ale to może następnym razem.

Jasne, a nad którym aspektem stylu chcesz popracować (bo nie ma sensu nad wszystkimi na raz).

Tu rzeczywiście jest rym ze środkowym wersem, choć na tyle niecharakterystyczny, że polska wersologia go nie zauważała, a nawet jak zauważyła i nazwała rymem płytkim, to nie poświęcała mu wiele uwagi. Inne wersologie natomiast zajmowały się tym szerzej.

Z mojego punktu widzenia ostatni wers mi jakoś wchodzi z zacięciem, a chyba ta forma nie lubi, gdy w niej coś zgrzyta. Chyba przeszkadza mi rozdrobnienie wyrazów na początku wersu. Coś bym z tym pokombinował, bo się da.

Rozbawił mnie ten tekst. I chyba bardziej w tej pikantniejszej wersji z:

Wydaje mi się, że to wiersz, w którym jest ciężki problem, ale napisany w nudny sposób. Rytm tutaj jest nieopracowany, słownictwo typowe, obrazowanie płaskie, sytuacja liryczna prosta, brzmienie prozaiczne. Jeśli chcesz uczynić z tego dobry, ciekawy tekst, to powinnaś popracować nad wybranym elementem językowym i to nawet, jeśli chcesz pozostawać w konfesyjnej metodzie pisania (np. Sylvia Plath miała doprowadzoną do perfekcji metaforykę i obrazowanie).

Podoba mi się to gdaczące brzmienie przedostatniej zwrotki.

Myślę, że razi mnie słowo "jestestwa" - jest zbyt nacechowane, żeby w takim prostym kontekście dało się usprawiedliwić. Gdybym miał to poprawiać, to chyba zdecydowałbym się nad zostawieniem tego wyrazu i pokombinowaniem, co zrobić, żeby tam mniej raził.

Bardzo fajny klimat i brzmienie ma ten wiersz.

Tak jakoś nieuchronnie skojarzyło mi się z Broniewskim:
http://poema.pl/publikacja/147764-firanka

Znam część tego zbioru - bardzo adekwatna recenzja.

Na jednym z portali na określenie aspołecznych zachowań pisarskich pojawił się termin geniuszoza.

Na każdym portalu są takie pijawki, co nic nie wnoszą po stronie krytycznej, ale za to chętnie odbiorą miłe narcystycznej duszy pochlebstwo.

Jasne. Nie uważam też, że Twoje wskazówki są bez sensu. Wynikają przecież z Twojego smaku, a wygląda na to, że dzielisz się nimi szczerze.