Kaz, tutaj bez wątpienia najwyższa ocena. Cinkciarska przygoda Alka zdecydowanie szybko wciąga, wywołując ekscytacje i dreszczyk emocji. Napisane bardzo barwnie, żywo, dynamicznie. Nie nazwałabym tego jednak pocztówką, bo to zdecydowanie coś więcej Brawo Kaz! Świetny tekst
Pozdrawiam serdecznie
pliszka

Kaz, w końcu mam chwilę, aby nadrobić drobne zaległości w czytaniu Twoich tekstów.
Ten, muszę przyznać, że początkowo mnie nie zachwycił. Znasz moje stosunki do brutalnych scen, ale nie tylko to jest powodem. Moim subiektywnym zdaniem zakończenie pierwszego fragmentu nie do końca jest realistyczne. Jaka kobieta już parę minut po "nokaucie" tak wszystko puszcza w niepamięć? Rozumiem, że kiedyś taka przemoc była zdecydowanie częstsza, ale nie uwierzę, że kobieta tak po prostu zaraz po pobiciu proponuje, aby się poprzytulać. Zabrakło mi tutaj bardziej realnych przeżyć bohaterki.
Co do drugiego fragmentu to czytałam z zaciekawieniem. Naprawdę dobrze napisane z charakterystycznym dla Ciebie zawikłanym, ale i lotnym stylem. Oby więcej takich fragmentów

Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu niż w tym. Ten nie jest jeszcze pod tym względem taki szokujący, nawet jak dla mnie. Przekleństwa i wulgaryzmy faktycznie dobrze oddają tamten klimat. Choć sama go nie doświadczyłam, to dzięki takiej prozie mogę go sobie rekonstruować. I to jest ogromna zaleta i wartość Twoich tekstów - realizm - czasem szokujący, czasem wręcz odtrącający, a czasem boleśnie prawdziwy.
Bardzo podoba mi się ten tekst. Akcja szybko się toczy, jest konkretna, dialogi ciekawe, tak samo konkretne. Brawo! Kolejny raz, w moim odczuciu, zasługujesz na najwyższą ocenę
Pozdrawiam!

Mgła Twojej poezji jeszcze dla mnie nie opadła, ale błądzenie w niej daje jakąś niewyjaśnioną przyjemność. Może właśnie ten mglisty styl to Twój styl? W każdym razie, przeczytałam - raz, drugi, trzeci - i myślę. I to uważam za Twój sukces. Skłaniasz do myślenia. Może nie do jakiejś filozoficznej refleksji, bo ciężko o to, gdy nie do końca wiem, co chcesz przekazać, aleee... Skłaniasz do myślenia o tych słowach, wersach. Co autor miał na myśli? Nadal nie wiem, ale cokolwiek to było, było to przyjemne w odbiorze.
Czekam na wiatr, co rozgoni... tę mgłę. Albo i nie
Pozdrawiam!

Marku, warto się zapoznać! Naprawdę polecam, to wyjątkowa proza. (Przynajmniej dla mnie).
Dziękuję za komentarz.
Pozdrawiam

Pulsar, masz rację:
Bo to moja historia. I nie sądzę, aby "wstawki" o Bogu były "prymitywne" Taki był zamysł, to chciałam przekazać i oczywiście nie musisz się z tym zgadzać - w pełni to szanuję.
Bardzo dziękuję za komentarz i poświęcony czas.
Pozdrawiam

Pulsar, dziękuję za komentarz. Muszę przyznać, że moim celem w tym wierszu nie było wytykanie wad mężczyzn. Ale ciekawe, że to tak odebrałeś... A dlaczego poezja? Bo czemu by nie? Co lepiej ukaże uczucia zranionej kobiety jak nie właśnie poezja?
Kaz, dziękuję za zaglądnięcie, mimo że nie gustujesz w poezji. Cieszą mnie Twoje spostrzeżenia. Choć wiem, że utwór nie jest zbyt... literacko pociągający, to jednak najważniejsze były dla mnie emocje w nim zawarte. A przynajmniej bardzo chciałam je zawrzeć.
Pozdrawiam Was serdecznie!

Taki zamglony troszkę ten wiersz. Czytając, miałam wrażenie jakbym poruszała się we śnie, w którym chcesz uciekać, ale poruszasz się w zwolnionym tempie. Może dlatego, że jest po prostu ciężki - w czytaniu i odbiorze. Ale to nie znaczy, że jest zły, bo wręcz przeciwnie. Ciężka poezja nieraz więcej wnosi niż ta lotna. Trzeba go przeczytać parę razy, skupiając się na każdym słowie. Podoba mi się jego przekaz, ukryta przestroga, gorzka prawda i klimat delirium (?). Oczywiście to tylko moje subiektywne odczucia Pozdrawiam! Pisz dalej!

I pomimo, że jeździć nie potrafi, to kocha się je najmocniej
Taka to poetycka miłość... egoistyczna czy wyrozumiała?
Egoistyczna, bo kochamy, co swoje? Czy wyrozumiała, bo kochamy niedoskonałe?
Chyba taka i taka. I właśnie dlatego poezja jest piękna.
Bardzo ciekawy i przyjemny wiersz Pozdrawiam!

Czasem tak niewiele trzeba, by zbawić czyjś "świat". Kromka chleba, namiastka domu, dobre słowo.
Doniosły wiersz, Yaro. Z ważnym przekazem.

Czuję w Twoim wierszu esencję jesiennej chandry. Gdy siada się przy oknie i chciałoby się coś komuś powiedzieć, jakoś pomalować ten świat, wypełnić go czymś żywszym niż umierające drzewa i stare pocztówki. Niezałatwione sprawy piętrzą się na biurku, a kolejne warstwy swetrów wcale nie chronią przed zimną rzeczywistością. Wtedy właśnie, tak siedząc w tym biednym brudnym oknie, niemytym od lata, zostaje tylko papier. I nieważne, że jest tak szary jak te szare jesienne dni... ,,ważna treść".
***
Bardzo ciekawy utwór

Ten wiersz ma coś w sobie. Jakiś rodzaj obsesji? Skumulowną w kilka wersów głęboką historie. Dramat upominający się o słowo drugiej strony.
Prosta forma, a bogata w przekazie. Podobało mi się

Utwór bardzo na czasie, patrząc na panującą atmosferę na PP
Podmiotowi lirycznemu podpowiedziałabym jednak, aby został, bo nigdy nie wiadomo, jaki odzew przyniesie kolejne ,,słowo".
Pozdrawiam serdecznie
pliszka

Muszę przyznać, że tekst ten skłonił mnie do szczególnie głębokich rozmyślań, co już na początku uznaje za Twój sukces, Florianie W końcu chyba o to chodzi w literaturze, aby poruszała wnętrze.
Niby każdy kiedyś myślał o swojej śmierci, ale osobiście jeszcze nigdy nie zastanawiałam się, jaką pamięć po sobie należałoby pozostawić.
Odniosę się tutaj do komentarza Zbigniewa - co złego jest w cichym umieraniu? Osobiście uważam (co podkreślam dwukrotnie - niech każdy umiera jak chce), że za życia wystarczająco się nakrzyczeliśmy i naśmialiśmy.
Chciałabym, aby mój grób był cichy. By pamiętali mnie tylko Ci, dla których coś znaczyłam i aby ta pamięć była w stosunku do "mnie mnie" a nie sensacji, osiągnięć, czy wydarzeń ze mną związanych.
Wolałabym, żeby ludzie zamiast pamiętać, że "byłam jakaś", pamiętali , że po prostu "byłam".

Bardzo ciekawy i poruszający tekst Miło było przy nim pogdybać. Pozdrawiam!

Uderzająco prawdziwe i smutne.
I nie tylko z miłością tak jest - im więcej mamy możliwości tym na mniej nas stać, mniej nam się chce.
Dawniej pisano piękne listy, na które czekało się tak długo.
Dziś, mogąc napisać niekończące się litanie i natychmiastowo wysłać... ludzie piszą "kc" zamiast "kocham cię".