Wasinko, poprawiłam według wskazówek. Za każdym razem gdy siadam do lżejszego tematu i tak przeradza się w trudny, więc chyba przestanę z sobą walczyć na tym polu.
Dziękuję serdecznie za wizytę, która zawsze niezmiernie mnie cieszy

ajw, dzięki wielkie za czytanie. Chwilowo jestem "pod wpływem", więc tylko takie kwiatki mi wyskakują z szuflady

DoCo, no właśnie słyszałam, jak coś gruchnęło. Myślałam, że ktoś wyrzucił dwa kokosy z dziesiątego piętra. Na szczęście one odrastają, widziałam na własne oczy, czasem nawet w wersji rozszerzonej, tak że jestem spokojna. Ja już nie nazywam tego natchnieniem, tylko chorobą
Jak Cobra, na dodatek Dobra, mówi, że jest moc, to już nie mam pytań.
Dziękuję pięknie i uśmiecham się szeroko.

Pozdrawiam Was serdecznie

No ja nie wiem, czy ta historia jest niedorzeczna.
Mam mocne skojarzenia ze spotkaniami organizowanymi głównie w małych miejscowościach przez sprzedawców cudownych ściereczek "do wszystkiego", materacy masujących wybawiających od wszelakich dolegliwości, ale jednocześnie ma się od nich siniaki na plecach, garnków, w których można ugotować wszystkie potrawy naraz, itd.
Zatem opowiadanie mocno osadzone w mentalności części społeczeństwa chcącej szybko i dużo zarobić na ludzkiej niewiedzy.
Bardzo mi się podobało. I nie widzę w tym opowiadaniu DoCo, którego niezwykle cenię, a po prostu - Pabla. Świetne dialogi, a postać Ajwenhoła zarąbista.
Pozdrawiam

Osiedlowa społeczność, to jest to!
Bardzo dobrze przedstawiona scenka, wiadomo co, gdzie i jak. Uśmiechnęłam się promiennie i czekam na jeszcze, bo polubiłam Twój sposób pisania.
Pozdrawiam serdecznie

Mike, masz bardzo rozpoznawalny styl, kwiecisty, czytając ma się wrażenie, że Ty pisząc "smakujesz" słowa. Nabierają tajemniczości, magii, mroku i dużych emocji.
Mnie osobiście nie rażą wulgaryzmy ani sceny, czy dialogi ocierające się o perwersję, pornografię. Po cichutku przyznam, że bardzo lubię takowe czytać.
Poruszyłeś istotny dla mężczyzn problem, gdyż każdy rasowy ogier najbardziej boi się spadku testosteronu - przynajmniej ja mam takie spostrzeżenia, słuchając i obserwując facetów. Pójdę nawet dalej - odmierzają swoją męskość podług skali zadowolenia partnerki.
Popłynęłam z tekstem, jak zwykle w metrze...
Pozdrawiam serdecznie

henrykinho, uwielbiam widzieć Cię pod moim tekstem, gdyż bardzo sobie cenię i Twoją prozę i Twoją opinię. Dlatego jeśli udało mi się Ciebie zainteresować, znaczy, że praca nie poszła na marne i jest sens dalej pisać. Dzięki za wizytę i przemiłe słowa

Marxxx, pomyślę nad czymś bardziej nowoczesnym, chociaż akcja rozgrywa się około 2000r. Dziękuje serdecznie za komentarz

Urbi, niezmiernie mi miło, że chciałbyś przeczytać "więcej", chyba nie ma dla osoby piszącej lepszej nagrody Dzięki wielkie

Pablo, ojej, żartowałeś??? Ależ dałam się wkręcić Twoim podstępnym słowom.
Hehehe, wiem, wiem, nawet przez myśl mi nie przeszło, że było na poważnie. Niemniej pozwoliłam sobie na zamieszczenie niewinnej odautorskiej notki.
Nie sądzę bym mogła Cię czegoś nauczyć, bo myślę, że właśnie zbyt "artystycznie" podchodzę do moich bohaterów. Nie wiem czy coś jeszcze zamieszczę, to miał być jednorazowy strzał. Dziękuję za piękny komentarz

Krystyno, Sokole, niezwykłą radość mi sprawiłaś swoją wizytą i tak pozytywnym komentarzem Zawsze zależało mi na wzbudzeniu emocji w czytelniku, a jeżeli jest nim ktoś taki, jak Ty, szybuję do chmurek
Tak, całość w podobnym nastroju, chociaż wyłonił się "opasły" wątek miłosny w tym wszystkim i póki co zdominował opowieść.
Dziękuję pięknie i kłaniam się nisko.

Pozdrawiam Wszystkich serdecznie

Quentinie, dawno do Ciebie nie zaglądałam, przeczytałam "Aldusa" i kilka wcześniejszych tekstów i widzę, że Twoja forma nie tylko trwa sobie bez zmian, ale raczej szybuje w górę. Gratuluję świetnych pomysłów i lekkiego pióra.
Na przykładzie zwierząt pokazałeś esencję ludzkiej natury, człowiecze "uwielbienie" konfliktów niezależnie od skutków, które nietrudno przewidzieć. Każda wojna rodzi kolejną, czasem o zupełnie innym wydźwięku, ale zawsze sprowadza się do jednego - zła.
Pozdrawiam serdecznie

Już się biorę za poprawki, Szefowo, żebyś się nie wkurzała, bo jeszcze skończę, jak wyżej wspomniany G. Tekst jest w zasadzie fragmentem czegoś większego stąd, jak słusznie określiłaś, "poszarpanie fabuły" i kolo o imieniu Alek. Czasem moja fantazja zbytnio galopuje i mam wrażenie, ze szanowny czytelnik siedzi w mojej głowie i zna wszystkie myśli, dlatego tym bardziej cenne są Twoje wskazówki, morfinko.
Dziękuje pięknie i lecę grzebać

Zgodzę się z blaszką, że masz świetny styl, wciągający i lekki. Z każdego zdania przebija świadomość, chyba świadomość tego, kim się jest. Super się czyta teksty autorów w pełni "określonych", dla siebie samych, a przez to dla czytelnika.
Bardzo miło było pobyć w Twoim świecie, zajacanko

Wiesz, Mike, rzadko zaglądam do poezji i nie potrafię rozbierać jej na części pierwsze, ale bardzo podobał mi się Twój wiersz.

Któż nie marzy o takiej obietnicy?
Pozdrawiam serdecznie

Jest w tym tekście jakiś niepokój, czający się za każda literką, "twarde" rozliczenie z ważnymi elementami życia, by przełamać "nijakość". Bardzo mi się podobało, lubię oryginalne zestawienia słów, a tutaj tego sporo i wiją się jak szkliste węże. "wolność" najbardziej przypadła mi do gustu, może dlatego, że sama często wybiegam, by zaczerpnąć powietrza.
Pozdrawiam

Urocza Juleńka
Myślę, że TEN koszyk jest najwspanialszym prezentem na świecie.
A cudeńka w stylu:
, które niby wszyscy znają, uważają tego typu myśli za powszechne, w Twoich opowieściach nabierają magicznego wymiaru, nowej jakości.
Pozdrawiam z nadzieją na kolorowe sny pachnące świeżym chlebkiem i konfiturą

ajw, piękny nastrój stworzyłaś, spokoju, harmonii i wolności. Wszystko ma swoje miejsce, swój czas i najważniejsze - sens.
Ostatni akapit mnie rozbroił. Ślicznie
Pozdrawiam, wyobrażając sobie jak ciepły wiatr łaskocze skórę.

ajw, i jeszcze tutaj Dziękuję serdecznie za miłe słowa i czas...

Witajcie, Kochani Przepraszam za zwłokę, ale wrzucili mnie na cztery osiem za próbę wytagowania od wewnątrz policyjnej suki. Żartuję oczywiście

Mike, latam. Brak mi słów po takim komentarzu, za każdym razem wlewasz w niego tyle serca, że aż nogi człowiekowi miękną. Dziękuję, dziękuję, dziękuję.
Mam wrażenie, że otaczają mnie paradoksy, białe nie jest białe, tylko czarne i na odwrót, dokładnie tak, jak napisałeś. Miłość odnajduję tam, gdzie być jej nie powinno, nienawiść nabiera kolorów tęczy, itd.
Doskonale odczytujesz emocje zawarte w tekście. I dziękuje za ten "ideał"

Szamanko, znowu mam wyrzuty sumienia. Pozostaje mi tylko żywić nadzieję, że nie popsułam Ci nastroju. Jesteś takim promyczkiem, nieopacznie zgubionym przez słońce. Ono teraz żałuje, za to my wręcz przeciwnie Dziękuję serdecznie za czytanie

ajw, puchnę z dumy, ktoś mnie musi czym prędzej uszczypnąć, albo najlepiej ukłuć Nawet nie wiesz, jaką radość mi sprawiłaś swoim "wessaniem", bo ja zawsze uważała, że nie ma większej nudziary, w dodatku jeszcze ponurej, a to chyba najgorsze połączenie. Dzięki przeogromne

morfinko, dzięki wielkie za musztrę rozbestwionych przecinków. Zachowują się jak moja dwunastoletnia córka, ręka, noga, mózg na ścianie. Natychmiast zabieram się za poprawki.
Aneczce nic nie miało prawa umknąć, a gdzie tam. Ona taka zagubiona z początku, a tu proszę, jak mnie pięknie przyfilowała. Trochę zazdrosna byłam o jej zgrabne szkitki w obcisłych gatkach, że na taką maniurę się mój luby ślini, a później pójdzie w kimono i kto mu się przyśni, no kto? W obawie, że mu pikawa przy okazji siądzie, na siłkę trzeba było zacząć podjeżdżać.
Czadowy ten Twój komentarz.

Miladoro, dziękuję serdecznie za wizytę. Wiem, że trochę dużo "jaków", to ostatnio mój ulubiony "łącznik myślowy". Spróbuję coś pozmieniać. Niezmiernie mi miło, że zostawiłaś komentarz pod moim tekstem. Cenię sobie Twoje zdanie

zajacanko, dzięki, że w ogóle przeczytałaś. No, miało być duszno. Do następnego, mam nadzieję

Rychu, pozwoliłam sobie na skrót, jeżeli coś nie tak, z góry przepraszam, super, że udało się zrobić na Tobie wrażenie, że diabły chociaż trochę przydusiły. Bardzo rzadko wcielam się w rolę mężczyzny i ten tekst był dla mnie ogromnym wyzwaniem, dlatego stwierdzenie, że jest "realnie" ma szczególną wartość. I ten królewski poziom, ocham i acham sobie teraz głośno
Bohater nie stuknął męża, jeszcze...

Pablo, nie wiem, jak mogło do tego dojść. Tekst z serii "Troskliwe Misie" z dedykacją ląduje w poczekalni Dziękuję za piękny komentarz, tego mi było trzeba.

DoCo, kłaniam się, dzięki.

blaszko, super, że jesteś. Znowu połechtałaś moje ego. Dziękuję w skowronkach

amso, pięknie to określiłaś:

I równie pięknie odczytałaś siniaki, bo finalnie chodzi właśnie o te psychiczne, te których nie wywabia czas. Dziękuję Ci serdecznie za czytanie i podzielenie się refleksjami.

Quentin, doczekałam się Twojego komentarza, jestem szczęśliwa
Tak, to tekst o przygniatającej tęsknocie, pogmatwanych relacjach, moralności wywróconej do góry nogami, zmieniającej oblicze w zależności od kąta, pod którym patrzy. Rozwód z przeszłością? Chyba nie ma niczego trudniejszego. Dziękuję

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie

blaszko, cóż mogę dodać do komentarzy powyżej?
Tekst jest świetny, wciągnęłam się od pierwszego akapitu. Nie ma dynamicznej akcji, a czytałam na wdechu do samego końca. Niewielu potrafi w taki sposób składać wyrazy, to szczególna umiejętność.
Gratuluję i pozdrawiam serdecznie