Ech, zrozumieć poezję... i umrzeć Chyba naprawdę trzeba mieć niewiarygodną wyobraźnię, żeby pojąć, co autor chce wyrazić swoim wierszem? Nie piszę o smoku, tylko ogólnie o poezji.
Jak Wy to robicie?

Zaraz, spróbujmy poskładać to w całość, używając mojego toku myślowego.
Mamy przerażający obraz małego dzieciaczka, którego wyrodna matka karze za byle głupstwo, tak? Zamyka go w piwnicy, bije, krzyczy.
Jesteśmy też świadkiem przypadkowej (trochę jednostronnej) przyjaźni chłopca ze szczurkiem, tak?
Potem przechodzimy do meritum. W wyniku znęcania się matki nad chłopcem i trudnego dzieciństwa, zostaje mocno skrzywiona jego psychika?
Będąc dorosłą osobą (według mojego "kryminalnie skrzywionego" umysłu) - Mateusz zabija sąsiadkę.
Czy to sen, czy jawa, tego nie wiemy.
Tak ja odbieram tą historię. Jeśli się mylę - popraw.
Ciekawe opowiadanie, widać, że pisanie nie sprawia Ci trudności, wręcz przeciwnie.
Jednak jest wiele niedopowiedzeń, stąd próbuję "po swojemu" zinterpretować wydarzenia.
A jaka jest prawda?

Aj, Martinie Cross-ie! Muszę przyznać, że sam temat mnie wciągnął.
To koniecznie trzeba dopracować, bo jest sporo takich dziwnych zwrotów, kilkakrotnie źle użyłeś sformułowań, ale w tej kwestii nie mnie oceniać, poprośmy naszych niezawodnych dobroczyńców (jak ja lubię to określenie, ale czyż nie jest trafne? ).
Tekst sam w sobie jest bardzo wciągający i zastanawiam się, czy klimat, który w nim stworzyłeś (zwłaszcza w drugiej części) był zamierzony, czy też powstał "sam z siebie".
To jest na tyle interesujące opowiadanie, że chętnie przeczytam kolejny odcinek i nie piszę tego z kurtuazji.
Nic, tylko czekać. Nie popsuj tego, bo Cię uduszę
Pozdrawiam.

Niestety, podpiszę się pod słowami al-szamanki, pomimo, że bardzo nie lubię podpisywać. Znaczy się - nie pod szamanką, tylko pod takimi krytycznymi komentarzami.

Bardzo dużo w tym opowiadaniu jest dziwnych zwrotów, które psują cały wizerunek.

Chociażby to:


Znaczy się, że przeholowała z silikonem?!

No i te znikające w mroku zęby, dokąd poszły?

Śmieszne to opowiadanko, aczkolwiek rozumiem jego sens.
Ale nie znam się, tak tylko piszę. Pozdrawiam.

To się zdecydujcie Ja się kompletnie na poezji nie znam i chciałem się dowiedzieć, o co tu chodzi, a tu masz! Jedni, że tandeta, drudzy, że cudo, i bądź tu mądry

Pozdrawiam czarująco-tandetnie. Mhm, też wymyśliłem!

Pólpałek-Zapałek tak mi zapadł w pamięć, że jego imię użyłem w komentarzu odpowiadającym na zarzuty pod swoim tekstem. Mam nadzieję, że to tylko przysporzy popularności Półpałkowi
Twoje opowiadanie jest tak urocze i bajkowe, że gdybym był "posiadaczem" maluchów w domu, z pewnością posłuchałyby tej historii przed snem
Niestety, z dziewiętnastolatkiem nie zaryzykuję
Gratuluję wyobraźni i zaczarowanego pióra.

Jaka znowu masakra, pomysł rewelacyjny! Tylko, jakby tak więcej mroczności, strachu, niedomówień... "Błądki" zawsze można poprawić, więc spokojnie, nie ma żadnej masakry

Oj, nie jestem od tych spraw, ale obok takiego czegoś, nie mogłem przejść obojętnie, zabolały oczy

No i, w ostatnim zdaniu, mały błąd się chyba wkradł. Poza tym, zauważyłem wiele innych rzeczy, które warto poprawić w kwestiach pisowni.
Samo opowiadanie takie sobie, pomysł interesujący, ale jakoś dreszcz nie przebiegł po plecach
Pozdrawiam serdecznie.

I krew się polała w rytm Vivaldiego... Słyszałem
Całkiem dobre.
Jeśli potraktować to, jako fragment jakiejś całości, to kto wie? Zakończenie wymowne, ale ja bym się pokusił o więcej, o jeszcze. Mam na myśli kontynuację, a nie przedłużenie makabry.
Można tylko żałować, że na samym początku nie napisałeś "Prolog".
Sam "babram się" w tych klimatach, więc to oczywiste, że musi mi się podobać. Pewnie jest trochę rzeczy do poprawienia, nawet taki laik, jak ja, to zauważyłem.
Więc poczekaj na ocenę techniczną, nie wątpię, że znajdzie się chętny. Wręcz namawiam, bo warto się pochylić nad tym tekstem.
A jeżeli ktoś Ci napisze, że to jest kiepskie - nie wierz.
Jeśli usłyszysz, że zbyt słabe - bij się!

Pozdrawiam ze skalpelem w ręku

Cóż, przeczytałem "na jednym wdechu" Zachwalasz pod niebiosa opowiadanie "Mam", a nie widzisz tego, co napisałeś?
Pomysł!
Najważniejszy jest pomysł, drogi kolego.
Styl, forma, umiejętność dozowania napięcia, to wszystko jest ważną rzeczą i dopełnia całokształtu, trudno się z tym nie zgodzić, ale wymyślić "coś", czego jeszcze nie było, to jest dopiero sztuka.
Wyobraźnia. To jest to, co jest podstawą napisania czegoś ciekawego.
Spójrz obiektywnie, ile na portalu jest opowiadań o straconej miłości, o nieszczęśliwych związkach, zawiedzionych uczuciach?
Całe mnóstwo!
I to wszystko być może jest napisane poprawnie, są i wybitne teksty, ale co z tego?
Ile jest opowiadań, czy historii o facecie, który podkłada się dla kasy? Który jest na tyle szalony, że "idzie na całość"? O konsekwencjach?
Sam sobie odpowiedz.
Dla mnie najważniejsze jest to, co siedzi w głowie pisarza, twórcy.
Błędy, gramatykę, styl zawsze idzie poprawić, dokonać korekt itd.
Ale wyobraźni nikt Ci nie podaruje
W Twoim przypadku, aż się prosi zacytować znane przysłowie: "Cudze chwalicie, swego nie znacie".
Tyle w temacie, gratuluję i pozdrawiam z głową pełną pomysłów

P.s. Oczywiście nie krytykuję tekstu pt. "Mam" - jest świetny!

Muszę przyznać, że budujący komentarz...

Bardzo ciekawie opisana historia. W pewnym sensie dramat kobiety. Wiele jest takich małżeństw, rodzin, w których miłość zostaje zastąpiona rutyną, cynizmem, czy obojętnością. Niestety, to dosyć częsty obrazek w naszych czasach. Wypada tylko żałować.
Opowiadanie samo w sobie czyta się z dużą ciekawością.
Do następnego, miło do Ciebie zajrzeć

A ja napiszę tak. Widząc autora, zatarłem ręce.
I niestety, troszkę się rozczarowałem. Opowiadanko trąca niby jakąś mistycznością, magią, ale czegoś mi w nim brakuje.
Może myślałem o czymś innym, a znalazłem co innego?
I przede wszystkim, źle mi się czyta takie dłuższe historie, jeśli tekst jest tak "zlany".
Osobiście pobawiłbym się w edytorze, żeby było nieco czytelniej.
Połowę zdań umieściłbym od nowego akapitu.
Oczywiście to tylko sugestie i mogę się mylić, każdy ma swoje wizje. Pozdrowionka.

Miladorka napisała:

Cała przyjemność po stronie Pablo To był tylko taki żarcik, tak naprawdę nawet nie spojrzałem w Twoją "metrykę".
Pozdrawiam różowo, jak sen, którego doświadczysz

A myślałem, że zaskoczy dziewczynę i będą razem soulowo dryfować, a później... Ech, tak jakoś zacząłem sobie wyobrażać tą scenę, co świadczy o profesjonalnym przedstawieniu jej.
Przy takim opisie ruchów, mimiki wszystko jest proste w kwestiach wyobraźni. W ogóle rzuca się w oczy Twoja znakomita polszczyzna! Brawo.