Tu jest nieco krytyki geniuszu O. Tokarczuk:

http://www.historycy.org/index.php?showtopic=203464&st=60
Post 67

Znalazłem wrzutkę z cytatem wypowiedzi Lema na temat innej książki Tokarczuk "Lalka i perła" :

Fragment: Tokarczuk do tego stopnia obraziła mój rozum, że chciałem napisać polemikę, ale uznałem, że gra jest niewarta świeczki, bo musiałbym jej książkę doczytać do końca".

https://www.facebook.com/photo?fbid=4224234...159702286964068

Cytat, jak zaznaczono, z książki- wywiadu Stanisława Beresia "Tako rzecze Lem".

Valeria,
Też myślę, że cenny, bo kto z użytkowników tego portalu potrafi opisać realistycznie coś, co było 43 lata temu? Zaszokowałaś mnie jednak swoją wypowiedzią na tle innych, odmiennych.

Dwie wypowiedzi i dwie różne opinie. W tym moim opisie starałem się ograniczyć przerywniki do minimum, a przecież mogą wnieść wiele do tekstu. Wydaje mi się, że dużo zależy od tego kto był autorem i jak to zrobił. To samo może odnosić się do opisów ludzi, strojów czy miejsc. U jednych jest to widziane jako niepotrzebne, przesadne, u innych nawet ciężkie zanudzanie staje się godne Nobla.

Trzecie miejsce w jakimś konkursie, chyba za ten ostatni, lewacki, bluźnierczy, akapit. Do tego pienia pochwalne tu na forum. Mam niesmak po przeczytaniu.

Ciekawie napisana bajka dla dzieci.

Zapytałem jeszcze tu:

https://www.jezykowedylematy.pl/2018/.../?unapproved=209848&moderation-hash=2c1678f173809bac4b87325f918bff4c#comment-209848

Odpowiedź była:

Przy zapisie w formie dialogowej koniecznie z dwukropkiem.

Kończę, więc, ten temat.

Jacek,
Cenię Twoją chęć pomocy, ale byłem wcześniej poinstruowany na przykładach takich jak Twój pierwszy. Ten bez kropki.

Pod poniższym adresem:
https://www.ortograf.pl/zasady-pisowni/myslnik-pauza-opis-zasady-uzycia#:~:text=W%20tek%C5%9Bcie%20my%C5%9Blnik%20pe%C5%82ni%20r%C3%B3%C5%BCne,refleksji%2C%20lub%20opuszczenie%20fragmentu%20tekstu.

Znalazłem taki tekst:
W przypadku zbiegu myślnika z innymi znakami interpunkcyjnymi:
• pomijamy przecinek przed myślnikiem,
• kropkę, wielokropek, pytajnik i wykrzyknik pozostawiamy.
Ani słowa o dwukropku.
*
To z Wiki:
zastępując powtarzany czasownik być[4], np.:
Jutro będę w Krakowie, pojutrze – w Kielcach, za tydzień – w Warszawie.

Nie jestem pewny czy to dobry przykład, ale tu, po dwukropku nie ma myślnika.
*
Słownik PWN pomija dwukropek w wyjaśnieniu. Czyżby to było zbyt oczywiste?
*
Jeszcze to:
Zasady stosowania innych znaków interpunkcyjnych obok myślnika:
przed myślnikiem należy pominąć przecinek,
przed myślnikiem należy pozostawić kropkę, pytajnik, wielokropek oraz wykrzyknik.

https://www.cognity.pl/myslnik-i-zasady-jego-stosowania,blog,345.html

Tu dwukropek znowu pominięty.
Sprawa nie jest, więc, jednoznaczna, raczej zero-jedynkowa. Nie natrafiłem na polskim Necie rozważania użycia myślnika po dwukropku. Wszystko wskazuje na to, że takie pisanie jest niewłaściwe. Co inni użytkownicy wiedzą o tym?

Co do sposobu drukowania myślnika, znalazłem wyjaśnienie na Necie. Jeszcze nie wypróbowałem.

Dzięki Jacek,
nie nabyłem umiejętności bardziej właściwego użyciua klawiatury dla myślnika i łącznika, z użyciem tego samego przycisku. To co jest w tekście robi mi się samoczynnie, tak lub inaczej, kreska długa lub krótka. Mógłbyś podpowiedzieć jak to kontrolować?

Co do użycia dwukropka przed myślnikiem, w sytuacji przy wstawianiu monologu, byłem już poinstruowany przez kogoś, jakby ze znastwem, na tym lub innym forum, żeby tego nie robić. Ktoś mi tłumaczył, że te dwa, różne, znaki interpunkcyjne, wyrażają to samo. Wydaje mi się też, że wstawianie dwóch różnych znaków obok siebie (po sobie) jest niewłaściwe. Porady jakie na ten temat znalazłem pokazują same dialogi bez kontekstu lub inny rodzaj zdania przed wypowiedzią. Czy możesz powołać się na jakąś zasadę, wiarygodny przykład, w odniesieniu do tej swojej uwagi?

Australia posiada aromat czy zapach? Po przemyśleniu użyłem tego pierwszego słowa, bo „zapach” to wyraz słaby i banalny, a aromat bardziej wyszukany.

Pytanie, co daje ruch obrotowy wyoblarki, to tak samo jakby zapytać co daje ruch obrotowy tokarki lub frezarki. Byłoby nudne gdybym o tym pisał. Chciałem też z lekka wyjaśnić jak się to robi. Przecież nikt z szanownych użytkowników nie słyszał o wyoblaniu.

Nauka angielskiego po przybyciu do Australii nie była priorytetem dla każdego. Niektórzy go znali, inni uważali, że język sam przyjdzie. Dla Krzysztofa była najważniejsza.

Opisowi kobiet, tych dwóch na stołówce zalinkowanych przez Ciebie, poświęciłem po jednym zdaniu o średniej długości. Ciągle za dużo?

Zarzucano mi też, kiedyś, używanie ubogiego słownictwa. Stąd te moje niepotrzebne wstawki jak „jednak” i „zresztą”.



Jakiej akcji, Jacek? Jeśli wyrzucić coś z tego, to chyba wszystko. Napisać inne, dynamiczne, opowiadanie. Dalej w treści mojego plotu jest dziewczyna z Peru. Miałem nawet wstawić Wam ten dalszy fragment, ale wydał mi się zbyt banalny. We wcześniejszej treści występowały kolejno cztery panie. To były zapiski jakby w formie wspomnień. Wiem, że tak pisać dla współczesnego czytelnika nie można. Jeśli w społeczeństwie nie czyta się nic, lub prawie nic, trudno dopasować treść do kogokolwiek. To jest opis pierwszych dni imigranta na Antypodach, takiego sponsorowanego przez rząd Australii. Wstawienie tam czegoś innego było by nienaturalne. To nie jest propozycja wydawnicza tylko próbka prozy. A, że się treść nie podoba, muszę się z tym pogodzić i żyć dalej.

Mam gotową, według mnie, pełnowymiarową, napisaną książkę. Tam bohater kręci się koło jednej sprawy i jest wysoce zmotywowany do tego co robi. Jej treść to głównie opis kilku tygodni z jego życia. Poza głównym wątkiem jest tam wszystko co potrzeba; dziewczyny, koledzy i trochę realiów z epoki. Rozumiem co to jest akcja. Tamtej książce brak znanego nazwiska. Najlepiej, gdyby były dwa znane, autora oraz głównego bohatera. Treść nie jest chyba też umieszczona we właściwym czasie, a może nawet nie na tej planecie.

Praca akademicka to rodzaj ściągi, gdzie wszelkie myśli są zerżnięte z czyichś wcześniejszych prac. To najłatwiejsza forma pisania. Zawarte tu definicje „naukowe” można odnaleźć z łatwością na Internecie. Zastanawiam się też co to tu robi. Jeśli w ogóle może tu być, wyglądało by lepiej w formie popularno-naukowej. Wtedy przynajmniej będzie można oszacować jakość takiego pisania.

W tej krytyce widzę brak miejsca dla moich intencji. Tak właśnie chciałem napisać. Mnie się ten tekst podoba. To miały być moje migawki z pierwszych dni w Australii, kraju, którym zachwycam się każdego dnia. Gdyby odczytał to ktoś z opisanych przeze mnie postaci odnalazł by w tym opisie siebie. Jeśli uważasz, Marek, że „samo pióro mam dobre”, odbieram to jako pochwałę całego, mojego, tekstu. Reszta się nie liczy.
Jest to jednak pojedyncza opinia tu na forum. Szkoda, że nikt więcej nie wysilił się, żeby to przeczytać i ocenić. Moderator się przecież nie wypowie, a może mieć opinię odmienną od Twojej.

Ogromne dzięki za te pierwsze 4 słowa. Zastanawiam się jednak czy to nie jest kawałek rzuconej marchewki z kijem w drugiej dłoni. Przecież tu, na tym forum, jesteśmy dla siebie przyjemni.



W górnym akapicie „od autora” podałem wyraźnie, że jest to tekst wyjęty z kontekstu i nie posiada wyraźnego początku ani zakończenia. Pisząc to miałem nadzieję, że te braki nie posłużą do wyceny fragmentu ani nie będą mi wskazywane palcem. Odcinków "Klanu" nie oglądałem, zakładam, że były nieciekawe.



To w swoich założeniach nie miało być krótką formą. Odsyłam ponownie do górnego akapitu.
Jeśli usuwać to chyba wszystko. Opisać jakąś fajną akcję (wstawić kit i będzie git). Mam nawet taką jedną u sąsiada. Lokalizacja jest tu bez znaczenia, ważne co się dzieje. Można wpisać Trąbki Wielkie z naszego Pomorza.
W swoich założeniach usiłowałem bazować na zdarzeniach sprzed lat. Wydawało mi się, że wspomnienia imigranta z pierwszych dni pobytu w Australii mogą być dla kogoś ciekawe. Zwłaszcza jeśli ten imigrant przyjechał „do siebie”, nie do familiantów. Ja sam jestem bardzo zainteresowany tym jak wyglądały początki naszego ludu w USA, te masowe przyjazdy, zaraz po wojnie i w latach 70. Założył bym nawet taki temat na historycy.org ale tam nie ma nikogo, kto tego doświadczył.

No i "ocena zawyżona". Po co to zrobiłeś? Domagam się korekty.

Dzięki, Marek Adam Grabowski. Jesteś jedynym jak na razie, który się wypowiedział.

Zastanawiam się jakimi kryteriami, poza zero-jedynkowymi, kierował się weryfikator tekstu, ale tego się chyba nie dowiem.

Mój tekst jest długi, został ulokowany na dolnej półce, chciałbym jednak bardzo, żeby został przeczytany i skrytykowany.

Powołałem się na dwoje uznanych intelektualistów z niewątpliwą wiedzą historyczną oraz sporym dorobkiem literackim. Dla nas tu, na tym forum, oni oboje mogą być autorytetami w wielu sprawach. Także pisarskich. Osobiście nie widzę nic złego w prawicowym myśleniu. W tym są przecież zawarte dobre obyczaje.
Wysoka kultura w dziedzinie literatury była kiedyś promowana w naszych szkołach (być może ciągle jest). Nietrudno więc zrozumieć o co chodzi. Co do dzieł Olgi Tokarczuk, usłyszałem dopiero od Ciebie sugestię, że jej pisaninę można do tego zaliczyć. Poza tym, dla kogo ona pisze? W jej konstrukcji zdań nie ma nic trudnego do zrozumienia, mimo to, mało kto chce to czytać.



Zło występuje w ludziach, ale nie w narodach, a pani Tokarczuk nikt nie upoważnił, żeby robiła rachunek sumienia za nas. Dlaczego za nas, a nie za Wołyń w okresie wojny? Wciska nam jakieś poczucie winy, którego nie mamy?
Zastanawiam się kto ją promował do Nagrody Nobla i jak wyglądała dalej ta procedura.

Prozę Olgi Tokarczuk liznąłem, nie przeczytałem. Odniosłem wrażenie, że tworzy ona wbrew wszelkim zasadom pisania powieści poczytnej.
Na stronach historycy.org była dyskusja o "Księgach Jakubowych" oraz jej Noblu. W jakiś czas po dyskusji zadałem pytanie kto to przeczytał. Zgłosił się jeden użytkownik forum. Jej antypolskie przemówienie po otrzymaniu Nagrody Nobla dodało pisarce złego rozgłosu w kraju, bo brzmiało w stylu żydowskiej nagonki roszczeniowej na Polskę. Odezwały się wtedy głosy krytyki. Straszyła więc sądami.
Do sprawy włączyli się historycy jak Ewa Kurek czy Leszek Żebrowski. Ci popatrzyli na jej pisanie od strony merytorycznej i radzili publicznie, żeby się historią raczej nie zajmowała, bo nie ma do tego predyspozycji. Filmik Leszka Żebrowskiego, ten o twórczości Olgi Tokarczuk został wnet usunięty z Youtube.
W moim poście nie wypowiadam się specyficznie o „Biegunach” ani o recenzji Vanilliviego. Ustosunkowuję się jedynie do warsztatu pisarskiego, tego współczesnego, laureatki, bo może kiedyś próbowała tworzyć inaczej. Dopuszczam też istnienie sztuki dla sztuki i może tak być, że jej cegły są w tym sensie wartościowe, może nawet godne Nobla.
Niech mi znawcy literatury wybaczą moje porównanie, ale w odbiorze jej dzieł widzę coś z „Nowych szat króla” w bajce Hansa Christiana Andersena. Dla mnie jednak, tu i tam, król jest w samych gaciach.
Dodam tu jeszcze, że Henryk Sienkiewicz otrzymał Nagrodę Nobla w roku 1905, a jego dzieła są ciągle dodrukowywane i czytane. Istnieją też ekranizacje filmowe, nie tylko polskie. Przewiduję, że po Oldze Tokarczuk, gdy szum przeminie, nie pozostanie nic.

Miałem dwóch sąsiadów zatrudnionych w PTHW. Niekiedy wysyłano ich do rozładowywania wagonów. Z opowiadań pamiętam, że wprost nienawidzili rozładowywania wapna luzem. Przeważnie kombinowali, żeby tam nie iść. Problemem był wtedy piekący kurz wapienny.