Och, och... mój osobiście ulubiony tekst może dlatego, że dawno nie jeździłam pociągiem i lubię dotykać myślami ciepłego wyobrażenia Dzięki za wizytę. Jeśli Cię coś pacnęło to mnie tym bardziej...

Miło mi widzieć, że jeszcze jakaś zbłąkana dusza, głodna kawałka prozy zagląda pod teksty przyrody Purpur... wezmę pod uwagę uwagę o małości tekstów i być może coś wrzucę... o tak dla przypomnienia sobie wrażeń...hehe... Pozdrawiam i dzięki za wizytę

Strrrrrrasznie podoba mi się ta miniatura i.... chleb jak drzazga w sercu przez dziesięciolecia chowana...

by, jak to mówiono, dać świadectwo.

To zdanie mnie rypnęło po łbie... w kontekście całościowym jest świetnym zabiegiem. Ot, takie zderzenie tego co wewnątrz z tym na zewnątrz. Cymesik!

Pozdrawiam

Postawione pytanie i odpowiedź na nie blado wypadło... na tle opisów przyrodniczych, które malują w głowie soczysty obraz... co to znaczy? Nie wiem. Może zastanów się nad sednem przekazu?

Pozdro

Jak będziesz częściej coś wrzucał, to i ja zajrzę więcej niż z rzadka... zawszem chętna poczytać literaturę wyższych lotów... może dlatego mniej przyrody a do nowych warunków i nicków na których można sobie język połamać to ja raczej się nie przyzwyczaję

Buźka

Witaj Tukas... po latach Jak ten czas leci... Ale jak sądzę na korzyść Twojej twórczości, bo widzę tu kawał naprawdę dobrej roboty. Miodzio cycuś! Tekst dojrzały, ambitny, traktujący o rzeczach dotykających chyba każdego, komu choć raz dane było poczuć się na miarę dzikiego Billa... a potem bielmem zachodzą nie tylko oczy. Najgorsze jest, że czasem jedynym wyjściem jest odwrócić się plecami.../ a może najlepszym?/ Cóż... na duuży plus dialogi; konkretne, bez zbędnych słów... czytałam z wielkim zainteresowaniem i wyciągnęłam coś dla siebie

Pozdrawiam

Witaj Wasinko...

Jestem i czytam Tylko dlaczego tak krótko? Ledwo się zanurzyłam, już musiałam wracać. Doskonale rozumiem, że nawet taki kawałek wymagał dogłębnego wczucia. Bo nic tak nie przeraża, jak wejście w czyjąś skórę; emocje, doznania. A nawet cała otoczka, kurz i wibracje dźwiękowe... Dlatego jestem pod wrażeniem Twoich umiejętnościoradzenia sobie z Adelą i jej historią. Nie będę się powtarzać, bo już kiedyś mówiłam Ci o wrażliwości, która w pisaniu jest prawdziwym atutem.
Ta tragiczna przewrotność losu dotycząca dziecka, chwyta za serce, ale brak świadomości sprawcy, czyli Niemca, nieco oszczędza dramat... bo może inaczej byłoby, gdyby on sam był gwałcicielem a tym samym ojcem...

Pozdrawiam ciepło i czekam na ciąg dalszy)))

DoCo... mam nadzieję, że nie jesteś konduktorem... bo przyjemność pryska

Wiktoria.. dzięki bardzo za wspólną podróż. Jeśli chodzi o inicjatywę, a raczej jej brak - to jest nas dwie...hehe.

Pozdro!

Dobra Co, amso, palenieszkodzi, jasna69...Dzięki bardzo za wspólną jazdę... nie będącą jednostajną ani monotonną. Cieszę się, ze stwierdzenie "podróże kształcą" nabrało innego znaczenia Pozdro

Wasinko... Czorcie jeden niesamowite, że odkryłaś zamęt z narratorami. Taki był mój zamysł, ale nie spodziewałam się, że ktoś na to wpadnie, bo to wymagało jednak dogłębnego wdarcia się słowa Dzięki za to

Pozdrawiam zaskoczona

Witaj Wasinko...

Przyznam szczerze, że ciekawa byłam jak tym razem poprowadzisz wątek i co to będzie...hehe. O ile poprzednia część była dynamiczna, zdania szybkie, konkretne... tak tutaj poleciałaś w przeżywanie, mlaskanie, kontemplowanie... przerwane wybuchem wojny. Bardzo udane to przecięcie, odcięcie dwoistości przeżywania... ale mnie coś więcej urzekło... te początki, taki zapalnik do właściwych opowieści, taki pstryk i coś zaskakuje w głowie Kazi ( swoją drogą to mamy naprawdę pokrewne myślenie...hehe - mimo tak drastycznej odmienności pojmowania i przelewania Nie pozostaje nic innego tylko czekać na ciąg dalszy lub całość książkową

Pozdro!

Mike... mam wrażenie, że po raz kolejny wchodzisz do tej samej rzeki... opierasz się na utartym schemacie, który niestety nie popycha Cię do przodu... być może taki to Twój urok i w zasadzie można powiedzieć, że potrzebne są takie teksty dla przypomnienia co w życiu najważniejsze, ale jakbyś wprowadził jakiś element zaskoczenia to wydaje mi się że sam siebie byś zaskoczył... a to już coś

Pozdro!

Niestety muszę zgodzić się z moim przedmówcą... zapowiadał się niezły wstrząs czytelniczy, coś w rodzaju Santa Maria... przed snem, ale końcówka rozczarowuje, taka popierdółka... nie było pomysłu jak prać, żeby wyprać personalną samotność... kurcze szkoda bo potencjał miniatury zdechł... w gdybanym...kosmosie

Pozdro!

Muszę przyznać, że poczułam napięcie...hehe dobrze, że nie swąd spalenizny Jeden z moich pierwszych tekstów też tyczył koncertu i okołoziemskich przeżyć z nim związanych... och, och... ale miało być o tymże... spoko napisane, podobało się i wywołało miłe wspomnienia( jak Keith Flint opluł mnie wodą mineralną i nie myłam twarzy przez następne parę dni)

Dzięki

Pozdro!

Wasinko... nie wiem nawet jak to nazwać to powiem wprost... kołaczą nam się w głowie podobne myśli... Zawsze żałowałam, że będąc młodsza póki babcia jeszcze żyła nie wypytałam ją dogłębnie o losy rodziny... a potem babcia odeszła i wraz z nią przejmujące ciarkujące historie. Czytając Twój kawałek - krótki kawałek, zdążyłam wejść w opowieść i chętnie przeczytam ciąg dalszy, a najlepiej w wydaniu książkowym. Kobieto pisz! Wrażliwość, nie tylko językową, którą posiadasz, przelana na papier będzie atutem

Ps. ja nie odpuściłam z historiami rodzinnymi... znalazłam inną babcię i chętną do współpracy i razem będziemy kombinować

Życzę powodzenia w tym przedsięwzięciu bo warto

Pozdrawiam ciepluchno

Zapowiadało się nieźle... ale zdechło, widać że koledze to nawet studia nie pomogły... niskie ma chłopak pobudki... no ale jak to napisał pan W powyżej czasu się nie cofnie