To brzmi prawie jak coś nielogicznego. W stu procentach sprzeczności tutaj nie ma, ale jest jakaś taka niepotrzebna mętność przekazu (choć być może z pokryciem w rzeczywistości).

Wtręty typu



trochę mi przypominają Jessikę

https://www.youtube.com/watch?v=d00_feh_EE4

Wiersz dobrze napisany, czyta się.

Przez to, że nie wiadomo, czy to pamiętnik seryjnego mordercy czy codzienny obrazek z życia niepoukładanego człowieka, tekst staje się bardzo interesujący.

Przyczepiłbym się jednak do tego makijażu. Jak on to zrobił, że z nocy został do rana?

Myślę, że w tym tekście jest wiele rzeczy, jakie widziałbym w dobrym wierszu: trochę wyrazistych fraz, trochę sentencji, które warto ze sobą zabrać. W sumie dobrze się to czyta - trochę jak Johna Ashberry'ego czy Yvesa Bonnefoy, choć może jest tu nieco mniej olśnień (ale błysku jest dosyć). Wadą takiego poezjowania jest to, że trudno znaleźć dużo odbiorców dla takich tekstów, które nie dają wielkich olśnień i nie prowadzą dokądś. Skomponowanie z tego interesującej książki, którą się przeczyta z przyjemnością od początku do końca jest trudne.

Oczywiście nie jest to sprzeczne ze znalezieniem aplauzu u krytyki oraz pewną ilością głosów broniących tej dykcji w stylu „ja czytam z przyjemnością”.



Naprawdę takie wyjaśnianie w nawiasie jest do czegoś potrzebne? Może zdecydować się na jedno?

Te dwa wersy mają wektory semantyczne przeciwnie skierowane i jakoś tak efekt jest nijaki. Może w pierwszej linijce usunąć „nie”?

Wydaje mi się, że początek jest niezbyt porywający, niezbyt intrygujący. W ten sposób narażasz się na ryzyko, że czytelnik odpuści zanim znajdzie się w lesie. W samym lesie jest już interesująco.

Wiersz tym razem horyzontalny (w odróżnieniu od wcześniejszych wertykalnych). W tym rozkładzie też jest dobrze, tajemniczo itp.

Tekst jest prawie tak fajny jak opisy lasu w „Ślimaku na zboczu” Strukackich.

Czy to nie powinno być jednak „pejczem w plecy” albo „pejczem po plecach”. Obecnie robi się z tego pewne dziwactwo, bo obecne zestawienie frazeologiczne raczej wskazywałoby, że ruchy pejczem powodują powalenie pleców, zapewne na ziemię, a nie uderzenie w plecy.

Jeśli pierwsza zwrotka kończy się znakiem zapytania, a druga zaczyna od słowa „kiedy”, to automatycznie drugą czyta się jako pytanie. Oczywiście można to rozwikłać, ale przy odrobinie szczęścia czytelniczego następuje to dopiero pod koniec drugiego wersu, a przy braku - dopiero na końcu zwrotki. Czy warto wpuszczać czytającego w takie maliny?

Jak maratończycy się już spalą, to zazdrościć nie będą. Czy właściwa jest ta nielogiczność tekstu?



Dwa spójniki z tego samego rejonu semantycznego (czas) trochę jednak brzmi słabo, skoro można pójść inaczej.


No i, w zasadzie ciekawe jest to zdanie prowadzone do utraty tchu w pierwszej zwrotce. Szkoda, że tego efektu nie ma w drugiej - przy maratończykach.

Och, ja tu za „racją” nie biegam. Ot, może można zobaczyć, coś oczko dalej, coś oczko mocniej; z tym się siłuję w swoich komentarzach, może się to Tobie przyda, a może komuś, kto przechodzi obok.

Trzynastozgłoskowiec - czy warto go pozbawiać interpunkcji? Wydaje mi się, że brak, zwłaszcza brak jej w tym tekście szkodzi rytmowi i płynności czytania.

Trzynastozgłoskowiec - mamy zatem próbę odświeżenia tej formy. Czy jednak warto odświeżać, wstawiając takie ramoty jak „świata bramy”, „troski”, „diabelskie krzyki”?

Czy przymiotnik „wielki” naprawdę musi tu funkcjonować? Czy on naprawdę coś istotnego wnosi swoją pospolitością? Wydaje mi się zgrzytem w takim wierszu, w takim jego miejscu.


Mogę jeszcze dodać, że poza tym wiersz dobrze zrobiony, zgrabny i przyjemny.

To ciekawy wyraz. Spodziewałbym się tutaj „nadają”, a jest „nakładają”, jakby to była kara lub podatek. To ciekawa przenośnia, sporo dobrego tutaj robi, choć warto pamiętać, że to jednak jest przenośnia.

Ja też się w tym wierszu gubię w sytuacji. Wydaje mi się, że taka ambiwalencja jest dobra dla wielkich fanów łamigłówek. Współczesny czytelnik literatury prozatorskiej raczej takiego rozbiegu wątków nie wytrzyma i przejdzie obojętnie wobec tekstu. Tymczasem wydaje mi się, że jest tutaj intrygujący obraz, ważna sprawa społeczna, sporo emocji - również podskórnych, bardzo mocno do domyślenia się.

Ale potem jest drugie życie, naprawdę. Dobry wiersz nawet po wyjaśnieniu pozostaje dobry.




To wydaje mi się połówką udanego zabiegu (czyli zabiegiem nieudanym . Chodzi o to, że gdyby najpierw były kondycje, a potem kondygnacje, to takie bliskie zestawienie nakłaniałoby czytelnika do szukania czegoś dodatkowego w tym drugim wyrazie i wtedy byłoby to do znalezienia - kondygnacje wskazują na jakieś gnaty, kości, które przywodzą na myśl szkielet, a za chwilę wypalony szkielet wieżowca. Wrażenie jeszcze dodatkowo psują „konfiguracje”, które nieco się wpisują w ten układ (bo „kon-”), a nieco z niego wypadają (bo nie „kond-”). W dodatku nie jest jasne, czy te „konfiguracje” mogłyby budować jakiś pomost znaczeniowy. W związku z tym, że te gesty stylistyczne są takie nie do końca konsekwentnie, nie jestem pewien, czy mam sobie coś na tym budować, czy to tylko przypadek, że autor włożył te sztuczki w swój tekst.

Co do enterozy, to wielkim jej użytkownikiem był Przyboś. Potem ze względu na zaangażowanie tegoż oraz ze względu na pojawienie się potoczystych dykcji wiersza wolnego u Szymborskiej. Herberta, Miłosza u innych oraz w związku z poglądem, że poezja to pisanie ładnych zdań wśród mądrych wierszooglądaczy pojawił się silny prąd krytykujący enterozę. Mnie się wydaje, że póki gęste łamanie wiersza nie jest nadużywane, może się pojawiać. Warto pamiętać, że ten środek jest też bardzo atrakcyjny i często używany przez początkujących, w
związku z tym jest też często świadectwem niewyrobionego pióra.

@dodatek111 - nie wymagam, aby się zgadzać z moimi uwagami. To tylko jakieś punkty do przemyślenia. Może z tego mojego narzekania narodzi się jakaś odważna obrona słodkości.

To udaje nie wiadomo jaką galanterię, ale jednocześnie jest bardzo pospolite. Odczuwam to jako fałsz. Moim zdaniem to samo wrażenie da się uzyskać lepszymi, szlachetniejszymi środkami.



Podobne wrażenie do tego po pierwszym wersie. Bezpłciowy przymiotnik (ciepło) powoduje, że cała liryczna siła klapnie i flaczeje.




Tu zaś mamy nieco frazeologii sprzed stu lat (słodycz, nektar).

Całość jest skomponowana z takich mało plastycznych przenośni, np.



połączonych z abstraktami typu dialog, emocje, niewysłowiony itp. Taka faktura liryczna jest z konieczności mętna. Można też powiedzieć, że mglista, ale mglistość powinna mieć wpisaną w siebie tajemnicę, a tu trochę tej brakuje.

Duży plus za sprawne korzystanie z dobrodziejstw wiersza sylabicznego, choć nad rymami bym popracował (obecne nie są częstochowskie, ale jednak nijakie).

Ech, chyba nie trzeba. Po prostu trzeba pisać tak, żeby ludziom chciało się czytać. Pisanie jak przed stu laty jest zwykle obciążeniem dla współczesnego czytelnika (bo język inny, wyobrażenia odmienne itp.). Pisz, jak Ci się podoba, ale pamiętaj o czytających.

To nie moja stylistyka, ale skojarzenie

- haszmal - Tadź Mahal

jest wiele warte.