oj... 13 lat a takie kosmate myśli ;P

nie będę komentował, powiem tylko że:

szanuję wszystkie opinie, nie szanuję chamstwa (Pan zapewne też). może się Panu nie podobać. ma Pan prawo przecież. ale nie jest Pan jednocześnie ostateczną instancją

aha, i jeszcze jedno: jeśli się pisze dla siebie, jest w tym jakiś sens, ale jeśli się pisze dla ludzi to w tym sensu nie ma, ale nie z tego powodu, że ludzie są głupi i nie chcą czytać, tylko, że poeci są głupi i nie umieją pisać skupiają się na sobie, na tzw. podmiocie lirycznym zazwyczaj w formie "ja"

P. Małgorzato, ja nikim nie jestem. to chodzi nie o opinie, tylko o pretensjonalność tonu, a to różnica. Pan szanowny, ma prawo do takiego zdania i ja je szanuje i przyjmuje. mi chodzi tylko o sposób.

P. sisey, przede wszystkim, ja i nikt inny zresztą nie lubi pretensjonalność tonu. nie jest Pan autorytetem w dziedzinie poezji, nikt nie jest. możemy tylko pisać: moim skromnym zdaniem... i jeśli komentuję czyjeś prace, to staram, nawet jeśli wiem więcej, że stoję wyżej. to tyle w tym temacie.

powiem Panu, że poezja jest po gówno potrzebna. dlatego nie piszę wierszy, tylko piszę prozo-wiersze i to bardziej prozo niż wiersze. i po to ten brak enteru, żeby mistyfikować, jeśli można to tak nazwać, frazę.

szczerze powiedziawszy, teatr był tylko pretekstem. po to dałem prolog, żeby zaakcentować formalność postaci. utwór, przyznaję, mógł by być klarowniejszy, ale nie będę już teraz nic zmieniał, bo musiałbym napisać od nowa

co do drugiego cytatu, który Pan obramował to proszę sobie zerknąć do pierwszego wersu pierwszej część...

dziękuję kabanosowi, volver, femme. bardzo miło mi.

pomyślę

Stachury ostatnio słuchałem - ale się, cholera, wkradło z tymi wózkami. dziękuję, nie skojarzyłem. będę musiał pomyśleć.
sam Stachura napisał chwytające piosenki. wiersze mi się nie podobają. a co do prozy: niektóra całkiem niestrawna, a np "Pokocham ją siłą woli" genialne. niesamowicie piękna osobowość poza tym... i ten jego etos...

dziewczynki się patrzą - chciałbym "się" zostawić, bo chodziło mi tutaj - mam nadzieje że właściwie zaakcentowałem - o Heideggerowskie - "się żyje", a może także i o "człowieka się" - chciałem wejść z tym w dialog przez osadzenie niewinnych dzieci w świecie "się''

eksperymentuje: chciałbym wyrzucić rolę podmiotu lirycznego, a zastąpić rolą narratora; poza tym ta wersyfikacja ma mistyfikować prozę.

nie zamierzałem konkurować z antologia palatyńska

dzięki za komentarze

miałem przeczucie, że to nie jest wartościowe artystycznie

to raczej notatniczek, że tak powiem, prywatny. zbiór aforyzmów. malutkich paraboli.

to jest, mimo, że może to zbyt górnolotne słowo, świadectwo.

To dobrze

to miało bawić. wbrew pozorom.

nie zamierzam pisać prozy. dodałem co prawda mój notatniczek. ale nie wiem czy to w ogóle przejdzie, bo kiepski jest. chodzi o to, że nie mam spójności myślenia właściwego dla prozy.

szukam momentów w których można byłoby dokonać fuzji poezji i prozy. zatrzeć granice.

oczywiście wiersz jest polemiką z utworem Z. Herberta "dlaczego klasycy?"

1

w księdze czwartej Wojny Peloponeskiej Tukidydes opowiada dzieje swej nieudanej wyprawy
pośród długich mów wodzów
bitew oblężeń zarazy
gęstej sieci intryg
dyplomatycznych zabiegów
epizod ten jest jak szpilka
w lesie

kolonia ateńska Amfiopolis
wpadła w ręce Brazydasa
ponieważ Tukidydes spóźnił się z odsieczą

zapłacił za to rodzinnemu miastu
dozgonnym wygnaniem

egzulowie wszystkich czasów
wiedzą jaka to cena

2

generałowie ostatnich wojen
jeśli zdarzy się podobna afera
skomlą na kolanach przed potomnością
zachwalają swoje bohaterstwo
i niewinność

oskarżają podwładnych
zawistnych kolegów
nieprzyjazne wiatry

Tukidydes mówi tylko
że miał siedem okrętów
była zima
i płynął szybko

3

jeśli tematem sztuki będzie dzbanek rozbity
mała rozbita dusza
z wielkim żalem nad sobą

to co po nas zostanie
będzie jak płacz kochanków
w małym brudnym hotelu
kiedy świtają tapety

mogę tylko mieć nadzieję, że następne będą lepsze