Naprawdę ładnie napisane. I ma jakiś sens.

"Skubany, potraktował ją naprawdę podle, a dziewczyna uratowała mu życie. Nic mu nie będzie, został wypisany." - to jedno zdanie na minus. A zdanie chyba ważne dla całości - zdanie kończące tekst. Po prostu do tego zdania całość trzymała się w jakiś ramach a tutaj poczułem jakiś zgrzyt.

Ale muszę przyznać, że zgeabne teksty piszesz pod wpływem chwili. Pozdrawiam.

Podoba mi się. Mówisz, że fikcja, ale tej fikcji wierze i ta fikcja mnie przekonywuje. Pozdrawiam

Zastanawiam się, dlaczego mnie ten tekst nie poruszył. Może dlatego, że kiedyś znajomy opowiedział mi podobną historię i nie była to fikcja literacka. Mam nadzieję, że taki właśnie jest powód. Bo trochę to niepokojące, że jeden jedyny przeszedłem dość obojętnie obok tego co napisałaś. Poza tym czyta się lekko, płynnie i przyjemnie. Przeszkadza właśnie tylko to, że czytam i nic nie czuję. Na plus działa też ta początkowa niepewność czy on nie żyje, czy on ją zostawił. W pewien sposób to zmusza do czytania dalej, żeby się dowiedzieć. Pozdrawiam

Zawsze
Przyznaje, że nie poświęciłem specjalnie dużo czasu na korektę tekstu. Wiem, że są osoby którym błędna interpunkcja przeszkadza po prostu w czytaniu. Pewnie dla wielu czytanie tekstu tak naszpikowanego błędami jest drogą przez mękę. Dla mnie nie, bo zwykle po prostu nie zwracam uwagi na interpunkcję, co niestety doskonale widać. Oczywiście wynika to zarówno z mojego lenistwa jak i zwykłej nieumiejętności, tudzież braku dobrej woli by w końcu się czegoś w tym zakresie nauczyć. Wrzucając tekst na portal byłem świadom, że z pewnością dla wielu osób stanie się to głównym punktem odniesienia do oceny tekstu. Dlatego wdzięczny jestem, że twój komentarz nie skupia się tylko na tym i odnosi się także do samej treści. Niemniej tekst wydaje mi się raczej łatwy w odbiorze, niezbyt skomplikowany. Praktycznie bez żadnej większej głębi, której trzeba by się doszukiwać. Ten tekst jest prosty jak drut i trudno mi się zgodzić z określeniem hermetyczny. Nie mniej dziękuje bardzo za komentarz. Wiem, że nieczęsto, ma się ochotę, napisać cokolwiek pod tekstem, który nam się zwyczajnie nie podoba. Zresztą mi chyba podobał się tylko na początku. Ale kto wie - może następnym razem.

Szmella

Hmmm z tych dwóch opinii bliżej mi do tej napisanej przez Zawsze. Przez chwile ten tekst wydawał mi się dość przyzwoity, bezpośredni, szczery i brutalny, a nawet ciekawy. Tyle, że tylko przez chwilę. Nie mniej cieszę się, że komuś się w sumie podoba. Pozdrawiam i dziękuję.

Dziękuję za komentarze. Chyba faktycznie dialogi są takie mało realistyczne, ale nie wiem czy "zbyt szczere". Może po prostu napisane w nieumiejętny sposób. Też odnosiłem wrażenie, że temat jest ciekawy, ale zabrakło umiejętności żeby napisać to lepiej. Pozdrawiam

I właśnie to miałem na myśli pisząc o pewnym poczuciu obowiązku.
Często powód dla którego żony alkoholików przy nich zostają jest bardziej prozaiczny. To strach, że sobie nie poradzą bez męża. Albo brak pieniędzy żeby zacząć od nowa.
Rozumiem, że narkomana lub alkoholika można uważać za w gruncie rzeczy dobrego człowieka, może też taki człowiek w gruncie rzeczy być dobry. Dlatego właśnie to poczucie obowiązku pomocy wydawało mi się takie logiczne jeśli chodziło o postępowanie bohaterki.

Dziękuje za wyczerpujące objaśnienia.

Tak się pytałem, bo w sumie nie piszesz o samym uzależnieniu, tylko o tym co z osobą która uzależnionego kocha. W zasadzie to jest tematem opowiadania. Ja widziałem w tym tekście kobiete, która przestała kochać, przestała myśleć, że kocha. I to miałem na myśli pisząc o tym, że tego mężczyzny (tego którego kochała) już nie ma. Został ten którego nienawidzi. Zastanawiam się dlaczego bohaterka go nie zostawiła wcześniej. Nie rozumiem jej motywów dlatego przypuszczenie, że chodziło o poczucie obowiązku. Obowiązek pomocy osobie którą się kochało? No bo chyba nie miłość? Miłość ma jednak pewne granice i grupowy gwałt wydaje się taką granicą. Podaba mi się twoje opowiadanie dlatego chciał bym je dobrze zrozumieć ;]

Fajny tekst. Dobrze się czyta i jest w nim jakaś głębia, które pozwala zrozumieć i poczuć ten tekst. Super, że nie napisałeś co widać na ostatniej rzeźbie, bo zmusza to do pewnego zastanowienia co było celem wędrówki bohatera. A przede wszystkim opisujesz postać, do której czuje się sympatie właśnie za jej uczucia.

To nie jest troche tekst o naiwności? Zwłaszcza w kontekście zakończenia pierwszego fragmentu i fragmentu drugiego. O pewnym poczuciu obowiązku wobec kogoś kogo tak naprawdę już nie ma?

A ja jakoś nie wierze w takiego faceta. Nie wierze w Casanowę, który na koniec zostaje sam jak palec. I, że na dodatek ta samotność go w końcu niszczy. To jest chyba kobiece marzenie, żeby brak kobiety mógł zrobić z faceta kogoś takiego. Może z faceta, który nigdy nie miał powodzenia u kobiet tak (bo tacy faceci są słabi i rzeczywiście kobiety potrafią z nich wszystko zrobić), ale z takiego?
A szukanie ideału też nie bardzo mi pasuje do mężczyzny. To mi pasuje do głupiego chłopca, który zresztą i tak w końcu z tego wyrośnie.
Czytało się dobrze, lekko i przyjemnie, ale ja nie czuję w tym prawdy i to jedyne moje zastrzeżenie.
Niby twoje wypowiedzi sugerują, że ten Bolo to autentyk, ale zawsze istnieje możliwość, że czegoś nie wiesz o tym człowieku i właśnie to czego nie wiesz tak go mogło zmienić.
Ja wiem, że to przyjemnie sobie wyobrazić, że taki a taki dostał wreszcie za swoje i właśnie przez to co było w nim złe. Ale zwykle jest odwrotnie.
O ile całość wiarygodna to właśnie te dwa szczegóły rażą - powód dla którego się zmienił na gorsze i to szukanie ideału.

Ledwie już pamiętam pierwsze twoje opowiadanie, które zacząłem czytać, ale wydaje mi się, że piszesz lepiej niż wtedy. ;]
Pozdrawiam

Ładnie to napisałaś ;]
I zakończenie takie smutne. Ja lubię smutne opowiadania. A to jest na dodatek krótkie i smutne, co chyba nie jest łatwe do osiągnięcia.
Pozdrawiam

Nie mówię, że jest źle. Twoje ostrzeżenia w każdym razie się nie sprawdziły i nie czułem się rozczarowany. Po prostu tu mogłem się przyczepić, więc z sadystyczną radością to uczyniłem ;] . Oczywiście przyczepiłem się subiektywnie - bo to tylko moje osobiste zdanie. Po prostu wydaje mi się, że gdyby początek był inny twój tekst lepiej by się "sprzedał". Aczkolwiek rozumiem, że chodziło o bawienie się pisaniem i ten cel osiągnęłaś ;] . Mógł bym napisać: podobało mi się, ale mój obiektywizm nie pozwalał mi tego zrobić. Dlatego musiałem wtrącić jedno ale . ;]

Jak dla mnie przegięłaś we wstępie, z tymi włosami, drgającymi nerwami, mózgami. Poza tym wstępem podobało mi się. Niestety wstęp to 1/3 opowiadania ;]
Pozdrawiam

Ciekawie napisane. Aż człowiek chciał by zrozumieć. W sumie skłaniałem się do interpretacji Ardo - że te pięć lat to niedojrzałość, ale do całości tekstu bardziej mi pasuje wrażliwość. Że piszesz o zabijaniu własnej wrażliwości. W sumie jedno z drugim się nie wyklucza. Często utrata jednego oznacza drugie. Nie mniej nasuwają się kolejne interpretacja i to jest piękne w tym tekście, że tak naprawdę można sobie wymyślać kolejne i kolejne. Ja mam jeszcze taką jedną niemal perwersyjną, zresztą ten tekst jest perwersyjny więc czemu by interpretacja taka nie mogła być.
A zdania pięknie poskładane, idealnie współgrające z treścią. Ta prostota w wypowiedziach. Niebanalna.
Zdania kursywą - jakby druga historia, choć współgrająca też z tą. Naprawdę człowiek chce wiedzieć.
Pozdrawiam

Tak. Dziękuję za pozytywne jak sądzę komentarze (przynajmniej ostatnie cztery). Cykl chyba raczej nie bo znów ciągnie mnie do krwi i przemocy. ;]
Hłasko z pewnością bardziej zasługuje na to by się w nim zakochać. Sam bym się zakochał gdyby był kobietą. ;]