To szybki przykład. Chodziło mi o źródło zdziwienia Mike'a. W Twojej wersji, Mike zdaje się być zdziwiony wyczynem Candy i ciężar "winy" w sporej części spada na nią, a przecież to nie jest zwykła historia o "zdradzie", bo problem jest bardziej złożony. Prymityw jest spoko, nie przeszkadza mi. Jeśli już mowa o tym, mam wrażenie, że niektórym zdaniom nie zaszkodziłoby uproszczenie, np.: Może: Wes leżał na tobie i było mu do­brze: oddychając ciężko, miarowo poruszał tyłkiem. Albo jakoś inaczej, żeby pozbyć się pogrubionych wyrazów. Heh, ale się uwziąłem...

Uściślę zatem mój tok rozumowania i co mi nie zagrało. Mike prawdopodobnie przerabiał w myśli scenariusz, który się ziścił. Wręcz mówi o tym wprost. W takiej sytuacji spodziewałbym się zatem trochę innych przemyśleń niż: Jest wyraźnie zaskoczony całą sytuacją i trąci to nieco fałszem. Może zabrakło tam czegoś w stylu: wiedziałem, dokąd to wszystko zmierza, a jednak zaskoczyła mnie moja bierność... Więc to nie przeskok do przodu? Zatem przyznam, że się pogubiłem. Za dużo w tym fragmencie x, y, z... czyli tych niedopowiedzeń, a ja nigdy nie byłem dobry z równań liniowych

Nie pasuje mi ten fragment. Mogłoby się wydawać, że dalsze wydarzenia są skutkiem planu zrodzonego z owej desperacji, ale raczej nie była to wspólna desperacja. Każdy był zdesperowany na swój sposób. Podążając dalej tym tropem: Mamy świetny pierwszy dialog, będący jednocześnie alegorią. Oto para z pewnymi problemami udaje się do mechanika... A potem, bądź co bądź, zdziwienie Mike'a, że mechanik zrobił swoje. Takie trochę "ja tego tak naprawdę nie chciałem i rączki umywam, chociaż nawet mi się podobało". Nie zagrało mi to. Podobnie jak "niema rozmowa". Jakby to ująć, żeby nie zabolało... Aj, dlaczego ma zaboleć? W końcu wypowiadam tylko swoje skromne zdanie. Uważam, że poezja zatruwa Twoją wcale niezłą prozę. Nie zawsze, tam gdzie użyta z umiarem dodaje smaku, ale jednak są fragmenty dla mnie mało zjadliwe. Abstrahując od brzmienia tych zdań, które przywiodło mi na myśl film "Drzewo życia" Malicka, wybiegasz tym fragmentem w przyszłość i niejako osłabiasz siłę następnych scen. Z początku myślałem nawet, że to przeszłość i chcesz ukazać wewnętrzny konflikt postaci, który zaraz doprowadzi do wybuchu. Nic takiego się nie stało. Przesunąłbym tę część na początek jako wprowadzenie, ale najchętniej usunął. Dla takich zdań warto Ciebie czytać. Ogólnie temat nietuzinkowy i dobra historia, ale warto ją chyba jeszcze przemyśleć. Czasem chcemy powiedzieć za dużo, a wtedy łatwo przekombinować...

Felieton napisany sprawnie, ale próbę racjonalizowania dżihadu uważam za co najmniej mało rozsądną. Za słownikiem PWN, "Dżihad" w islamie: obowiązek szerzenia i obrony wiary przez muzułmanów, też za pomocą walki zbrojnej. Zatem mamy tu z definicji do czynienia z zamachem na wolność drugiego człowieka (wolność poglądów i wyznania). A na to nigdy się nie zgodzę. Mądre ryby płyną tam gdzie jest bezpiecznie

Też się zmagałem z tym kotem, więc tym bardziej zaciekawiło mnie inne ujęcie tematu. Pomysłu komentował nie będę, bo chyba sama masz podobne odczucia. Uważam, że całkiem nieźle wybrnęłaś, chociaż jest tu sporo momentów zbyt mało obrazowych. Na przykład nie zauważyłem kiedy Zuzanna zanurkowała w tym BMW; nie do końca wiem i mogę się tylko domyślać, gdzie mniej więcej znajdowała się w chwili szarpaniny. No i z kotem też jakoś za łatwo poszło - skulił się pod siedzeniem i zasnął?

O widzisz, to by było niezłe. Zatem wyzywam Cię do wyjścia ze strefy komfortu i badania nieznanych obszarów! A jeśli zrobi się dziwnie, to zawsze można przecież przerwać, pooddychać głęboko i uspokoić czakramy

Apsik! Zakurzony ten staroć. Podoba mi się część z komentarzami, dość realistyczna. Reszta ociera się o parodię, a nawet slapstick. A w końcówce jakaś... Apsik!... ezoteryka, no niezły miszmasz Szkoda, bo temat aktualny, tylko wypadałoby go zgłębić.

Gdyby to był film, to przez jakieś pierwsze 10 minut musielibyśmy obserwować mało ciekawą interakcję pomiędzy rozpaczającym chłopaczkiem, a jego kolegą. Podajesz bardzo dużo niepotrzebnych informacji, a akcja stoi w miejscu. Film nie powinien naśladować życia (te bywają nudne). Moja propozycja na pierwszą scenę: MATEUSZ stoi na jednej nodze. Kołysze się nad krawędzią dachu, zamyka oczy i pochyla do przodu. Zawisa w powietrzu. PUNK w ostatniej chwili chwyta go za kołnierz i ciągnie do tyłu.
PUNK
O nie bratku, po pierwsze: ona nie jest tego warta, po drugie: dzisiaj twoja kolej zmywania naczyń. (i tutaj można spokojnie przejść do "trzech powodów".)
No dobrze, wprowadziliśmy trochę akcji, ale teraz kolejna ważna sprawa, czyli dramaturgia i pomysł na historię. Dlaczego mam się przejąć losem Mateusza? Dlaczego zasługuje na moje współczucie/sympatię? O co toczy się tak naprawdę gra? Jakie problemy porusza scenariusz? I tak dalej... Nie będę się tutaj mądrzył, bo są mądrzejsi i nawet piszą dobre poradniki, dlatego zachęcam do zgłębienia tajników rzemiosła. Na pewno nie przeszkodzą w dalszym rozwoju Pozdrawiam

Te powtórzone pytania, w moim odczuciu, nadają miniaturce nieznośnie pretensjonalnego tonu. W odbiorze nie pomagają też tego typu zdania: - jak dla mnie przekombinowane po prostu. Pierwszy akapit niezgorszy, ale dalej za mało "akcji", a za dużo nieuzasadnionego "biadolenia". W pierwszej kolejności zastanowiłbym się przede wszystkim nad historią i tym, co autor chce przekazać. Osobiście wolę (i nie jestem raczej wyjątkiem), gdy narrator/bohater podejmuje jakieś działanie, walkę. Najłatwiej rozłożyć ręce, ale chyba nie tego oczekujemy od literatury, prawda? Pozdrawiam

Coś w tym jest Klau Pozdrawiam

Dzięki, kłaniam się

Podoba mi się ten gawędziarski styl, długie zdania, które nie tracą sensu. Sporo tu prawdy o świecie. Nie znam kontekstu, ale rozumiem, że mam do czynienia z dziennikiem. Z ciekawości wszedłem na wspomniany portal i przepraszam za "offtop", ale na głównej stronie widnieje duża reklama, w której czytamy: Wydawnictwo [tutaj nazwa wydawnictwa] Wydaje na zlecenie autorów wszelki prace poczynając od maszynopisu... Wiem, że tekst przechodził przez grafika, ale warto poprawić. Pozdrawiam.

Nie wiem, jak to znosisz, gdy ktoś odgrzebuje Twoje stare teksty, ale zaryzykuję. Podobało mi się. Prosta historia, ale w tym tkwi jej piękno. Dobrze wyważyłaś balans między opisem (czuć epokę) i akcją (posuwa się do przodu). Ale są miejsca, gdzie widać pośpiech (pewnie termin konkursu zrobił swoje). - tutaj coś chyba wycięło. - ta informacja, zdanie, też pojawia się jakoś tak niespodziewanie. Może powinna się pojawić na początku akapitu? Ponieważ jestem czepialski wypomnę też literówki: - chyba "na wieki", chociaż pod koniec też się pojawia... Pozdrawiam

Dziękuję za miłe słowa Piszę, piszę... Miniatury to mój sposób na odreagowanie A bohater tejże raczej nie ma co liczyć na ułaskawienie.

Dzięki za opinię. Może kiedyś się odważę wystawić coś dłuższego, kto wie?