Jeśli już mieszasz rymy męskie z żeńskimi, to dużo zgrabniej brzmi najpierw żeńska połówka, a potem męska, na przykład:



brzmi nieco pokracznie, ale



już znośnie.

Poza tym taka średniowieczna stylizacja nie za bardzo się sprawdza we współczesnej polszczyźnie.

Dobry tekst z niesamowicie skomplikowaną strukturą. Tyle, że bardzo bolesny. Za dużo jest bolesnych wierszy. Dlaczego mam takie czytać? Czy nie lepiej z takim bagażem doświadczenia (bo tak można pisać tylko po doświadczeniach) dać czytelnikowi tę grudkę sensu istnienia, która pozwala autorowi przetrwać na tym świecie? Czy nie warto wzmacniać tę iskierkę - w sobie, w innych?

/Tak, wiem, to trudnie... ale... tylko trudne rzeczy są w życiu ważne./

Czyżby chodziło o Julii?

Intrygujący wiersz, choć na mój gust zbyt mętny. Przy czym jest pewien urok w tej mętnej wodzie (patrz Wisła na wysokości Góry Kalwarii).

Właśnie obawiam się, że ten średniowieczny sztafaż sprawia, że to liryka dla ludzi średniowiecza.

Ciekawy wiersz. Czy te kobyły są mu jednak do czegoś potrzebne? Jednak koń nad Morskim Okiem to coś naturalnego, choć pewnie nie w obecnych ilościach, a z kolei tych ilości nie widać w skrócie zadanym w tekście....

Czy słowo "nim" musi być takie staroświeckie? Chyba nie chcemy(?) zrobić z M.O. skansenu, wspomnienia, ale nowoczesne, czyste źródło pierwotnej energii dla naszego teraz i naszej przyszłości.

Liryczne ubarwienie pasujące do świata „Gry o tron”?

@Wiolin - nie wiem, co moje uwagi mają do (nie)tolerancji. Ja chyba nie mam jakiejś wielkiej intencji, aby porozmawiać o wierszach - nie umiem tego dobrze robić. Można moje uwagi potraktować jak pretekst do tego, żeby krytycznie spojrzeć na własny wiersz, ale myślę, że nie ma konieczności tego robić.

Nie umiałbym napisać swojego wiersza.

Intrygujący wiersz, daje przyjemność po kilku przeczytaniach. Wolałbym jednak, aby odkrył przede mną coś wyrazistego.

@mariaczekanska - nie ma znaczenia dla mnie to, czy ktoś mój komentarz uwzględni.

Według mnie pierwsza zwrotka buduje coś niesamowitego i napięcie liryczne po niej jest bardzo duże. Jednak druga zwrotka psuje to. Za mało tam, za prosto. Gdyby wiersz kończył się po pierwszej zwrotce byłby dla mnie lepszy niż obecnie widoczna całość.

Sprawne, ładne, miłe, bez zbytecznej egzaltacji.

Dobry wiersz, dobrze przetłumaczony. Nawet pomimo różnic we wrażliwości tamtych czasów i naszych da się czytać.

We współczesnym wierszu jednak chyba nie dałbym rady wytrzymać tyle egzaltacji.

To ciekawe, bo plastyczne. Reszta swoją banalnością zmniejsza wartość utworu.

Bardzo dziwny wyraz. Co on wnosi do ekspresji? Budyniowatość?
Niesłone kluski?